Патриотичность – вот то, чем пронизано искусство казахского народа. Казахи очень любят Родину, придают огромное значение истории своего народа. Сочинение стихотворений – главное умение нации Казахстана. В стихах там поздравляют именинников, стихами плачут по усопшим, провожают невесту в дом жениха напутственными словами, сложенными в стихотворение. Сказания и былины о героях также относятся к данному этносу. В них герой непременно побеждает зло, а ему в этом его жена. Семейные традиции являются основной темой всех народных повествований. Рукоделие и вышивка популярны среди любого поколения казашек. Вышивать умеют и юные девочки, и взрослые женщины, и бабушки в казахских селах. Все традиции и обычаи казахского народа связаны с религией, древними поверьями и почтением к предкам. Казахи знают, где их корни, понимают, что эти корни делают людей сплоченнее, а молодое поколение сильнее. Казахская культура полна ярких и самобытных событий, правил и устоев, на которые интересно смотреть всем, даже иностранцам.
Туған өлкемнің табиғаты.
Атамыз қазақ қашанда адам мен табиғат ұғымы егіз деп санаған, себебі адам да табиғаттың ажырамас бір бөлігі. Сондықтан халқымызда «Жер-Ана» деген егіз үғым қалыптаскан. Жерді өз Анасындай, Анасын Күндей қастерлеу Ата қостаған салтымыз. «Жер шоқтығы - Көкшетау», «Жер жаннаты - Жетісу» деп, бабаларымыз туған жерге, табиғатқа деген ыстық махаббатын білдірген. Сондықтан осындай баға жетпес байлық табиғатты аялау - біздің міндетіміз.
Қазақстан Республикасының аумағы батысында Еділ өзен алабынан шығысында Алтай тауы шыңдарына дейін, солтүстігнде Батыс Сібір жазығынан (Солтүстік Қазақстан жазығы) оңтүстігінде Тянь-Шань тауына дейін созылып жатыр. Осынау кең байтақ ұлан ғайыр еліміздің табиғаты да алуан түрлі. Жылдың төрт мезгілі де ерекше сезіліп, қай аймақты алып қарасаң да жайнап тұрады. Мысалы, кей елдерде қыс болмай, балалар қар дегенді білмей жатса, біздің елімізде ондай мәселе жоқ. Қысымыз боранды күндерімен, сықырлаған аязымен, ақ ұлпа қалың қарымен ерекше. Ал көктем келісімен айналаның барлығы құлпыра түседі - қалың қар еріп, жасыл кілемге айналады. Сылдырап тау бұлақтары ағып, жан – жақтың барлығы жайқалған өсімдіктерге толады. Ал жаз мезгілі болса, балалардың демалысқа шығып, мәз – мейрам болып, жеміс – жидектің пісетін уақыты. Жаз мезгілі зымырап өтіп, артынша алтын күз де келіп жетеді.
Мәне, менің туған өлкемнің табиғаты осындай әсем, әрі көркем.
Объяснение:
Уважение к старшим.[5]
Принцип «жеті ата» («семи предков») — институт родственных связей[4]
По семейным обычаям воспитанием каждого сына занимались разные люди.
Старший сын отправлялся на воспитание бабушке и дедушке.
Младший сын оставался у родителей и впоследствии обязывался всей семье.