Адамның немесе сенікі
Адамның қалаған нәрсеге қол жеткізе алмауының себебі көбінесе жағдайлар емес, сонымен қатар мүмкіндіктерімізден толықтай пайда көруге кедергі жасайтын ішкі сеніміміз.Адамның мүмкіндіктері іс жүзінде шектеусіз.Ия,сіз өзіңіз қалаған нәрсеге ие бола аласыз:денсаулық, бақыт,мансап және т.б
Біздің қабілеттеріміз қайда жасырулы? Әрқайсымыздың ішімізде деп ойлаймын.Бұл - біздің миымыз. Ғалымдар дәлелдегендей,тіпті ең танымал ойшылдар оны 25% ғана пайдаланады екен.Қалған 75% қолданылмайды.Миымыздың көп қорын қолдану мүмкіндігі бізге не береді? Сіз таңқаларсыз, бірақ бұл адамды құдіретті етеді.
Миымыз біздің ойлау процестерімізді басқарғандықтан,мұнда әртүрлі деструктивті ойлар мен теріс көзқарастар болады.Және бұл дегеніміз,біз ішінен өзіміз қалаған нәрсеге жету мүмкіндігінен айырылып, өзіміз қалаған адам болуға кедергі жасаймыз.Біздің миымызда: "Мен ешқашан істей алмаймын ...","мен жеткілікті түрде жақсы емеспін...» және тағы басқалар сияқты ойлар бар. Бірақ тәжірибе көрсеткендей адам осындай күмәндардан айрылса,өзіның биікке қалай көтерілгенін де байқамай қалады.Бұған мысал ретінде, Гиннестің рекордтар кітабындағы көптеген атақты адамдардың іс-әрекеті.Өткен ғасырда өмір кешкен Трояны ашқан ғалым Шлиман 22 тілді білген екен. Моцарт 5 жасында симфония жазса,тас керең Бетховен өлмес классикалық музыкалық шығармалар қалдырды.Олардың құпиясы қарапайым:олар өздерінің қабілеттеріне күмәнданбаған.
Және бұл адамның физикалық қабілеттеріне де қатысты.Көпшілігіміз ауыр машина көтеру үшін жеткілікті физикалық күш сезінбейміз.Бірақ дөңгелектің астына түсіп қалған балаларды құтқаруға тырысатын аналар ауыр автомобильдерді өз күштерімен көтерген жағдайлар бар.Олар күнделікті өмірде бұны ешқашан істей алмаған еді,бірақ стресстік жағдайында баламды құтқарам деген оймен олардың барлық шектеулі көзқарастары жойылып кеткен.Осындай мысалдар өмірде өте көп.
Қорытындылай келе,біздің санамыздағы шектеулерді өзге емес,өзіміз орнатамыз.Біз өзімізді жеткіліксіз талантты, табысты,күшті, бақытты деп санамаймыз.Осындай кедергілермен күресуге,оларды керісінше ауыстыруға және осылайша қажетсіз кедергілерді жоюға болады. Біз өзімізді өзіміз ғана жаратамыз және біздің болашағымыз тек өзімізге байланысты.
Ольга Матвеевна Авилова (10 сентября 1918, г. Бежица, ныне в черте Брянска, — 27 декабря 2009, Киев[1]) — советский и украинский хирург, учёный-медик в области торакальной хирургии и пульмонологии, педагог, доктор медицинских наук (1974), профессор (1975), заведующая кафедрой торакальной хирургии и пульмонологии Киевского медицинского института усовершенствования врачей (1975–1988)[2]. Лауреат Государственной премии СССР (1974)[3], заслуженный деятель науки УССР (1982). Заслуженный врач УССР (1962).
С другой стороны в борьбе за свержение диктатуры выступали либеральные силы (буржуазия, интеллигенция, помещики) во главе с Мексиканской либеральной партией. Её руководители в 1906 г. опубликовали воззвание к народу и программу партии, в которых ставились задачи борьбы за конституционные гарантии, демократию, установление 8-часового рабочего дня и улучшение условий труда и жизни рабочих, введение обязательного образования для детей, возвращение индейцам отнятых у них земель и др. Активизация либеральных сил совпала с нарастанием забастовочного движения, выступлений против режима Диаса в самой Мексике.
Забастовки рабочих жестоко подавлялись полицией и войсками. В ответ сторонники либеральной партии, среди которых были люди с анархистскими взглядами, стали создавать вооружённые антиправительственные группы, а крестьяне – партизанские отряды.
Именно эти две силы – народные массы (в основном крестьянство) и либеральные силы сражались вначале за свержение диктатуры Диаса, а позже и между собой.
Традиционно выделяют выделяется четыре этапа Мексиканской революции.
Первым этапом (ноябрь 1910 – май 1911) является свержение диктатуры Порфирио Диаса. Либеральные помещики и предприниматели, рабочие и крестьяне выступали единым фронтом под политическим руководством либерально-демократических лидеров.
На протяжении второго этапа революции (май 1911 – февраль 1913) у власти находились либеральные демократы, но отсутствие единства среди революционных сил привело к контрреволюционному перевороту.
Третий этап (февраль 1913 – июль 1914) – это восстановление конституционного режима. Революционеры вновь выступили единым фронтом, при этом возросла роль крестьянских масс.
Гражданская война между революционным крестьянством и умеренными либералами (июль 1914 – февраль 1917) стала последним, четвёртым этапом революции. Победу одержало умеренное крыло революционеров, но широкие народные массы сыграли в революции решающую роль, повлияв на последующее развитие страны