Әрбір қазақ өміріндегі ең негізгісі-оның отбасы. Әрбір өзін сыйлайтын а кезінен бастап барлық егжей-тегжейлі жетінші тізеге дейін өз түрін біледі. Үлкен а пеленокпен бірге егіледі – мұнда үлкен адаммен дауды жүргізуге, әсіресе оған дауысты көтеруге жол берілмейді деп саналады. Көп ұзамай ата-аналар өз балаларына лайықты партияны таңдады және олардың ерік-жігерінің бұзылуы күнә деп саналды. Енді дәстүрлер адал болды және болашақ ерлі-зайыптылар өздері үйленуге немесе үйленуге, бірақ ата-анасының батасымен шығуға шешім қабылдайды. Қалыңдық үшін калым беру дәстүрі қалды, сондай – ақ қалыңдықтың берілген болуы керек, бірақ бірнеше түрі өзгерді-себебі көптеген адамдардың қорда жылқылар мен қой отарының табыны жоқ. Бұрын, ұзақ уақыт бойы отбасында қалыңдық дауыс беруге құқығы жоқ және күйеуінің және оның ата-анасының іс жүзінде қызмет етуі болды. Қазір жағдай өте өзгерді. Бұл туралы бүгін ҚР Президенті жанындағы Орталық коммуникациялар қызметінде өткен брифингте ҚР Денсаулық сақтау және әлеуметтік даму вице-министрі Светлана Жақыпова мәлім етті.
Мухтар Омарханович Ауэзов родился 28 сентября 1897 года в урочище Чингизтау Абаевского района Семипалатинской области. Будущий писатель рос под духовным влиянием Абая. Отец Омархан и дед Ауез – люди культурные, высоко чтили великого поэта, соседа и друга семьи. Много сил воспитанию внука отдавал дед Ауэз. Он был неистощимым рассказчиком народных сказаний, учил внука грамоте, он же привил Мухтару любовь к литературе, к поэзии Абая. «Мне с детства стали известны произведения Абая. Мой дедушка Ауэз был его другом. Дедушка заставлял нас, внуков, помногу раз перечитывать и оригинальные, и переводные стихи поэта. Особенно строго требовал он, чтобы мы знали наизусть письмо Татьяны», - вспоминал впоследствии М. Ауэзов. Сначала Мухтар учился в родном ауле, затем в мусульманском медресе в Семипалатинске. Но уже в одиннадцатилетнем возрасте он перешёл в пятиклассное городское училище. Мухтар учился на «отлично». Он был исключительно прилежен, любознателен, пользовался уважением одноклассников и учителей. После окончания городского училища (1915) М. Ауэзов поступил в Семипалатинскую учительскую семинарию. Здесь начинается его знакомство с русской и зарубежной классикой. В тоже время Ауэзов пишет небольшие рассказы, стихи и статьи, которые начинают публиковаться. Первым крупным произведением М. Ауэзова явилась пьеса «Енлик-Кебек» (1917), в которой молодой автор подверг суровой критике косные феодальные обычаи и нравы. М. Ауэзов проходит школу большой государственной работы, занимая различные посты в Семипалатинском губисполкоме и КазЦИКе в Оренбурге. В двадцатые годы он пишет ряд рассказов и пьес («Карагоз» и др.), которые тематически продолжают первую драму, а также повесть «События в Караш- Караш», переведённую впоследствии на русский и французский языки и заслуживающую высокую оценку читателей. В 1928 году М. Ауэзов окончил филологический факультет Ленинградского университета, затем аспирантуру при университете в Ташкенте. С 30-х годов начинается плодотворная деятельность писателя-профессионала. М.О. Ауэзов много ездит по стране, знакомится с людьми, изучает жизнь. С творчеством Ауэзова связан расцвет драматургии. Им написано свыше двадцати пьес, а также переведены такие классические произведения мировой и русской драматургии, как: «Ревизор» Н. Гоголя, «Отелло» и «Укрощение строптивой» В. Шекспира, «Аристократы» Н. Погодина, «Любовь Яровая» К. Тренева, «Офицер флота» А. Крона. Значительным вкладом в литературоведение являются исследования Ауэзова устно-поэтического творчества казахского народа, эпоса «Манас», творчества Абая и других классиков. Вершиной его литературного наследия является многотомная эпопея «Путь Абая». Последние годы жизни писатель работал над созданием новой эпопеи о наших современниках – «Племя младое». Национальная проза и драматургия переживала в начале 20-го века процесс становления. Ощутимо было в художественной литературе влияние устного народного творчества. Влияние это касается сюжета и композиции, приёма создания человеческого характера. , ряд исследовательских работ и, наконец, монументальную четырёхтомную эпопею.
Әрбір қазақ өміріндегі ең негізгісі-оның отбасы. Әрбір өзін сыйлайтын а кезінен бастап барлық егжей-тегжейлі жетінші тізеге дейін өз түрін біледі. Үлкен а пеленокпен бірге егіледі – мұнда үлкен адаммен дауды жүргізуге, әсіресе оған дауысты көтеруге жол берілмейді деп саналады. Көп ұзамай ата-аналар өз балаларына лайықты партияны таңдады және олардың ерік-жігерінің бұзылуы күнә деп саналды. Енді дәстүрлер адал болды және болашақ ерлі-зайыптылар өздері үйленуге немесе үйленуге, бірақ ата-анасының батасымен шығуға шешім қабылдайды. Қалыңдық үшін калым беру дәстүрі қалды, сондай – ақ қалыңдықтың берілген болуы керек, бірақ бірнеше түрі өзгерді-себебі көптеген адамдардың қорда жылқылар мен қой отарының табыны жоқ. Бұрын, ұзақ уақыт бойы отбасында қалыңдық дауыс беруге құқығы жоқ және күйеуінің және оның ата-анасының іс жүзінде қызмет етуі болды. Қазір жағдай өте өзгерді. Бұл туралы бүгін ҚР Президенті жанындағы Орталық коммуникациялар қызметінде өткен брифингте ҚР Денсаулық сақтау және әлеуметтік даму вице-министрі Светлана Жақыпова мәлім етті.