Қарлұқтардың дербестікке ұмтылуы олардың Ұйғыр қағанатынан бөлініп шығуына жеткізді. 746 жылы қарлұқтар Жетісуға қоныс аударды, ал онда саяси жағдай тым күрделі болатын. Өзара қырқысқан күресте түргеш қағандары өздерінің бұрынғы Қарлұқ тайпаларының мекені күш-құдіретінен айырылды. Соның салдарынан бытырап кеткен түргеш тайпалары қарлұқтарға лайықты қарсылық көрсете алмады. Бұл оқиғалар ертедегі түріктердің Терхин жазбаларында: «Ит жылы үш-қарлұқ опасыздық жасап, қашып кетті. Олар батыстағы он оқ халқының еліне келді»,—деп көрсетілген. Түргештердің әулеттік руларынын саяси билігінің әлсіреуін Шығыс Түркістандағы қытай өкілдері пайдалана қойды. Тань әскерлері Суябты басып алды, Шашқа (Ташкентке) дейін жетті, бірақ мұнда көк тіреген Қытайдың мүдделері батыстан өздерінің ықпал ерісін кеңейту мақсатымен ілгерілеп келе жатқан арабтардың мүдделерімен қиғаш келді. Қайшылықтың шиеленіскен түйіні 751 жылы екі империялық күш арасындағы шешуші шайқас барысында шешілді, оның нәтижесінде тань әскерлері зор шығынға ұшырады.
Объяснение:
Қарлұқтардың дербестікке ұмтылуы олардың Ұйғыр қағанатынан бөлініп шығуына жеткізді. 746 жылы қарлұқтар Жетісуға қоныс аударды, ал онда саяси жағдай тым күрделі болатын. Өзара қырқысқан күресте түргеш қағандары өздерінің бұрынғы Қарлұқ тайпаларының мекені күш-құдіретінен айырылды. Соның салдарынан бытырап кеткен түргеш тайпалары қарлұқтарға лайықты қарсылық көрсете алмады. Бұл оқиғалар ертедегі түріктердің Терхин жазбаларында: «Ит жылы үш-қарлұқ опасыздық жасап, қашып кетті. Олар батыстағы он оқ халқының еліне келді»,—деп көрсетілген. Түргештердің әулеттік руларынын саяси билігінің әлсіреуін Шығыс Түркістандағы қытай өкілдері пайдалана қойды. Тань әскерлері Суябты басып алды, Шашқа (Ташкентке) дейін жетті, бірақ мұнда көк тіреген Қытайдың мүдделері батыстан өздерінің ықпал ерісін кеңейту мақсатымен ілгерілеп келе жатқан арабтардың мүдделерімен қиғаш келді. Қайшылықтың шиеленіскен түйіні 751 жылы екі империялық күш арасындағы шешуші шайқас барысында шешілді, оның нәтижесінде тань әскерлері зор шығынға ұшырады.
Объяснение:
в библейском мире «завет» (ивр. ברית[14]) был широко распространённым типом взаимоотношений, и выражался в торжественном соглашении сторон, сопровождаемом произнесением клятв. завет, заключённый между людьми, часто означал взаимный договор о сотрудничестве или о мире. такой завет мог быть договором между частными лицами (быт. 31: 44, 1 цар. 18: 3), соглашением между царём и частным лицом (быт. 21: 27, 2 цар. 3: 12) или договором между царями или государствами (2 цар. 5: 1–3, 3 цар. 15: 19). другой тип завета означал торжественное обещание одностороннего характера, своего рода «присягу», при которой одна из сторон обязывалась выполнять определённые действия (4 цар. 23: 3). особым видом являлся завет, заключаемый между богом и человеком. такой завет имеет сходство с договором о предоставлении прав правителем своим подданным, широко распространённым на ближнем востоке (быт. 9: 1–17).
впервые термин «ветхий завет» (др.-греч. παλαιὰ διαθήκη) появляется в 2кор. 3: 14, где он связывается с моисеевым законом, записанным в пятикнижии, и возможно, автор традиционно понимает его как обязательства, наложенные богом на народ (ср. евр. 9: 1). в аллегории о сарре и агари (гал. 4: 25) апостол павел противопоставляет синайский завет — новому завету для израиля, который уже не является наложенным обязательством, но основан на живых взаимоотношениях между богом и человеком.