В киевский, удельный период и период централизованного Русского государства слово село имело несколько взаимосвязанных значений: «жилище, обитель, место пребывания»; «поселение» — как в общем значении (в Повести временных лет: «и бьраци не бываху в нихъ, но игрища межю селы, и схожахуся на игрища, на плясанья и на вся бѣсовьскыя пѣсни»[3]), так и противопоставляемое городу («И нача ставити по градомъ церкви и попы, и людие на кресщение приводити по всемъ градом и селомъ там же»[3]); «имение, владение, усадьба (с землей)»; также сохранялось древнее значение «поле, пашня»[4]. В Древней Руси селом также называлась отдельная часть княжеского или боярского поместья (соответствовавшая вилле в Империи Каролингов), управлявшаяся сельским старостой[5]. Село могло принадлежать не только князю («и есть село ея [ княгини Ольги ] Ольжичи и до сего дни», там же[3]), боярину или помещику (в более позднее время), но и архиерею или монастырю («токмо остася дворъ манастырескъ Печерьскаго манастыря и церкви, яже тамо есть святаго Дмитрея, юже бѣ далъ Ефрѣмъ и съ селы», там же[3]).
Біз жаңа эраның бас кезінде әуелде бір ұрпақтан екінші ұрпаққа ауызша жетіп келген тамаша шығармалар ежелгі үнді лирикасы (Вадалар) мен эпосы (Ма-хабхарата мен Рамаяна) біржолата қалыптасқандығын және жазылып алынғанын осыдан бұрын қарастырған едік.Халық мысалдарьның жинақтары да пайда болады (Панчатантра, немесе Бес кітап).
Б.э. V ғасырында ежелгі Үндістанның аса ұлы драматургы Калидаса көзге түсті. Оның драмаларының ішінен әсіресе бас кейіпкері — патшаның ғашығы, асқан сұлу сопы қыздың есімімен аталған «Шакунтала» шығармасы ерекше әйгілі болды.
Объяснение:
Үнді — будда мәдениеті. Жер шарындағы қасиетті де, құдіретті мәдениеттердің бірі — Үнді мемлекетінде қалыптасып өркендеген үнді-будда мәдениеті. Үнді елінің ғасырлар бойғы мәдени дәстүрлері оның талантты халқының діни сана-сезімінің қалыптасып, дамуымен тығыз байланысты болды.