ответ:В июне 2021 г. исполняется 224 года со дня рождения императора Николая I. Это событие дает повод еще раз обратиться к (по-своему) трагической фигуре русской историографии. Незаурядный человек со своими достоинствами и недостатками, ярый государственник и патриот России, он долго был фигурой умолчания в отечественной исторической науке. В чем преуспели историки и публицисты – это в придумывании гротескных эпитетов, изобличении ужасов самодержавия. На долгие десятилетия образ Николая I стал восприниматься через идеологические клише типа «страж абсолютизма», «тюремщик русской свободы», «жандарм Европы», «самодовольная посредственность с кругозором ротного командира». Сегодня многие российские историки заявляют твердо: время однозначных оценок
Период правления Николая I (1825 – 1855) сложен и очень противоречив. Восстание декабристов, подавление революции в Венгрии 1848 г., неудачная для России Крымская война (и героическая оборона Севастополя!), издание Свода законов Российской империи, открытие Пулковской обсерватории и Нового Эрмитажа, строительство железных дорог и совершенствование российского флота, «золотой век русской литературы», – эти и многие другие значительные события умещаются в краткий, по историческим меркам, отрезок времени. Одновременно происходит чрезмерное усложнение бюрократического аппарата, и «бумажный поток» захлестывает Россию; деятельность III Отделения часто вызывает возмущение в обществе, все строже становится цензура. И все же, как считают некоторые историки, социально-экономическое развитие страны было поступательным, его темпы были стремительными, а направление – буржуазным.
Не претендуя на исчерпывающую полноту, наша книжная выставка акцентирует внимание на литературе, более всего пониманию и изучению николаевской эпохи – эпохи неустанного труда в самых разных областях. Прежде всего, это источники: наряду с оригиналами представлены издания с повторными публикациями труднодоступных ранее для широкого читателя документов, писем, дневников и воспоминаний современников, опубликованных в XIX – XX вв. И, конечно, современная историческая литература, содержащая смелые и новые характеристики, как эпохи, так и личности Николая I, его роли во внутренней и внешней политике, развитии науки и культуры.
Объяснение:
Қазақстанды Ресейдің отарлауы– 1731 жылы Кіші Жүз ханы Әбілқайырдың Ресейге қосылуынан басталды (қ. Әбілқайыр). Бұл процесс 130 жылдан аса уақытқа созылып, 19 ғасырдың 60 жылдарының ортасына қарай толық жүзеге асырылды. 1731 – 1860 жылдары Қазақстан Ресейге, көбіне сөз жүзінде ғана бағынып, іс жүзінде ру, тайпа билеушілері дербес саясат жүргізді. Патша өкіметі халық көтерілістерін аяусыз басып отырғанымен, елдің ішкі істеріне (сот жүйесіне, ру аралық мәселелерге) араласпады. Ел ішіндегі беделді адамдарға, ру басыларына жалақы тағайындап, әр түрлі атақтар беріп, екінші жағынан әкімшілік реформалар жасап, көнбегендерін жазалау арқылы өз билігін күшейтті. Мысалы, 1822 жылы Орта жүзде, 1824 жылы Кіші жүзде хандық басқару жойылды, қарсы шыққандар күшпен талқандалды (қ. Кенесары Қасымұлы бастаған қазақ халқының ұлт-азаттық қозғалысы). 19 ғасырдың ортасына қарай Батыс, Солтстік-шығыс, Орталық Қазақстан Ресейге толық бағынды. Оңтүстік, Оңтүстік-шығыс Қазақстан Қоқан, Хиуа хандықтарына қарады. Олар жергілікті қазақтарға салықты үсті-үстіне көбейтті. Көтеріліске шыққан халық Ресей өкіметінен көмек сұрады. Бұған қоса осы кезде Орталық Азияны отарлау жөнінде Ресей мен Ұлыбритания елдері арасында бәсеке күшейе бастады. Үндістан арқылы Ауғанстан мен Иранға орныққан ағылшындар Қоқан, Бұхар, Хиуа хандықтарын Ресейге айдап салып, оларға өз ықпалын жүргізуге тырысты. Қоқан, Хиуа хандықтарының езгісіне қарсы көтеріліске шыққан қазақтарға көмек беруді желеу етіп Ресей өкіметі оңтүстік бағытта ел ішіне ене түсті. 1854 жылы Верный (Алматы) бекінісі салынды. 1862 – 64 жылдары орыс әскерлері Әулиеата, Шымкент, Түркістан қалаларын басып алды. Оңтүстік Қазақстанды бағындырғаннан кейін Қазақстанды Ресейдің оарлауы толық іске асты. 1867 – 68 жылғы Ресей үкіметінің “Уақытша Ережесі” бойынша әкімшілік және сот жүйелері толығымен Ресей өкіметінің қолына көшіп, қазақ жері облыстарға бөлінді.
