Менің алдымда медальдар, 2-дәрежелі Отан соғысы ордені, сары түсті фотосуреттер, алдыңғы қатардағы газеттерден алынған үзінділер, әскери билет, ескі шляпалар, толығымен тозған алюминий қасық және кішкентай қара қорап - сол кезде есімімен тығыз бүктелген бөлік салынған кеуде қорабы. біздің отбасымыз үшін өте қымбат адам. Мен оны кездестірмедім, уақытты созып. Бірақ мен оның ашық есімін атаймын және оны мақтан тұтамын. Мен бұл адамды қатты жақсы көремін және ол туралы менің атам - Лука Степанович Адамов туралы сөйлескім келеді.
Менің үлкен атамның өмірі мен тағдыры - сол ұрпақтың барлық адамдарының тағдыры. Олар адал өмір сүрді, Отанға шын жүректен қызмет етті, балалар өсірді, елді күйреп, ашаршылықтан шығарды.
Соғыстың қорқынышты жаңалықтары Новосибирск облысындағы шағын қалаға 1941 жылы 22 маусымда келді. Таңертеңгі сағат 5-те шөбере тақтадан шақыру қағазын алып келді. Сонымен, соғыстың алғашқы күнінде Лука Степанович әйелі мен кішкентай қызымен қоштасып, ол өзінің туған үйінің табалдырығын тағы бір рет өтпейтінін білмеді.
Менің атам мен шөберем төрт қыз, бес немере тәрбиелеп өсірді. Олар өз өмірлерін сол қатал жылдардағы бүкіл буын сияқты ерлік деп санамаған шығар. Жеңіске қолдарынан келгеннің бәрін берді, тіпті одан да көп. Бейбіт уақытта, соғыс кезіндегідей, олар күндерінің соңына дейін адалдықпен жұмыс істеді. Өздеріңді жеңіп, елді қиратып тастаймыз Майданда да, соғыстан кейінгі кезеңде де ата-баба орыс ерінің мақтаныш есімін мазаламады. Әрине, оның үлкен немересі, менің ағамның Мәскеудегі Президенттік полкінде Кеңес Одағының ішкі әскерлерінің Ф.Е.Дзержинский дивизиясында қызмет етуі кездейсоқ емес еді.
Менің ағам бабаның даңқты жолын жалғастырып, бүкіл өмірін ІІМ-де жұмыс істеуге арнады. Ата-анамның шексіз сүйіспеншілігі мен құрметі, мінезі мен өміріне қайран қалуы, оның есіне құрметпен қарауға ұмтылуы кездейсоқ емес еді. Грек тілінен аударғанда «Лука» «жарқын» дегенді білдіреді. Менің үлкен атам сондай адал, таза, жарқын адам болған. Менің ойымша, біз және біздің ата-анамыз сол сұмдық соғысқа қатысушылардың есімдері мен қылықтарын есте сақтап қана қоймай, сонымен бірге өз өмірлерін отаны үшін шайқастарға жіберіп, уақыттары жоқ адамдар үшін екі есе көп жақсылық жасауымыз керек.
65 жылдан бері соғыс жоқ, оған қатысушылар жылдан жылға азайып келеді. Біз шөберелеріміз, немерелеріміз не істей аламыз? Айналадағыларды құрметтеңіз, қорғаңыз, көмектесіңіз. Олардың ерліктері ғасырлар бойы өшпес үшін, қайтыс болғандарды еске алу қасиетті.
(ПЕРЕВОД)
Передо мной были медали, орден Отечественной войны 2-й степени, желтые фотографии, выдержки из ведущих газет, военный билет, старые шляпы, полностью потертая алюминиевая ложка и маленький черный ящик - сундук с плотно сложенной частью с именем того времени. очень дорог для нашей семьи. Я не встречался с ним долгое время. Но я называю его его открытым именем и горжусь им. Я очень люблю этого человека и хочу рассказать о нем о моем дедушке - Лука Степановиче Адамове.
Жизнь и судьба моего прадеда - судьба всех людей этого поколения. Они жили честно, искренне служили Родине, воспитывали детей, разрушили страну и вывели ее из голода.
Страшные вести о войне поступили 22 июня 1941 года в небольшой городок в Новосибирской области. В 5 часов утра внук принес приглашение с доски. Таким образом, в первый день войны Лука Степанович попрощался со своей женой и маленькой дочерью, не зная, что никогда больше не переступит порог своего родного города.
Мой дедушка и правнук воспитали четырех дочерей и пятерых внуков. Возможно, они не считали свою жизнь такой же героической, как жизнь всего поколения в те трудные годы. Он сделал все возможное, чтобы победить, и даже больше. В мирное время, как и на войне, они добросовестно работали до конца своих дней. Покоряя себя и разрушая страну Ни на фронте, ни в послевоенный период наши предки не беспокоили гордое имя своего русского мужа. Конечно, не случайно его старший внук, мой брат, служил в президентском полку в Москве в Дзержинском отделении внутренних войск Советского Союза.
Мой брат продолжил славный путь деда и посвятил всю свою жизнь работе в Министерстве внутренних дел. Не случайно мои родители любили и уважали меня, восхищались их характером и жизнью и старались уважать его. В переводе с греческого «Лука» означает «яркий». Мой прадед был таким честным, чистым и ярким человеком. Я думаю, что мы и наши родители должны не только помнить имена и поступки тех, кто сражался в этой ужасной войне, но и тратить свои жизни на борьбу за свою родину и делать вдвое больше добра для тех, у кого нет времени.
В течение 65 лет не было войны, и число участников уменьшалось с каждым годом. Что мы, наши внуки и правнуки, можем сделать? Уважайте, защищайте и окружающим. Священно помнить мертвых, чтобы их героизм не угасал веками.
