Прежде чем говорить об истории славян, необходимо определиться с временными рамками. Древнейшие славяне жили до шестого века новой эры, древние – с шестого по восьмой-девятый века (до прихода Рюрика). Нас же интересует древнейшая история славян и славяно-руссов до рюриковского времени, то есть до образования государства Киевская Русь как такового.
Время индоевропейцевДо наступления новой эры все славянские народы состояли в масштабной индоевропейской общности. У нее был свой язык, своя территория, свои верования. Но в результате неизбежных процессов миграции, переселения народов произошло разделение индоевропейцев на отдельные племена. Одним из них стало праславянское, которое вышло из общего массива народов примерно в середине второго тысячелетия до новой эры.
Расселение славянЕсли верить данным археологии и письменным источникам, то прародиной славян были земли Центральной и Восточной Европы (нижнее и среднее течения реки Дунай). К первому тысячелетию эры численность славян стала достаточно большой. Территорий на всех не хватало: ведь основным занятием в то время было земледелие, причем экспансивное. Так и началась их миграция, в том числе и в рамках Великого переселения народов.
Во многих письменных источниках, относящихся к шестому веку, славяне называются антами, склавинами, венедами. Причем первые – это восточная группа, вторые – южная, третья – северная. Принципиальных отличий в жизни этих групп не было. Но свое влияние, несомненно, оказывали природно-климатические и географические особенности.
Три ветви славянОдна из частей славянского племени осталась на месте изначального проживания – это была ветвь южных славян. Другая группа двинулась на север, став ветвью западных славян. А самой крупной ветвью стала восточная. Она заняла Восточно-Европейскую равнину к шестому веку.
Необходимо отметить, что в каждом направлении славян начали появляться свои более мелкие племена и племенные союзы:
Западные лужичане, бодричи, древане и другие), полабы.Южные: болгарские, далматинские, грекомакедонские.Они в большинстве своем были кем-нибудь захвачены, оказались под властью более сильных племен и государств. Причинами этому стали несколько факторов: их внутренняя разрозненность, отсутствие четкой социальной организации, малая численность.
Восточные славяне: вятичи, кривичи, древляне и другие (всего пятнадцать племенных союзов, или княжений). Каждый племенной союз занимал определенную территорию, имел свою столицу (град), а также свою власть – князя. У князя была дружина, которая составляла боевую мощь того или иного племенного союза.Лишь эта ветвь смогла остаться независимой, смогла занять и освоить огромные территории, смогла объединиться в большое и сильное государство. Кстати, термин славяно-руссы применим именно к восточным славянам. Формирование государственности, а также официальный приход Рюрика на Русь ознаменовал начало нового этапа в жизни восточных славян.
Жизнедеятельность древних славянВ течение всех этих лет, с самого появления славян, постепенно менялся их жизненный уклад, их занятия, общественная структура. Глобальные изменения произошли, в первую очередь, в социальной организации. Сначала существовали огромные племена, затем произошло подразделение их на более мелкие. Чуть позже появилось и понятие «род». Отсюда возникли родовые общины, потом и соседские. А к моменту образования государства у восточных славян происходил плавный переход к классовой системе в обществе.
Глобальные изменения происходили и в жизнедеятельности людей. Земледелие, которое изначально было подсечно-огневым и переложным, стало пашенным. Славяне освоили многие ремесла (металлургическое, кожевенное, глиняное). Значительно улучшилось и состояние жилищ – к девятому веку в восточнославянскую жизнь прочно вошли избы. В целом, можно сказать, что социально-бытовые условия приобретали все большее совершенство. Это обусловило увеличение численности людей. Но, не будем забывать, о частых войнах и противостояниях славян с вражескими соседскими и кочевыми племенами.
Такова краткая история славянских народов. Конечно, наибольшую актуальность для нас всегда представляла восточная ветвь. Сегодня численность потомков восточных славян огромна: это жители Российской Федерации, Украины, Белоруссии.
2. Внешняя политикаНаправления восточного вопросаСначала велась удачная восточная политика.По итогам войны с Турцией-1826-1828 года по Туркманчайскому миру была присоединена Армения.По Андрианопольскому миру( война с Турцией 1828-1829)Россия приобрела восточное побережье Чёрного моряОднако в Крымской войне 1853-1856 годов Россия потерпела неудачу.Несмотря на победу Нахимова в Синопском сражении в 1853 году, героическую оборону Севастополя в 1854-1855гг, Россия потеряла выход к Чёрному морю и право иметь крепости там.Участие в Кавказской войне 1817-1864гг.В период правления Николая I продолжалась Кавказская война, происходит постепенное продвижение России на Кавказ. Однако полностью Кавказ будет присоединён к России при Александре II.Участие в подавлении революционных выступлений в Европе.1830-1831-подавление революционных выступлений в Польше1848- войска России участвовали в подавлении национально-освободительного движения в Венгрии.
Қазақстанның жаулап алуының аяқталуы XIX ғасырдың ортасында Ресейдегі буржуазиялық реформалармен тұспа-тұс келді. Шаруалардың толқулары жалғасты. Бұл жағдайда Үкімет шаруаларды революциялық қозғалыстан алшақтату үшін бірқатар шаралар қабылдады. Солардың бірі-қоныс аудару саясатын жандандыру. Қоныс аудару шаруалар шығыс шетінде ғана емес, разрешало жер аштық орталық губерниях және туғызып отырды, олардың атынан тірекке үкіметінің жаңа орында. Сондықтан патша үкіметі XIX ғасырдың 60-жылдарының ортасында. әскери-казак отарлауынан жаппай отарлауға көшті.
Жергілікті жерлерде қазақ даласын отарлау және оны орыс шаруаларымен қоныстандыру жөнінде шаралар дайындалды. Жетісу облысының әскери губернаторы Колпаковскийдің бастамасымен 1868 жылы 1883 жылға дейін қолданыста болған" Жетісуға шаруалардың қоныс аударуы туралы уақытша ережелер "әзірленіп," уақытша ережелер " бойынша қоныс аударушыларға бірқатар жеңілдіктер берілді: жан басына шаққанда 30 десятина мөлшерінде жер бөлу (ер адамдарға), салықтан босату және әр түрлі міндеттерді 15 жыл мерзімге атқару, 100 рубльге дейін несие беру.
1883 жылы Жетісу облысының Дала генерал-губернаторлығының құрамына өтуіне байланысты жергілікті әкімшілік "Облыстың отырықшы халқын жерге орналастыру туралы ережені"әзірледі. Жаңа ережелер иммигранттардың артықшылықтарын біршама қысқартты. Жер теліміне қазірдің өзінде анықталды 10 десятин арналған ерлер, жан-салықтардан босатылып ғана үш жыл, ал кейіннен жүргізді адамдар олардың жарты мөлшерде төлеп отырды.
1886 жылы"Түркістан генерал-губернаторлығын басқару туралы ереже" жасалды. Осы құжатқа сәйкес, ер адамның жан дүниесіне 10 ондық бөлу мөлшері белгіленді, иммигранттар бес жылға салықтар мен міндеттерден босатылды, ал келесі бес жыл ішінде оларды жарты мөлшерде төледі.
1889 жылғы 13 шілдедегі "ауыл тұрғындары мен мещандардың қазыналық жерлерге ерікті түрде қоныс аударуы туралы және бұрынғы уақытта қоныс аударған, аталған сословиелер қатарына жатқызу тәртібі туралы" арнайы ереже тек ішкі істер министрлерінің және Мемлекеттік мүлік министрлерінің алдын ала рұқсатымен ғана қоныс аударуға жол берді. Бөлу мөлшерін жергілікті билік анықтады.
XIX ғасырдың аяғындағы қоныс аудару қозғалысы.
Автократияның аграрлық саясатын жүзеге асырушылардың бірі Сібір темір жол комитеті болды. Транссібір темір жол магистралі, оның құрылысы 1891 жылы басталған, Солтүстік Қазақстан бойынша өтуі тиіс еді. "Сібір темір жолының арнайы комитеті" Ақмола облысының үш уезінде 160 мың шаруаны көшіру үшін 2 241 503 десятина Жер бөледі.
XIX ғасырдың 90-шы жылдарының ортасынан бастап Сібір мен Қазақстанға қарқынды қоныс аудару басталды. Жердің артығын анықтау және оны "қоныс аудару қорына" енгізу үшін Қазақстанның белгілі зерттеушісі Ф.Щербина жетекшілік ететін арнайы экспедиция ұйымдастырылды. 1896-1902 жылдары Торғай, Ақмола, Семей облыстарының 12 уезі зерттелді. Жиналған материалдар негізінде бүкіл жердің жартысы қазақ халқынан алынды.
Бекініс құқығы жойылғаннан кейін қазақ даласы мен Сібірге орталық провинциялардан стихиялық қоныс аудару қозғалысы басталды. Шаруа отарлауы Қазақстанның барлық облыстарын қамтыды, мыңдаған орыс ауылдары құрылды. Мәселен, 1897 жылғы халық санағы бойынша Ақмола облысында орыс халқы 33 пайызды құрады. 90-шы жылдары Солтүстік Қазақстанда қоныс аудару учаскелеріне арналған жерлердің "жетіспеушілігі" анықталды. Келген шаруаларды қамтамасыз ету үшін Үкімет "қоныс аударатын жер қорын"құрды. Оны құру үшін жергілікті тұрғындардан егіншілікке ыңғайлы үлкен жер учаскелері алынды.
Оңтүстік Қазақстанды Ресей жаулап алғаннан кейін шаруалар Қазақстанның оңтүстік аудандарына да көшті. 1882 жылға қарай 14 мыңға жуық шаруа қоныс аударды, 5 уездер және 80-ге жуық елді мекен құрылды.
Шаруа отарлауы Сырдария облысын, негізінен Шымкент, Ташкент және Әулие Ата уездерін қамтыды. XIX ғасырдың соңында облыста 40-қа жуық жаңа ауыл пайда болды, онда 2,5 мың отбасы өмір сүрді. Ресейдегі 1891 жылғы ашаршылық Қазақстанға қоныс аударушылардың көптеп келуіне себеп болды. Қоныс аудару ауқымы соншалықты үлкен болғандықтан, патша үкіметі оны шектеуге мәжбүр болды.
Патшалықтың қоныс аудару саясатының нәтижесінде негізгі құнарлы жерлер орыс шаруаларына берілді, ал қазақтар сусыз, жарамдылығы аз жерлерге айдалды. Қазақстанның демографиялық бет-бейнесі өзгерді. 1897 жылғы жалпы халық санағының деректеріне сәйкес Қазақстанда қазақтардың үлес салмағы 87,1% - ға дейін қысқарды . 4 471,8 мың тұрғынның ішінде қазақтар — 3 399,5, орыстар мен украиндар — 532,7, татарлар — 55,4, өзбектер — 73,5 мың, ұйғырлар-56 мың қоныс аударушылар негізінен стратегиялық пункттерде қоныстандырылып, атыс қаруларымен қаруланған. Осылайша, олар Ресейдің әскери-агрессивті сыртқы және әскери-феодалдық ішкі саясатына қызмет етті.
Ұқсас материалдар:
Қоныс аудару саясатының жаңа кезеңі
Ұйғырлар мен дүнгендердің Жетісуға қоныс аударуы »
"XIX ғасырдың соңғы үштен бірінің күресі.
Объяснение: