Нантский эдикт явился первой попыткой создания своего рода декларации прав подданных французской монархии независимо от их конфессиональной принадлежности. Издав Нантский эдикт, Генрих IV продолжил политику религиозного примирения, которую безуспешно пытались вести последние короли из династии Валуа (эдикты Карла IX, Генриха III и др.). Нантский эдикт объявлял официальной религией католицизм, возвращал католической церкви конфискованные за время войны земли, но вместе с тем предоставлял французским гугенотам свободу вероисповедания. В Нантском эдикте декларировались права протестантов на распоряжение имуществом, образование, суд, медицинская занятие государственных должностей. В то же время Нантский эдикт ограничивал возможности отправления культа протестантами: в крупных городах, епископских резиденциях и их окрестностях (Париж, Тулуза, Дижон, Реймс, Шартр и др.) богослужение было запрещено, причём специально оговаривалось, что под «окрестностью» понимается территория от 2 до 5 лье. На протестантов налагалось обязательство выплачивать десятину в пользу галликанской церкви (смотри Галликанство), не работать во время католических праздников; служители протестантских церквей (как и католич. духовенство) освобождались от несения военной службы и тальи. Для судебных разбирательств по делам представителей реформированной религии создавались специальной палаты при парламентах в Париже, Тулузе, Бордо и Гренобле, состоявшие наполовину из протестантов. Согласно Нантскому эдикту, в городах, где было разрешено отправление культа, позволялось открывать протестантские школы и академии (Монтобан, Седан, Ним и др.). Важной частью эдикта стали секретные статьи, предусматривавшие сохранение за гугенотами занимаемых ими со времён религиозных войн городов-крепостей и укреплённых мест (Ла-Рошель, Монтобан, Монпелье, Ним, Ньор и др.), многие из которых являлись портами. Это право жаловалось на 8 лет с возможностью продления.
Қарашаш
өңдеу Үлгі құжаттамасын қараңыз
A.
Әбілқайыр хан
Әбілқайыр хан, Әбілқайыр Мұхаммед Қазы Баһадүр хан (1693 — 12 тамыз 1748) — хан, қолбасшы, 1718—1748 жж. билік құрған Кіші жүз ханы. 1708 - 1709 жылдары башқұрттар Әбілқайырды өздеріне хан етіп сайлаған. Ол – кейін өзінің күшімен, айласымен, шабуылды ұйымдастыра білушілігімен даңқы шығып, хандыққа қол жеткізген, батырлығы мен өркөкіректігі, ақылдылығы мен билікқұмарлығы, саяхатшылығы мен бірбеткейлігі астасқан қайшылығы мол күрделі тарихи тұлға. 1720 жылы қыркүйек айында қазақ әскері мен орыс-қазақтар арасында Самара өзенінің бойында қанды шайқас болды. Тұтқынға түскен 50 қазақ жігітін өлтіріп, «ерлік жасағаны үшін» атаман Никита Бородин Ресей патшасы І Петрдің мақтау грамотасымен марапатталады.
1721 жылы казактар мен қалмақтардың атаман Балмашнов басқарған тобы Ойыл өзеніне дейін шабуыл жасап, көп тұтқындармен мал айдап кеткен. 1722 жылы қаңтар айында 300 қол қазақ сарбаздары қарымта қайтару үшін казак-орыстардың Шаған жанындағы қысқы станицасына шабуыл жасап, 70 қазақ орысты айдап әкетеді. Ақпан айында қазақ-орыстардың Жайық қалашығы жанындағы жылқы табынын айдап кетіп, оларды түгелдей жаяу қалдырады.
Жоңғар шапқыншылығы кезінде қазақ әскерлерінің бас қолбасшысы болып сайланып, өзін білікті басшы ретінді көрсете білген. Соның арқасында халық арасында зор беделге ие болған. 1729/30 жылы ұлы хан Болат хан қайтыс болғаннан кейін Тәуке ханның ұлы, жоңғралғар қарсы күресте танылған Сәмеке ханмен және Болат ханның ұлы Әбілмәмбет ханмен қатар таққа басты үміткерлердің бірі болған. Алайда, Әбілқайыр ханның беделінен сескенген билер, Болат ханның жігерсіз ұлы Әбілмәмбетке қолдау көрсетеді. Үш жүздің батырлары Әбілқайырды ұлы хан етіп сайлағанымен, билерден қолдау таппағандықтан ол бұл атақтан бас тартқан.
Болашақ Абылай хан Әбілмансұрға қолдау
Объяснение:
я точно не знаю
но надеюсь
Наверное, имя Александра Невского было особенно значимо для народов при сохранении им северо-западных земель в составе России некоторых земель от монгольского нашествия, сохранении православной веры и недопущения религиозной войны, сохранении национальной культуры и защиты ее от католического влияния.
И вероятно, народы России вспоминают Александра Невского в какие-то переходные моменты, в период потери территорий, или когда власть следует не реальным интересам нации, а своим корыстным интересам.