Ұлыбритания алдыңғы қатарлы державалардың бірі ретінде Бірінші дүниежүзілік соғыстағы жеңісінің нәтижесінде өзінің көптеген саяси мақсаттарын жүзеге асырды. Германия Англиямен бақталас болудан қалды. Африкадағы неміс отарларының есебінен және Түркиядан тартып алған аумағы есебінен Британия отарлық империясы кеңейді. Версаль келісімі бойынша Германия төлеуге міндеттелген төлемнің көп бөлігі Англияға берілді. Алайда Ұлыбританияның қаржылық-экономикалық жағдайы соғыстың салдарынан біршама әлсіреген болатын. Ол ұлттық байлығының үштен бір бөлігін жоғалтты. Өндіріс салалары 20 %-ға қысқарды. Дегенмен 1914—1918 соғысқа қажетті тауарлар өндіру , автомобиль, ұшақтар жасау, химия өндірісін дамыту жолға қойылып, металл қорыту қарқыны айтарлықтай артты. Ал көмір өндіру, теңіз кемелерін жасау керісінше қысқартылды. Өндірісті ұлғайтудағы арасалмақтық қайшылықтар Англия экономикасына көп кедергі жасап, оның өнімдері қымбат болғандықтан, сатылым деңгейі төмендеді. Англия экспортына қарағанда, импорты 2 есе өскендіктен Ұлыбритания шетелдерден қарыз алуға мәжбүр болды. Егер соғысқа дейін АҚШ Ұлыбританияға қарыз болса, соғыстан кейін бұл державалар бір-бірімен орын алмастырды. 1919 жылы Англия АҚШ-қа 850 млн фунт стерлинг берешек болды. Дүниежүзілік қаржы орталығы Лондондағы Ситиден Нью-Йорктегі Уолл-стритке ауысты. АҚШ Англияны сыртқы саудадан қысқан сайын екеуінің арасындағы бәсеке күрес күшейе түсті. Англияға қарсылас болып Еуропада — Франция, Азияда Жапония саяси аренаға шықты.
Основная причина этому – ведение большую часть правления Петра I Северной войны. Война требовала вложения большого количества средств, что побуждало Петра I к усилению налогового гнёта (в том числе и на монастыри). Религиозные учреждения с их огромными земельными владениями и богатыми убранствами стали ценным источником средств. Широко известен факт изъятия не только земель, но и, например, колоколов, материал которых был отлит в пушки. Некоторые злые языки называли Петра I «антихристом» за эту кампанию.
Другая причина – стремление Петра I к созданию «регулярного государства», в котором каждый слой населения работает на благо государства всеми возможными методами. Так как для выполнения основных задач церкви в государстве огромные земельные и прочие владения были необязательны, они были отняты в пользу выполнения более насущных для государства задач.
Наконец, ещё одной причиной может быть названо стремление Петра I отделить церковь от светской власти, сократить её влияние. Власть церковная порой угрожала статусу правителя (в правление отца Петра I, Алексея Михайловича, небезызвестный патриарх Никон на пике своей власти заявил «священство выше царства», поставив фигуру главы церкви выше главы государства). Более того, духовенство весьма негативно воспринимало радикальные модернизационные преобразования Петра I, и царь (а затем и император) не желал дополнительных помех для их проведения.