1917 жылы 28 ақпанда М.В.Родзянконың басшылығымен Мемлекеттік Думаның комитеті құрылып, мемлекеттік және қоғамдық тәртіпті қалпына келтіруді өз қолына алғанын мәлімдеді. 2 наурыз күні Мемлекеттік Думаның Уақытша комитеті мен Петроград Кеңесінің арасындағы келісім бойынша Уақытша үкімет құрылды. Жаңа құрылған үкіметтің құрамы мен міндеттерін белгілеген Декларация да осы күні жарияланды. Онда:“Азаматтар! Мемлекеттік Думаның Уақытша комитеті мүшелері астана жұртшылығы мен әскердің қолдауы, ниеттестігі арқасында қазіргі уақытта ескі режимнің қара күштеріне қарағанда анағұрым табысқа жетіп отыр. Қалыптасқан жағдай атқару өкіметін құруға мүмкіндіктер туғызды. Осы мақсатта Мемлекеттік Думаның Уақытша комитеті бұрынғы қоғамдық-саяси қызметімен көзге түскен өкілдерден құрылған алғашқы кабинеттің министрлерін тағайындады”, - деп князь Г.Е.Львов басқаратын кабинеттің министрлері көрсетілді. Бұл кабинет өз қызметінде: 1) саяси, діни, қарулы көтеріліс және т.б. істер бойынша амнистия жариялауды; 2) сөз және ба з бостандығын жария етуді; 3) ұлттық, діни және сословиялық шектеушіліктерді жоюды; 4) елді басқару формасын, конституциясын айқындайтын жалпыға бірдей жабық, тікелей дауыс беру арқылы сайланатын Құрылтай жиналысына тоқтаусыз дайындық жүргізуді; 5) полицияны милициямен алмастырып, жергілікті өзін-өзі басқару органдарына бағындыруды және т.б. демократиялық негіздерді басшылыққа алатынын мәлімдеді
Объяснение:
Труд крепостного крестьянина, как и труд приписного рабочего в разы отличался от труда свободного наёмного рабочего, работающего за сдельную оплату. Крепостные крестьяне работали из рук вон плохо, так как их труд был принудительным.
Правительство Александра II опасалось крестьянских волнений. После окончания Крымской войны в южных губерниях прокатились стихийные восстания крестьян.
Говоря кратко о крестьянской реформе 1861 года, следует подчеркнуть, что и Милютин и Самарин поняли, что крестьяне должны быть освобождены обязательно с землёй. Помещикам за это давался выкуп, который гарантировался царским правительством. Это и стало сутью реформы.
Со дня подписания Манифеста крестьяне перестали считаться собственностью помещиков. Крестьяне каждого помещичьего имения были объединены в сельские общества.
В чернозёмных же губерниях, помещики шли на всевозможные ухищрения-крестьянам давались урезанные наделы, причём лучшие земли оставались у помещика, а болотистые и каменистые почвы доставались крестьянам.
