При закінченні російсько-турецької війни 1768-1774 рр. Росія здобула вихід до Чорного моря, а придушення селянського повстання розв'язали імператорським урядовцям руки й пришвидшили ліквідацію козацького устрою на Запоріжжі.
4 червня 1775 р. війська генерала П. Текелія раптом оточили Січ-столицю, де стояла невелика залога, і зажадали її капітуляцію.Всі будівлі на Січі, крім укріплень зруйнували.
Від 25 травня до 8 червня 1775 р. російська армія повністю захопила запорізькі землі.Запорожцям пропонували записатися до селянського чи міщанського станів, багато старшин зазнали переслідувань.
З-поміж тих, з ким розправлялися найжорстокіше, були кошовий отаман Петро Калнишевський, військовий суддя Павло Головатий, військовий писар Іван Глоба.
Зере (1785 – 1873) – Абайдың әжесі. Өскенбай бидің бәйбішесі, Құнанбай қажының анасы. Азан шақырып қойған аты – Тоқбала. Өскенбай би 5 әйелінен сүйген. Зереден Құттымұхамбет (жастай қайтыс болған), Құнанбай, Тайбала туған. Зерені Ырғызбай тұқымдары, барша ауыл адамдары “кәрі әже” деп атаған. Қартайған шағында құлағы естімей қалған Зере немерелеріне дұға оқытып, үшкіртеді екен. Абай әжесін өлеңмен үшкірген. Ақылды, зейінді, мейірімді Зере немерелерінің ішінде Ибраhимді ерекше жақсы көріп, оны Абай деп еркелеткен. Ізгі жүректі, үлкенге қамқор, кішіге пана бола білген Зере әже Абай өміріне, ақындығына игі әсерін тигізген. Бұл туралы М. Әуезовтің “Абай жолы” роман-эпопеясында шынайы суреттелген. Зере 1873 жылы қайтыс болған соң, баласы Құнанбайдың ұйғаруымен Жидебай қыстауының жанына жерленген. Абай ауылының азаматтары 1986 жылы қабір айналасын қайтадан жөнге келтіріп, Зере бейітінің басына Шығыс үлгісімен алты қырлы кесене тұрғызды.[1]
Зере (1785 – 1873) – Абайдың әжесі. Өскенбай бидің бәйбішесі, Құнанбай қажының анасы. Азан шақырып қойған аты – Тоқбала. Өскенбай би 5 әйелінен сүйген. Зереден Құттымұхамбет (жастай қайтыс болған), Құнанбай, Тайбала туған. Зерені Ырғызбай тұқымдары, барша ауыл адамдары “кәрі әже” деп атаған. Қартайған шағында құлағы естімей қалған Зере немерелеріне дұға оқытып, үшкіртеді екен. Абай әжесін өлеңмен үшкірген. Ақылды, зейінді, мейірімді Зере немерелерінің ішінде Ибраhимді ерекше жақсы көріп, оны Абай деп еркелеткен. Ізгі жүректі, үлкенге қамқор, кішіге пана бола білген Зере әже Абай өміріне, ақындығына игі әсерін тигізген. Бұл туралы М. Әуезовтің “Абай жолы” роман-эпопеясында шынайы суреттелген. Зере 1873 жылы қайтыс болған соң, баласы Құнанбайдың ұйғаруымен Жидебай қыстауының жанына жерленген. Абай ауылының азаматтары 1986 жылы қабір айналасын қайтадан жөнге келтіріп, Зере бейітінің басына Шығыс үлгісімен алты қырлы кесене тұрғызды.[1]
Объяснение:
При закінченні російсько-турецької війни 1768-1774 рр. Росія здобула вихід до Чорного моря, а придушення селянського повстання розв'язали імператорським урядовцям руки й пришвидшили ліквідацію козацького устрою на Запоріжжі.
4 червня 1775 р. війська генерала П. Текелія раптом оточили Січ-столицю, де стояла невелика залога, і зажадали її капітуляцію.Всі будівлі на Січі, крім укріплень зруйнували.
Від 25 травня до 8 червня 1775 р. російська армія повністю захопила запорізькі землі.Запорожцям пропонували записатися до селянського чи міщанського станів, багато старшин зазнали переслідувань.
З-поміж тих, з ким розправлялися найжорстокіше, були кошовий отаман Петро Калнишевський, військовий суддя Павло Головатий, військовий писар Іван Глоба.