Күйші дегеніміз - ұлттық аспапта (домбыра, қобыз, сыбызғыда) күй орындаушы. Күйші дегенде алдымен есімізге Құрманғазы Сағырбайұлы, Дина Нұрпейісова, Дәулеткерей, Тәттімбет секілді атақты күйшілеріміз оралатыны сөзсіз.
Жалпы күй өнері қазақ халқына ғана тән өзіндік орындау мәнері бар өнер түрі. Күйшілер халықтың мұң - мұқтажын, арман - тілегін, өмірін , салт - дәстүрін ұлттық аспаптар арқылы көрсетіп отырған. Күйлердің тақырыптары да әр алуан болып келеді.
Бұрынғы кездері күйшілер күйлерді өздері шығарып, өздері халық арасында таратып отырған. Күйлер қобыз, домбыра, асатаяқ, шаңқобыз, дауылпаз, жетіген секілді ұлттық аспаптардың сүйемелдеуімен орындалады.
Күйдің әуендік құрылысы мен ырғақтық - орындаушылық әдістері сан алуан болады. Мысалы, Құрманғазы күйлері екпінді, жігерлі келсе, Дәулеткерейдің күйлері терең толғауға, романтикалық лирикаға негізделген; Тәттімбеттің күйлері әуені әсем, тәтті мұң мен қоңыр сазға толы болса, Қазанғаптың күйлері құбылмалы, ойнақы, төкпе жыр іспетті болып келеді. Күйлер орындаушылық дәстүріне, қағыс түріне қарай, негізінен, екі стильдік мектепке - төкпе және шертпе күй мектептеріне бөлінеді.
В 1811 году Казанский Собор был построен на Невском пр. специально для иконы Казанской Божьей Матери, которая является самой главной святыней города. Ещё в те времена, когда город только закладывался, архиерей воронежский Митрофаний предрёк, что образ Казанской Божьей Матери станет покровом города. И до тех пор, пока икона находится в городе, в город не ступит вражья нога. И действительно, город ни разу не был сдан неприятелю. В 1920-м году Собор был закрыт для богослужений, и икону перенесли в Князь-Владимирский Собор, где она сейчас и находится.
Величественное здание Казанского собора с широко распахнутой колоннадой возвышается на противоположной стороне Невского пр. Там, где расположен ансамбль Казанского собора, в начале XVIII в. были переведенские слободы. В 1733-1737 гг., по проекту М. Г.Земцова ближе и Невскому пр. построили каменную церковь со шпилем. Она была разобрана после того, как в 1801-1811 гг. по проекту Л. Н.Воронихина был воздвигнут Казанский собор. В годы строительства зодчий жил в д. 27 по Невскому пр.
Перед Воронихиным стояла сложная градостроительная задача. Собор обращён к Невскому пр. боковым фасадом. Воронихин скрыл основной объём здания грандиозной торжественной колоннадой, охватившей пространство Казанской площади. Новаторским было конструктивное решение собора: большепролетные перекрытия боковых проездов колоннады, устройство металлического купола.
Казанский собор – одна из вершин архитектуры высокого классицизма и блестящий образец синтеза искусств. Скульптура на фасадах принадлежит ваятелям И. П.Мартосу, С. С.Пименову, И. П.Прокофьеву, Ф. Г.Гордееву, Д. Рашетту, В. И.Демут-Малиновскому. Двери северного фасада отлиты по образцу «Райских дверей» во Флоренции – произведения знаменитого скульптора XV в. Лоренцо Либерти. В 1813 г. в соборе был погребён главнокомандующий русскими войсками Великой Отечественной войне 1812 г. фельдмаршал М. И.Кутузов. Здание стало пантеоном русской военной славы. Мемориальное значение Казанского собора возросло после открытия перед ним в 1837 г. памятников М. И.Кутузову и М. Б. -де-Толли, выполненных Б. И.Орловским при участии архитекторов В. П.Стасова и литейщика В. П.Екимова. Ансамбль Казанского собора со стороны Казанской ул. дополняет чугунная ограда – шедевр декоративного искусства. Она создана по проекту А. Н.Воронихина в 1803-1812 гг. Перед ней установлен фонтан работы Ж. Тома де Томона (1809 г.), перенесённый сюда в 1934 г. с Пулковского шоссе.
Күйші туралы.
Күйші дегеніміз - ұлттық аспапта (домбыра, қобыз, сыбызғыда) күй орындаушы. Күйші дегенде алдымен есімізге Құрманғазы Сағырбайұлы, Дина Нұрпейісова, Дәулеткерей, Тәттімбет секілді атақты күйшілеріміз оралатыны сөзсіз.
Жалпы күй өнері қазақ халқына ғана тән өзіндік орындау мәнері бар өнер түрі. Күйшілер халықтың мұң - мұқтажын, арман - тілегін, өмірін , салт - дәстүрін ұлттық аспаптар арқылы көрсетіп отырған. Күйлердің тақырыптары да әр алуан болып келеді.
Бұрынғы кездері күйшілер күйлерді өздері шығарып, өздері халық арасында таратып отырған. Күйлер қобыз, домбыра, асатаяқ, шаңқобыз, дауылпаз, жетіген секілді ұлттық аспаптардың сүйемелдеуімен орындалады.
Күйдің әуендік құрылысы мен ырғақтық - орындаушылық әдістері сан алуан болады. Мысалы, Құрманғазы күйлері екпінді, жігерлі келсе, Дәулеткерейдің күйлері терең толғауға, романтикалық лирикаға негізделген; Тәттімбеттің күйлері әуені әсем, тәтті мұң мен қоңыр сазға толы болса, Қазанғаптың күйлері құбылмалы, ойнақы, төкпе жыр іспетті болып келеді. Күйлер орындаушылық дәстүріне, қағыс түріне қарай, негізінен, екі стильдік мектепке - төкпе және шертпе күй мектептеріне бөлінеді.