Ұлы Отан соғысы 1941 жылы басталды жəне 1945 жылы 9 мамыр күні аяқталды. Ол жылдары соғыс болып жатқанда балаларға ауыр тиді. Көп балалар жетім қалды, киімдері жоқ болды, тамақтары болмады, денсаулығы жаман болды, жұмыс үстеуге тура келді. Оларға жай ғана тамақ болса соғыс бітсе деп армандады.
Ал жауынгерлердің жағдайы олардан артық болған жоқ. Олар соңғы патрондарды сақтап, соңғы суын сақтап жүрді. Бірақ солай жүріп-ақ жеңіске жетті. Сол үшін біз оны қатты құрметтейміз.
Объяснение:
Сделай лучшим
Соғыс кезіндегі бүлдіршіндердің алғаш рет адамша тіл сындыруы “Апа, нан берші”-ден басталғаны анық. Тесік тамақтан өтерлік не болса соны қаужай бергендіктен бе, қарындары асқабақтай дөңгеленіп, қылдырықтай мойындары жұдырықтай жұмыр бастарын әзер ұстап тұрғандай бүлдіршіндердің кескін-кейіптері де ұсқынсыз көрінетін. Сол түрлеріне қарамай, жүгіре жөнелгенде тауықтың балапандарындай бытырай қашып зымырайтын. Олардың “таңғы асы” осы ауылдың малының да, жанының да ырзығына жаралғандай айдыны жарқырап жататын екі дөңнің арасындағы шар айнаға ұқсас “Маса” көлінің ну ормандай қамысы еді. Жиектегі қамысты шапыр-шұпыр қаумалап су түбінен сүйрік тартып, май қоғаны ауыз толтыра күйсіткенде езулері көбіктеніп, жерік асқа тойынып-ақ қалатын. Бірақ, қоға жеудің де өзіндік әдіс-амалдары бар. Аштық қанша қысса да, қамысты тоя жеуге болмайды. Ашқарақтанып, шамадан тыс жеп қойған баланың іші ауырады. Тіпті, өліп те кетуі мүмкін. Тіршілікке деген құштарлықтары басым, мезгілінен бұрын ержеткен сұңғыла балалар бұл жағдайды жақсы біледі. Өздерінше сақтанады.
Тақырыбы егезінде Біз– соғыс уақытындағы сәбилерміз идея берейін дегенім ғой