Шайқас соғыс операциясының құрамдас бөлігі, ұрыс қимылдарының түрі. Жалпы мақсатпен бірлестірілген, белгілі бір әскер топтарымен (күштерімен) жүргізілетін және ортақ тапсырманы орындауға бағытталған неғұрлым маңызды және қауырт ұрыстық соққылардың жиынтығы. 19 ғасырға дейін әскери қарулы күштер қазіргі кездегіден әлдеқайда аз санды болғандықтан, шешуші соғыс қимылдары белгілі бір аймақта жүргізіліп, кейде бір Шайқастың өзі армияның ғана емес, тіпті мемлекеттің тағдырын шешетін еді. Жаңа жағдайда Шайқас бірнеше ұрыстар мен айқастардың жиынтығын білдіру үшін қолданылады. Мысалы, 1813 жылғы Лейпциг маңындағы халықтар шайқасы. Соғыс компаниясының, кейде тіпті соғыстың тағдыры шешілген неғұрлым ірі Шайқастар шешуші арпалыс делінеді. 19 ғасырдың орта кезінен бастап әскери терминге “операция” деген сөз қосылды. Шайқас, “Ұрыс” және “операция” деген ұғымдар синоним ретінде қолданылады. Екінші дүниежүзілік соғыс кезінде екі жақтың ірі стратегия әскери топтарының күресі Шайқас делінді. Бұл Шайқастардың шешуші күштері болып майдандар бірлестігі (жаудың армиялар тобы) есептелді. Ұлы Отан соғысы кезіндегі айрықша ірі Шайқастар: Мәскеу шайқасы (1941 — 42), Сталинград шайқасы (1942 — 43), Курск шайқасы (1943), Ленинград шайқасы (1941 — 44), тағы басқа Шайқастың ұзақтығы 1,5 айдан (Курск шайқасы) алты айға (Сталинград шайқасы), тіпті үш жылға (Ленинград шайқасы) дейін созылған кездері болды. Операция шеңберінде барлық алғышеп бойынша немесе жеке бағытта бір уақытта не кезекпен жүзеге асырылатын бірнеше Шайқас болуы мүмкін. Шайқас жалпы әскерлік, әуе, әуе шабуылына қарсы және теңіз Шайқастары болып бөлінеді. Әскери іс-қимылдың мақсаты мен түрлері бойынша Шайқас шабуылды (оның ішінде қарсы) және қорғанысты болуы мүмкін. Қазіргі заманғы Шайқасқа батыл іс-әрекеттер мен табандылық, үлкен ауқымдылық және барынша оралымдылық тән. Соғыс өнерінде “операция” ұғымы пайда болғанша Шайқас армия іс-әрекетінің негізгі түрі болып саналған.
Представление о трёх веках (каменном, бронзовом и железном) существовало ещё в античном мире, оно упоминается в работах Тита Лукреция Кара. Однако сам термин «железный век» появился в научных работах в середине XIX века, его ввёл датский археолог Кристиан Юргенсен Томсен[1].
Период, когда начала распространяться железная металлургия все страны, однако к железному веку, как правило, относят только те культуры первобытных племён, которые обитали вне владений древних государств, образовавшихся во времена неолита и бронзового века — Месопотамии, Древнего Египта, Древней Греции, Индии, Китая[1].
Из рассказов Тургенева мы узнали многое о жизни крестьянских детей и их родителей. Крестьянам жилось очень туго во времена крепостничества на Руси, но еще труднее жилось их детям, которые работали наравне со взрослыми, а получали за свой труд копейки. Возьмем пример: "Бежин луг"
мальчишки: Костя, Илюша, Федя, Павлуша много знали и умели пасти лошадей, готовить еду взрослым, в поле и дома. Также собирали ягоды и грибы. В те времена помещики считали телесные наказания универсальной мерой внушения. Она была предназначена прежде всего для крепостных крестьян, но применяли ее и к детям. Их секли за все : за невыученный урок, за непонятную взрослым шутку или за невинную, пустячную шалость, секли по подозрению и чуть ли не на всякий случай. Вообщем дети жили очень плохо в 18 веке.
Объяснение: