Қола дәуірі – адамзат қоғамындағы тарихи-мәдени кезең. Ол қола металлургиясының кең қанат жайып, еңбек құралдары мен қару-жарақ жасауға арналған негізгі материалға айналуымен сипатталады. Бұл кезде неолит дәуірінің мәдениеті дамып, металл игеріле бастады. Негізінен, қола дәуірі мәдениеттері осы металл кендері көп жерлерде дамыды. Мұндай өңірлерде дайындалған қола бұйымдар бірте-бірте іргелес жатқан жерлерге де тарады. А мысты энеолит дәуірінде игерген болатын. Оған қарағанда, қоланың қатты әрі берік болуы құрал-саймандардың сапасын арттырып, еңбек өнімділігін жоғарылата түсті. Қола дәуірінің хронологиялық шегі б.з.б. 4-мыңжылдықтың аяғы мен б.з.б. 1-мыңжылдықтың басын қамтиды. Ежелгі қола құралдары Оңтүстік Иран, Түркия мен Месопотамиядан табылды. Кейінірек олар Мысырға (б.з.б. 4-мыңжылдық аяғы), Үндістанға (б.з.б. 3-мыңжылдық соңы), Қытайға (б.з.б. 2-мыңжылдық ортасы) және Еуропаға, Қазақстанға (б.з.б. 2-мыңжылдық) тарады. Қола дәуірінің Америкада өз тарихы бар. Мұнда металлургия орталығы Перу мен Боливия жерінде болды. Африкадағы қола дәуірі туралы мәселе археологиялық зерттеулердің жеткіліксіздігіне байланысты әлі толық шешілмей келеді.Қола дәуірінде Азияда бұрын қалыптасқан қала мәдениеті (Месопотамия, Элам, Мысыр, Сирия) одан әрі дами түсті және жаңа мәдениеттер (Үндістанда – Хараппа, Қытайда – Инь) қалыптасты. Мұндай жағдай Еуропада да байқалды. Қала жұрттары, сарайлар, жергілікті жазу, т.б. деректер Еуропадағы өзіндік мәдени орталық еді. Бұл дәуірде кен қорына бай Кавказдың маңызы зор болды. Ол Шығыс Еуропаның далалық аудандарын мыс бұйымдарымен жабдықтайтын Еуразиядағы ең ірі металлургия орталықтарының біріне айналды.
По одной из летописных легенд, первым о крещении русских земель еще в I в. н.э. возвестил один из 12 библейских новозаветных апостолов - Андрей… Православные богословы до сих пор историю христианства на Руси начинают с этого явно баснословного сюжета, хотя учеными, начиная с Татищева и Карамзина, проповедническая деятельность одного из апостолов среди днепровских славян в начале новой эры неоднократно отрицалась и подвергалась сомнению. начение "крещения Руси" нельзя понять, отвлекаясь от предшествующего ему распространения христианства среди восточных славян. Авторы богословского направления стремятся удревнить историю христианства на Руси и тем самым поднять авторитет церкви. Православные идеологи не останавливались даже перед выдумыванием всевозможных небылиц. Венцом подобных сочинительств была изобретенная еще в средневековье теория пятикратного крещения Руси, проводившая лестную для отечественного православия мысль, будто Христос крестил Русь кровью пяти своих ран. Согласно этой Фантастической теории, славяне приняли крещение:
1.от апостола Андрея; 2.от константинопольского патриарха Фотия; 3.от Мефодия и Кирилла; 4.от константинопольского патриарха Фотия; 5.от князя Владимира Святославича.
2. Аквитания была английским владением на территории Франции.
3. Борьба за влияние в богатой Фландрии.
Повод: Смерть последнего Капетинга на французском престоле.
Франции и Англии в XIV столетии существовали три причины быть недовольными друг другом. Первая из них заключалась в неудачной войне англичан с шотландцами. Горный народ героически отстаивал свою независимость, и французы шотландцев поддерживали. Франция не только снабжала беглого шотландского короля Давида деньгами, но и послала с ним на острова свое войско.
Вторая причина касалась династических проблем. В то время в Европе существовала необычайная путаница с вассальной зависимостью - кто кому вассал и кто сюзерен. Происходило это по причине перекрестных браков. Ведь за каждой невестой полагалось приданое. А им чаще всего была земля, целые провинции. В результате английский король, владевший по наследству несколькими французскими провинциями, считался вассалом французского короля и должен был приносить ему присягу верности. Но в то же время английский король Эдуард III, будучи внуком французского короля Филиппа Красивого, мог претендовать на французский престол. В один прекрасный день он об этом своем праве и заявил, что не могло не вызвать справедливый гнев французского короля.
Впрочем, вопрос о престолонаследии был лишь поводом.
Более всего Эдуард желал вернуть под свой скипетр ранее принадлежавшие англичанам французские земли: Нормандию, графства Мен, Анжу и другие. Французский же король Филипп VI не возражал бы прибрать к рукам аквитанскую провинцию Гиень, находившуюся в руках англичан.
Гиень - древняя аквитанская область в Южной Франции с главным городом Бордо. В XII веке Аквитания принадлежала королеве Алиеноре. Когда же она развелась с Людовиком VII и вышла замуж за Генриха Плантагенета, обширные французские земли достались ее новому мужу. После избрания Генриха II королем Англии Аквитания, которую стали чаще называть Гиенью, вошла в состав владений английской короны. В течение трехсот лет она почти непрерывно принадлежала Англии. И все эти годы французские сюзерены мечтали ее вернуть.
Третьей причиной споров между европейскими державами была Фландрия. Фламандцы покупали английскую шерсть, и это было одной из главных статей государственных доходов Англии. Жители Альбиона считали Фландрию союзником. Но формально Фландрия находилась в зависимости от Франции.
А поскольку демократический дух фламандских городов был искони враждебен феодальной Франции, фламандцы при первых же столкновениях заключили союз с Эдуардом III.
В 1340 году английский флот, как в мышеловку, поймал французские суда в узком проливе Л. Эклюз. Англичане атаковали и, не дав противнику развернуться, потопили около девяноста французских кораблей. А 24 июня того же года триста английских кораблей под командованием сэра Роберта Морли и Ричарда Фицалана атаковали флотилию из семидесяти французских кораблей, стоявшую в гавани Слейса. Нападение было неожиданным, и все французские суда потонули. Погиб и командующий флотом Юг Киере.
Этими победами англичане начали войну, длившуюся до 1453 года и получившую название Столетней.
Қола дәуірі – адамзат қоғамындағы тарихи-мәдени кезең. Ол қола металлургиясының кең қанат жайып, еңбек құралдары мен қару-жарақ жасауға арналған негізгі материалға айналуымен сипатталады. Бұл кезде неолит дәуірінің мәдениеті дамып, металл игеріле бастады. Негізінен, қола дәуірі мәдениеттері осы металл кендері көп жерлерде дамыды. Мұндай өңірлерде дайындалған қола бұйымдар бірте-бірте іргелес жатқан жерлерге де тарады. А мысты энеолит дәуірінде игерген болатын. Оған қарағанда, қоланың қатты әрі берік болуы құрал-саймандардың сапасын арттырып, еңбек өнімділігін жоғарылата түсті. Қола дәуірінің хронологиялық шегі б.з.б. 4-мыңжылдықтың аяғы мен б.з.б. 1-мыңжылдықтың басын қамтиды. Ежелгі қола құралдары Оңтүстік Иран, Түркия мен Месопотамиядан табылды. Кейінірек олар Мысырға (б.з.б. 4-мыңжылдық аяғы), Үндістанға (б.з.б. 3-мыңжылдық соңы), Қытайға (б.з.б. 2-мыңжылдық ортасы) және Еуропаға, Қазақстанға (б.з.б. 2-мыңжылдық) тарады. Қола дәуірінің Америкада өз тарихы бар. Мұнда металлургия орталығы Перу мен Боливия жерінде болды. Африкадағы қола дәуірі туралы мәселе археологиялық зерттеулердің жеткіліксіздігіне байланысты әлі толық шешілмей келеді.Қола дәуірінде Азияда бұрын қалыптасқан қала мәдениеті (Месопотамия, Элам, Мысыр, Сирия) одан әрі дами түсті және жаңа мәдениеттер (Үндістанда – Хараппа, Қытайда – Инь) қалыптасты. Мұндай жағдай Еуропада да байқалды. Қала жұрттары, сарайлар, жергілікті жазу, т.б. деректер Еуропадағы өзіндік мәдени орталық еді. Бұл дәуірде кен қорына бай Кавказдың маңызы зор болды. Ол Шығыс Еуропаның далалық аудандарын мыс бұйымдарымен жабдықтайтын Еуразиядағы ең ірі металлургия орталықтарының біріне айналды.