Адамның сергек те көңілді жүріп, жұмыс істеу қабілетінің жоғары деңгейде болуына дене шынықтыру мен спорттың тигізер әсері мол екені баршамызға белгілі нәрсе. Дене шынықтыру мен спорт адам бойындағы тапқырлық, батылдық, жігерлілік, тәртіп пен ұжымдық қасиеттерді шыңдайды. Дене жаттығуымен ұдайы айналысқан адамның жүрегі жақсы жұмыс істейді. Ағзамыздың оттегімен қамтамасыз етілуі күшейеді. Қандағы эритроциттер мен гемоглобиннің мөлшері арта түседі. Дене жаттығулары адамның көңіл-күйін ғана көтеріп қоймайды, қанайналым жүйесін жақсартады. Қан қысымы мен жүрек-қан тамырлары ауруларының алдын алады. Адам денесінде 600 ге жуық бұлшық ет бар. Бұлшық еттер тұрақты жаттықтыруды талап етеді. Бұлшық еттер жаттыққан сайын ми жұмысы да жақсарып, жүйке импульстерінің тасымалдағыш қызметі артады. Ми дене қимылдарының әрекетін күйзеліс ретінде қабылдап, оған қарсы күрес жүргізе бастайды. Ағзадан эндорфин гормоны (қуаныш пен ләззәт алу гормоны) мен пайдалы ақуыздар бөлініп, жүйке жүйелері мен миға тарайды. Сол арқылы адам ойы ұшқыр әрі есте сақтау қабілеті жақсара түсіп, көңіл-күйге әсер етеді екен. Дене шынықтыру мен спорт адамның қимыл-қозғалысына, сүйекке, буынға, дәнекерлеуші мүшелерге орасан зор пайдасын тигізеді. Сүйекті ірілендіріп, салмағын арттырып, оның мықтылығын күшейтумен қатар кальциймен байытатындығы ғылыми тұрғыда өз дәлелін тапқан.
Халқымыздың біртуар ұлы, ақын Мағжан Жұмабаевтың « Педагогика» кітабында тәрбие туралы мынандай пікір келтірілген:
«Тәрбие төрт түрлі: дене тәрбиесі, ақыл тәрбиесі, сұлулық тәрбиесі және мінез-құлық тәрбиесі. А осы төрт тәрбие тегіс берілсе, оның тәрбиесі түгел болғаны»
Денсаулық а ң бақытты болуының ажырамас негізгі бөлігі. «Он екі мүшең сау болса, жарлымын деме»-деген халқымыздың қанатты мәтелі денсаулықтың адам өміріндегі айырықша маңызды орны бар екендігін айғақтап тұр. Егер жастары әлсіз, бос белбеу, денсаулығы нашар болса осылармен қатар зиянды әдеттерге әуес, жалқау әрі тәрбиесіз болса – ол мемлекетіміздің соры. Ондай жағдайда мемлекет те әлсіз және қорғансыз болмақ.
Қазақстан Республикасының Президенті Н.Ә.Назарбаевтың еліміздің халқына Жолдауында 2030 жылға дейін эканомикалық, әлеуметтік биіктерге көтерілу үшін рухани байлықтың, денсаулықтың қажеттігі атап көрсетілген.
Мықты экономиканы дені сау, саналы азаматтар жасайды. Сондықтан Жолдаудағы салауатты өмір салтын қалыптастыру,кеңінен насихаттау шараларын белсендірек жүргізгеніміз дұрыс. Әсіресе, жас ұрпақтың бойына тазалық пен сергектікті орнықтыру – біздің азаматтық парызымыз.
Күні бойы өзіңді сергек сезініп жүрудің де бір тәсілі – спорт. Ғалымдар зерттеуіне сүйенер болсақ, спорт адамды шат-шадыман, бақытты ғұмыр кешуге жетелейді екен. Олимпиадалық қозғалыстың белсендi қайраткерi Пьер де Кубертен: «О, спорт! Сен – түгел ғаламсың» деп бекер айтпағаны анық.
Тән саулығы – жан саулығы. Баланың жан-жақты дамуы тәрбие түрлерінің нақты үлесіне байланысты. Соның ішінде дене тәрбиесі, баланың бойында тәндік және рухани жетілудің өзара байланысын қалыптастыруға әсер ететін бірден бір күш болып табылады.
В этот период вся власть была в руках триумвирата, состоящего из Пожарского, Трубецкого и Минина, но формальным главой государства стал прирожденный рюрикович князь Дмитрий Пожарский. Естественно, что его и прочили в новые русские цари. Но князь совершил непростительную ошибку – распустил ополчение, оставив в Москве только несколько отрядов. С этого момента главной военной силой в столице стали казачьи отряды князя Трубецкого.
Главной задачей в этот период стало избрание нового русского царя. В ноябре совещание всех московских сословий постановило созвать к 6 декабря в Москву на Земский Собор депутатов от всех сословий земли Русской, кроме боярских и монастырских крестьян.Всего собралось около 800 человек.В работе Собора приняли участие и большинство бояр, ранее присягнувших Владиславу. Под их давлением были заблокированы кандидатуры Пожарского и Трубецкого.На Соборе сложились две основных группировки, одна поддерживала избрание царя из числа русских кандидатов, другая выступала за иностранца, выдвигая основным кандидатом шведского принца Карла Филиппа.
В конце концов, Собор отверг кандидатуру иностранца и сосредоточился на обсуждении русских кандидатур.К согласию долго прийти не удавалось. Тогда и была выдвинута кандидатура Михаила Романова, активно поддержанная казаками, многие из которых ранее были сторонниками «Тушинского вора».Видимо, сыграло свою роль то, что казаки считали Романовых своими ставленниками, так как отец кандидата был возведен в патриархи в лагере Лжедмитрия II .
Приверженцы Пожарского предложили сделать с 7 февраля в работе Собора перерыв на две недели, чтобы обсудить возможных кандидатов с жителями Москвы и близлежащих регионов. Это была стратегическая ошибка, так как казаки и боярская группировка имели намного больше возможностей для организации агитации.Агитация развернулась за Михаила Романова, которого поддержали многие бояре, считавшие, что его будет легко держать под своим влиянием, так как он молод, неопытен, а главное, как и они, «замаран» в присяге Владиславу. Основным аргументом при агитации бояре выдвигали то, что в свое время царь Фёдор Иоаннович перед кончиной хотел передать царство своему родственнику Федору Романову (патриарху Филарету), который теперь томится в польском плену. А посему,трон надо отдать его единственному наследнику - Михаилу Романову.Чтобы усилить давление на Собор, казаки ворвались на его заседание, требуя избрать Романова.Выборы были проведены и Михаила Романова провозгласили русским царем. Законность самого голосования никогда сомнению не подвергалась.Любопытно, что В.О. Ключевский позднее очень точно заметил по поводу выборов: «Хотели выбрать не а удобнейшего».Михаил с матерью сначала находился в родовой вотчине под Костромой,а затем в Ипатьевском монастыре.Посольство добралось в Кострому к вечеру 13 марта. На следующий день во главе крестного хода оно отправилось просить Михаила принять царство.14 марта 1613 года у России появился законно избранный царь. Дальнейшие события показали, что выбор оказался не худшим.Хорошо,что долгие годы Михаил был только номинальным правителем, а реальная власть была в руках людей с большим жизненным опытом – сначала его матери, а затем отца, патриарха Филарета, который по возвращении из плена был официально провозглашен соправителем царя.