Абылай ханға мінездеме.
Абылай ханға саяси мінездеме беру үшін, біріншіден, Абылай өжет, ер жүрек, ешнәрседен сескенбейтін, тайсалмайтын тұлға болған. Абылай айтқанынан қайтпаған, алдына қойған мақсатына жетпей тынбаған. Мұны дәлелдейтін көптеген тарихи деректер бар. Ол халықтың жадында да сақталған. Үмбетей жырау Абылайға:
«Жиырма жасың толғанда,
Қалмақпен соғыс болғанда.
Алғашқы бақыт тапқанда,
Шарыштың басын қаққанда.
Қанжығаға бас байлап,
Жау қашты деп айқайлап,
Абылайлап шапқанда.
Сол ерлікпен хан болдың,
Барша әлемге даң болдың» – дейді.
Екі жыл жоңғар тұтқынында болған Абылай өжеттігімен, ақыл-ойының, парасатының нәтижесінде төніп тұрған ажалдан абыроймен босанып шыққан.
Екінші, Абылай өткір ойлы терең білімді, шешен болғаны айтылады. Түркі халықтарының тілін айтпағанда, Абылай парсы, қытай, орыс тілдерін жетік білген. Жоңғарияда тұтқында болғанда Абылай монғол тілін жетік үйреніп, оқи да, жаза да білген. 1760 жылы патша шенеуніктерімен бір кездесуінде ел жағдайы туралы әңгіме болғанда Абылай былай дейді: «Әр халық өз түсінігі бойынша өмір сүретін, орыстар даналығымен, қалмақтар тапқырлығымен, ал біз қазақтар байлығымен». Осы сөздерді тыңдаған қазақтар бұл әділ сөз деп құптаған.
Үшінші, Абылай реалист саясатшы болған. Былайша айтқанда, қоғамдық өмірге, халықаралық жағдайларға шындық тұрғысынан қараған мемлекеттік қайраткер. Қоғам ішіндегі мәселелер болсын, мемлекет арасындағы қарым-қатынас болсын, Абылай оларға реалистік тұрғыдан қарап, шешу үшін күрескен. Деректерге қарағанда, Абылай мәселені Кеңеске салудың алдында мұқият зерттеп, соның дұрыс шешілуіне бар күшін салып отырған. Өз пікірін тұжырымдағанда ғана ханға, хан болмай тұрып, не басқаларға, сұлтандарға, билерге, батырларға жалтақтамаған. Өз ойын, пікірін дұрыс деп есептесе, соны дәлелдеп, жүзеге асыруға бар күшін салған.
Төртінші, көрегендікпен қатар Абылай сабырлы, шыдамды саясатшы болған. Алдына қойған мақсатына жету үшін ол қандай да болсын, қиыншылыққа, ауыртпалыққа төзіп, күте білген. Абылай сегіз қырлы, бір сырлы болған мемлекет басшысы. Бірақ, оның қателіктері болған шығар, қатыгездігі де болған шығар.
на данном рисунке, изображена царица саков Томирис. В руках она держит голову персидского царя Кира, который пленил, а потом убил ее сына Спаргаписа. Так же он собирался вторгнуться в землю массагетов, тогда Томирис его предупредила такими словами "напою тебя кровью, хотя ты и ненасытен". Он не послушав ее вторгся на землю массагетов, где и сыскал свое поражение и был убит. Томирис отрубив голову Кира засунула ее в винный мех с кровью со словами "ты жаждал крови, царь персов, так пей её теперь досыта!».
Объяснение:
Около 4000 лет назад на Средиземноморье, а именно его восточной части, впервые появились племена, которым в Древней Греции дали особое имя — финикийцы. Они вошли в историю в первую очередь как самые известные мореплаватели
История названия
Известно, что название страны — Финикия — дословно звучит как красивое прилагательное — «пурпурная». И возникла эта аналогия не просто так: племена добывали яркую краску для тканей — пурпур — который закрепился в качестве цвета царей. Но есть и второе значение — «фенеху», что в переводе означает кораблестроители. Оно тоже обосновано: финикийцы умели создавать настолько прочные корабли, что им были не страшны даже сильнейшие морские бури и штормы. Плавание обеспечивали рабы-гребцы, расположенные в два ряда. Заложив основы кораблестроения, эти отважные люди считались изобретателями первых галер — многоярусных весельных лодок.
Угроза исчезновения и Карфаген
Финикийские колонии занимали почти весь берег Средиземного море, в их владения также входила часть Атлантического побережья и Северная Африка. Там были основано много торговых городов, в частности, Карфаген, который имел выгодное географическое положение и стал крупнейшим торговым центром с другими странами, а также защитой финикийских колоний в ходе обострившейся борьбы с греками и тартесситами.