Анашым! (авторы Мұқағали Мақатаев)
Асыл анам, есіл анам,
Елжіреп есіркеймін, есіме алам.
Мен үшін сен суалтқан ақ сүтіңді
Ақтамасам, боп жүрмін несіне адам.
Алыс жолда жүрсем де арып-ашып,
Ағат ойлап түсірмей жаныңа шық,
Оқытып кешеу барған хаттарымды
Отырмысың үрпиіп, жаның ашып?
Өткізіп талай жылды, ай, аптаны,
Оқуын ұлың жақсы аяқтады.
Анашым, білем сені, қарсы емессің
Кеттім мен тың даланы оятқалы.
Анашым!
Қайда жүрсем сен - күш, арым,
Сүйемін дидарыңды, мен құшамын.
Қайда барсам, өзіндей қарсы алады
Кең байтақ Отанымның кең құшағы.
Анашым!
Жаратылдың бағыма шын
Білемін көңілсізсің, сағынасың.
Қайда жүрсем, қамқоршым Отаным бар. Қ
апа болма мен үшін, неғыласың...
Жан анама (Берикболова Бекзат)
Нұрын шашқан күнімсің ғой жан анам,
Бар шуағын баласына арнаған.
Бір өзіңнен қуат алып өмірде
Сенің салған сара жолды жалғағам.
Айымсың ғой жарық қылар түнімді,
Жұлдызымсың сәнді еткен көгімді.
Бір Алладан саулығыңды тілеумен
Атқызамын әрбір ғажап күнімді.
Қымбат жансың, мен үшін ең асылсың!
Аллам сенен жамандықты қашырсын.
Әкемменен мәңгі шалқып бақытқа
Жастарыңды жүзден дағы асырсын!
Тілегімнің бастауы да бір өзің,
Мейiрiмге толы мынау нұр жүзің.
Сен жанымда болған кезде әр сәтім
Жаздай жайлы қысым менен сұр күзім.
Бақытымсың, жаным анам, жан анам,
Мен өзiңдi періштеге балағам.
Ауырмашы, қартаймашы ешқашан.
Мақсатыңа жетші әр кез қалаған.
Өзіңсің ғой өмірімнің тірегі.
Аман жүрсең - маған сол гой керегі.
Бақытты бол, ауырма деп тілейді
Сәбиiңнiң жұдырықтай жүрегі!
Мамам, мамам, ақ мамам
Мен өзіңдей ақ балаң,
Айтқан тілінді аламын
Жұмсағанда барамын.
Ребёнок постарше может выучить стихотворение Фаризы Онгарсыновой.
Ақ мамам
Еркелесем, күлімдейтін,
Ұрысқаны білінбейтін.
Маңдайымнан иіскеп менің,
«Құлыншағым, күнім! » - дейтін.
Әлемдегі ақылды адам,
Бәрінен сол жақын маған!
Ол жанымда жүрсе, мен де
Батырларша батылданам.
Жамандықтан сақтандырып,
Жақсы ісімді мақтан қылып.
Ақ мамамды мен әрқашан
Жүрсем деймін шаттандырып.
Ещё есть хорошее стихотворение Магжана Жумабаева "Моей Матери"
Анама
Өмірімнің қап-қараңғы түнінде,
Еш не білмес түсім бе я өңім бе
Оң менен сол, от пенен су айырмас,
Күшсіз, әлсіз, есім білмес күнімде, -
Құшағыңа алдың, сүйдің сен, анам,
Ренжу жоқ, барлық сөзің: «Жан балам! »
Ыстық-суық, желге-күнге тигізбей,
Асырап, сақтап, болдың, анам, баспанам.
Родился: 26 ноября 1902 г., Бухар-Жырауский район, бывшая Акмолинская область, Российская империя
Умер: 20 января 1985 г., Алма-Ата, КазССР
Биография
Габиден Мустафин (каз. Ғабиден Мұстафин; 13 ноября [26 ноября] 1902, Тельманский район, Акмолинская область, Российская империя — 20 января, 1985 года, Алма-Ата, Казахская ССР) — казахский советский писатель, общественный деятель, член-корреспондент АН Казахской ССР (1958), член ЦК КП Казахстанa. Родился 13(26) ноября 1902 года на берегу Нуры в местности под названием Сартобе, недалеко от посёлка Токаревка, Акмолинской области Российской империи (сейчас Бухар-Жырауский район Карагандинской области Казахстана) в семье кочевника. В 1917 году окончил РТУ при медеплавильном заводе. Работал на шахтах Караганды. В 1926 году переехал в столицу Казакской АССР Кызыл-Орду, где работал в судебных органах. В 1930 году переезжает в строящуюся Караганду. С 1938 года живёт в Алма-Ате. В 1940 году вступил в КПСС. С 1956 года член ЦК КП Казахстана. С 1953 по 1956 год председатель правления Союза писателей Казахстана. С 1962 по 1964 1-й секретарь правления Союза писателей Казахстана. Депутат Верховного Совета СССР 6-го созыва.