ответ:ХХ—шы ғасырдың бас кезінде қазақ өлкесінде ұлттық саяси партияларының алғышартының қалыптасып, одан әрі дамуы қазақ халқының ұлт—азаттық қозғалысының маңызды кезеңі болып табылады. Отарлаушылар қазақ халқының жері мен оның табиғи байлығының айтарлықтай бөлігіне иелік етіп қана қойған жоқ, олар қазақ халқын рухани жағынан да отарлады: тілінен, ділінен бірітіндеп айыру бағытында қатыгездікпен ойластырылған шараларды жүзеге асырды. Бұл жөнінде М.Дулатов 1907 жылы жазған " Қазағым менің, елім менің" атты мақаласында былай деп ашына жазған еді: " ...ең алдымен қазақ халқы — Ресейге тәуелді халық... Оның ешқандай правосының жоқтығы ыза мен кек тудырады. Халықтан жиналатын салық қаражатының көп бөлігі халыққа тіпті керек емес нәрселерге жұмсалады Өздеріңіз көп жазбай байқап отырғандай... чиновниктер, урядниктер кедей қазақтарды ұрып—соғып, малдарын тартып, ойына не келсе соны істеді... . ... енді чиновниктер біздің дінімізге, атадан мұра болып келе жатқан әдет—ғұрыптарымызға, біздің молдаларға да тиісті неке мәселелеріне араласа бастады, діни кітаптарды тұтқынға алды енді бұл чиновниктер қазақ даласына мыңдаған мұжықтарды жер аударып қазақтардың суымен шұрайлы жерлерін тартып әперуде. Чиновниктерде арқалаған олар өздеріне жайлы қазақ жерлерін еркін иемденуде Бұлар сорлы қазақтарды ұрып—соғып, бар мүлкін тартып алып кетуде ..." Сөйтіп Қазақстанда ең алдымен отаршылдыққа қарсы ұлттық сұраныстарға жауап беруге бағытталған идеялар, одан туындаған қозғалыстар мен саяси партиялар құрыла бастады.
Объяснение:
Объяснение:
Каждый год проживаемый человечеством, оставляет свой неповторимый след в истории. Каждая историческая эпоха по- своему неповторима. Но история имеет свойство повторяться. Еще древние римляне называли историю наставницей жизни.
История это наука о настоящем и будущем человеческого общества.
История - одна из древнейших наук, ей около 2500 лет. Ее основоположником считается древнегреческий историк Геродот (V в. до н.э.). Древние очень ценили историю и называли ее "magistra vitae" (наставница жизни).
Однако, как самостоятельная область знания, тем более научного, история не рассматривалась еще долгое время. Она не имела собственного предмета в период Античности, Средних веков, Возрождения и даже в эпоху Просвещения. Как согласуется этот факт с достаточно высоким престижем и большой распространенностью исторических знаний? В эпохи Античности и Средних веков она существовала и развивалась в сочетании с мифологией, религией, теологией, литературой и в какой-то мере с географией. В эпоху Возрождения ей дали мощный импульс географические открытия, расцвет искусства, политические теории. В XVII-XVIII вв.
