В науке этот вопрос до сих пор остается дискуссионным. Академические грамматики русского языка слова категории состояния как особую часть речи не выделяют. Спорен и вопрос, что туда относить.
В.В. Виноградов включал в категорию состояния:
1) краткие прилагательные, утратившие свои полные формы: рад, должен; 2) краткие страдательные причастия: угнетен, взволнован; 3) безлично-предикативные слова на -о: радостно, грустно; 4) бывшие существительные: лень, грех, стыд и т.д.
А.Н. Тихонов объединяет в категорию состояния неизменяемые слова со значением состояния, которые со связкой употребляются в качестве сказуемого в безличном предложении и в двусоставном предложении со сказуемым-инфинитивом*.
Е.М. Галкина-Федорук ограничивает круг слов, образующих категорию состояния только теми словами, которые выступают в роли сказуемого в безличном предложении.
Концепция Е.М. Галкиной-Федорук получила свое развитие в работах Н.А. Каламовой, точка зрения которой излагается в вузовских учебникеах.Например:СОВРЕМЕННЫЙ РУССКИЙ ЯЗЫК.ЛЕКСИКА. ФРАЗЕОЛОГИЯ. МОРФОЛОГИЯ. РАХМАНОВА Л.И.,СУЗДАЛЬЦЕВА В.Н. М.: Из-дво МГУ, Издательство «ЧеРо», 1997 Пособие адресовано прежде всего студентам факультетов и отделений журналистики университетов. Может быть использовано и студентами гуманитарных отделений педагогических вузов.
В школе по основной программе категория состояния разбирается как отдельная часть речи, причастие и деепричастие -как глагольные формы. Только Бабайцева разбирает все эти категории слов как самостоятельные части речи, но она стоит особняком. В ЕГЭ нет такого задания,где бы это пригодилось, главное, чтобы нашли такие слова.К категории состояния относят в школе, как и в вузе, слова, отражающие состояние человека, окружающей среды, оценку действий, которые являются сказуемым в безличном предложении, они омонимичны наречиям
«И ныне мы, великий государь, будучи на престоле Российского государства, хоти того, чтобы православное христианство было нашим царским доброопасным правительством и в тишине, и в покои, и в благоденствии. И поволил есмя я, царь и великий князь Василий Иванович всея Руси, целовати крест на том, что мне, великому государю, всякого человека, не судя истинным судом з боярами своими, смерти не предати, и вотчин, и дворов, и животов у братии их, и у жен, и у детей не отъимати, будут которые с ними в мысли не были; такоже и у гостей, и у торговых, и у черных людей, хотя которые по суду и по сыску дойдет смертные вины, и после их у жен их и у детей дворов, и лавок, и животов не отъимати, будут с ними они в той вине неповинны; да и доносов ложных мне, великому государю, не слушати, а сыскивати всякими сысками накрепко и ставити с очей на очи, чтобы в том православное христианство без вины не гибли; а хто на кого лжет, и, сыскав, того казнити, смотря по вине его: что было возвел неподелно, тем сам и осудится. На том на всем, что в сей записи написано, и яз, царь и великий князь Василей Иванович всея Руси, целую крест всем православным християном, что мне, жалуя, судити истинным православным судом, и без вины ни на кого опалы своея не класти, и недругом никому никого в неправде не подавати, и от всякого насилства избегати».
конечно, можно считать данный документ чем-то вроде определенных ограничительных законов, однако лишь в интересах боярства (выгод больше для них), т.е. только высшего сословия, а значит в отношении остального населения политика остается прежней.
Біздің заманымызға дейінгі 4-3 ғасырларда Қытайдың солтүстігі мен Орталық Азия жерін мекендеген тайпалық бірлестік ғұндар деп аталды. Олар көшпелі, жауынгер халық болған. Ғұндардың кезінде патриархалды-рулық қарым-қатынастық белгілері өте күшті болды. Ғұндар ішінара 24 руға бөлінген және әр рудың басында ағамандар тұрған. Сол уақытта ағамандар кеңесі мен халық жиналысы жұмыс істеген. Сонымен бірге, ғұндар әскери тұтқындардан тұратын құлдар ұстаған.
Бір қызығы, ғұндар ер азаматтардың барлығын қатардағы жауынгер деп саналған. Жазба деректерде ғұндар билеушісінің шаньюй деп аталғаны көрсетілген. Елді шаньюй билесе, олардан кейін түменбасылар тұрған.
Әлемдік тарихта әйгілі із қалдырған Ғұн тайпалық одағы бастапқыда (б.д.д. ІІІ ғ.) Монғолстанның орталық және солтүстік аудандарынан Солтүстік Қытай, Оңтүстік Бурятияға дейінгі аралықты мекендеді. Ел мен елдің арасында мәдени байланысқа ұйтқы болған Ғұн (Қытайша Сюнну) тайпасы халықтардың ұлы қоныс аударуының бастаушысы еді. Кезінде Қытайға қрғидай тиіп Ұлы Қытай қорғанын салуға себепкер болды. Осынау жаужүрек көшпелі тайпаның этникалық тегі жайлы мәселе ғылымда шешімін таппаған. Зерттеушілердің көпшілігі оларды түріктердің арғы тегі деп есептейді. Ғұндардың құрамына көптеген тайпалардың кіргенін ескерген кейбір ғалымдар «Ғұн» терминіне этникалық тұрғыдан емес саяси мағынада қараған жөн деген ой айтады.Ғұндардың археологиялық ескерткіштерін кезінде Кеңес ғалымдары жақсы зерттеген. Олардың негізгі ескерткіштері Селенгі өзені мен оның сағалары Орхон, Жиде және Чикая өзендерінің бойында орналасқан.