Оралхан Бөкей 1943 жылы 28 қыркүйекте Шығыс Қазақстан облысы Катонқарағай ауданы Шыңғыстай ауылында дүниеге келді. Найман тайпасы Көкжарлы Қаратай рынан шыққан.[1][2]
Әкесі Бөкей көп сөйлемейтін, сөйлей қалса сөзі өткір, қанжардай қиып түсетін, сөзге шешен, астарлап сөйлеп өз ойын дәл жеткізетін, рухы мықты, жаны таза адам болған. Анасы Күлия көреген, ділмар, аузын ашса көмейі көрінетін ашық кісі болған. Үнемі топ бастап жүретін, қажет жерінде қиыннан қиыстырып өлең де шығарған. Керемет даусы бар әнші де болған. Отбасында бір ұл - Оралхан, бес қыз – Шолпан, Әймен, Ләззат, Мәншүк, Ғалия. Оралхан дүниеге келгенде сұрапыл соғыс жылдары болғандықтан, әкесі Оралға еңбек майданына аттанған кез болатын. Анасы Күлия әкесі еңбек майданынан аман-есен оралсын деп ырымдап, сәбидің атын Оралхан деп қойған екен[3].
Ол 1961 жылы Сұлтанмахмұт Торайғыров атындағы Шыңғыстай орта мектебін соң, аға пионер вожатый және Алтай совхозында тракторшы болып жұмыс істеген. 1963-1969 жылдары Оралхан Бөкей С.М.Киров атындағы Қазақ мемлекеттік университетінің журналистика факультетінде сырттай оқыды.
1965-1968 жылдары ол Большенарым ауданының «Еңбек туы» газетінде корректор, аудармашы, редактордың орынбасары, Шығыс Қазақстан облысының «Коммунизм туы» («Дидар») газетінде әдеби қызметкер болды.
Оралхан Бөкей 1968 жылы республикалық «Лениншіл жас» («Жас Алаш») газетінің шақыруы бойынша Алматыға келеді. Оның журналист боп, жазушы болып қалыптасуына Шерхан Мұртазаның ағалык қамқорлығы ерекше әсер етті. Ешкімге белгісіз Шыңғыстайдағы тракторшы баланың бойынан жалындаған талант отын байқаған Шерхан Мұртаза оны Алматыға жетелеп әкеп, дуылдаған қаламгерлер қауымының қалың ортасына салды да жіберді. өмірінің соңына дейін ол журналистика мен жазушылықты қатар алып жүрді.
1974-1983 жылдары Оралхан Бөкей «Жұлдыз» журналының проза бөлімінің меңгерушісі, 1983-1991 жылдары «Қазақ әдебиеті» газетінде редактордың орынбасары, 1991-1993 жылдары бас редакторы болды.
Оралхан Бөкей 1993 жылы 17 мамырда Үндістан жерінде, Делиде қайтыс болды.
Мұндай бақтар сияқты әдетте тұрғын ғимаратқа жақын орналасқан ауыл бағы, жылы қалаларында жеке ғимараттардың аудандарында табылған.Саяжайлық қоғам бақтар көп болып табылатын, жер учаскелерін кең болып табылады. Саяжайлық қоғам, әдетте, қала шетінде орналасқан. Мұндай қоғамдарда Gardens, әдетте, олардың үйлерінің маңында бақша бар мүмкіндігі жоқ, көп отбасы қала үйлердің, тұрғындары тиесілі. Германияда, саяжайлық қоғам басында XIX ғасырда пайда XX ғасырдың басы Батыс Еуропа басқа бөліктеріндегі таралған.бақшасында жиі (жаңбыр кезінде мысалы) бақ жұмыс адамдардың демалуға Ауыл шаруашылығы мүлкінің сақтау, сондай-ақ шағын ғимарат (бау-бақша үйі) орналасқан.
Бүгiн сенiң туған күнiң, – дедi мамасы кiшкентай жанатқа, – ендi сен үлкенсiң. – Сегодня твой день рождения, – сказала мама (его мама) маленькому еноту, – теперь ты большой. – Онда орманға барып, өлең шөп әкелуге бола ма? Тогда в лес сходить (сходив), осоку принести можно? – Әрине, болады. – Конечно, можно. Кiшкентай жанат орманға келе жатты. Оны маймыл көрдi. Маленький енот в лес пришёл. Его обезьяна увидела. – Сен қайда бара жатырсың? – Ты куда идёшь? – Мен тоғанға өлең шөпке бара жатырмын. – Я к пруду за осокой иду. – Сен тоғанда отырған нәрседен қорықпайсың ба? – Ты в пруду сидящего (сидящую штуку) не боишься? – Қорықпаймын. Ол қорқынышты ма? – Не боюсь. Он страшный? – Ия, қорқынышты. Мә, таяқты ал да, оны қорқыт. – Да, страшный. На, палку возьми тоже, его напугай. Кiшкене жанат тоғанға келдi. Маленький енот к пруду пришёл. – Әй, тоғанда отырған, шық, – деп айқайлады – Эй, в пруду сидящий, выходи, – закричал. Бiрақ айнала тып-тыныш болды. Сонда кiшкене жанат суға қарады, судан оған бiреу қарады. Но вокруг тихо-тихо было. Тогда маленький енот в воду посмотрел, из воды на него кто-то посмотрел. Кiшкене жанат бетiн тыржыйттi. Тоғанда отырған да бетiн тыржыйттi. Маленький енот лицо (своё лицо) скорчил. В пруду сидящий тоже лицо скорчил. Кiшкене жанат таяқты көтердi. Ол да таяқты көтердi. Маленький енот палку поднял. Он тоже палку поднял. Кiшкене жанат қатты қорқып кеттi. Ол үйге жүгердi. Маленький енот сильно испугался. Он домой прибежал. – Мама, мен ешқашан өлең шөпке бармаймын. Тоғанда бiреу отыр, ол маған таяқты көтердi. – Мама, я никогда за осокой не пойду. В пруду кто-то сидит, он на меня палку поднял. – Ұлым, сен тоғанға бар да, оған күлiмде. – Сынок мой, ты к пруду иди опять, ему улыбнись. Жанат солай iстедi. Тоғанда отырған бiреу де оған күлiмдедi. Енот так сделал. В пруду сидящий кто-то тоже ему улыбнулся. Кiшкене жанат қуанып кеттi, көп тәттi өлең шөп жинады. Маленький енот обрадовался, много сладкой осоки собрал. – Сен тоғанда отырған нәрседен қорықпадың ба? – дедi маймыл. – Ты в пруду сидящего не испугался? – спросила обезьяна. – Жоқ, ол қорқынышты емес. Сен оған күлiмде, ол да саған күлiмдейдi, – дедi кiшкене жанат. – Нет, он не страшный. Ты ему улыбнись, он тоже тебе улыбнётся, – сказал маленький енот.
Оралхан Бөкей 1943 жылы 28 қыркүйекте Шығыс Қазақстан облысы Катонқарағай ауданы Шыңғыстай ауылында дүниеге келді. Найман тайпасы Көкжарлы Қаратай рынан шыққан.[1][2]
Әкесі Бөкей көп сөйлемейтін, сөйлей қалса сөзі өткір, қанжардай қиып түсетін, сөзге шешен, астарлап сөйлеп өз ойын дәл жеткізетін, рухы мықты, жаны таза адам болған. Анасы Күлия көреген, ділмар, аузын ашса көмейі көрінетін ашық кісі болған. Үнемі топ бастап жүретін, қажет жерінде қиыннан қиыстырып өлең де шығарған. Керемет даусы бар әнші де болған. Отбасында бір ұл - Оралхан, бес қыз – Шолпан, Әймен, Ләззат, Мәншүк, Ғалия. Оралхан дүниеге келгенде сұрапыл соғыс жылдары болғандықтан, әкесі Оралға еңбек майданына аттанған кез болатын. Анасы Күлия әкесі еңбек майданынан аман-есен оралсын деп ырымдап, сәбидің атын Оралхан деп қойған екен[3].
Ол 1961 жылы Сұлтанмахмұт Торайғыров атындағы Шыңғыстай орта мектебін соң, аға пионер вожатый және Алтай совхозында тракторшы болып жұмыс істеген. 1963-1969 жылдары Оралхан Бөкей С.М.Киров атындағы Қазақ мемлекеттік университетінің журналистика факультетінде сырттай оқыды.
1965-1968 жылдары ол Большенарым ауданының «Еңбек туы» газетінде корректор, аудармашы, редактордың орынбасары, Шығыс Қазақстан облысының «Коммунизм туы» («Дидар») газетінде әдеби қызметкер болды.
Оралхан Бөкей 1968 жылы республикалық «Лениншіл жас» («Жас Алаш») газетінің шақыруы бойынша Алматыға келеді. Оның журналист боп, жазушы болып қалыптасуына Шерхан Мұртазаның ағалык қамқорлығы ерекше әсер етті. Ешкімге белгісіз Шыңғыстайдағы тракторшы баланың бойынан жалындаған талант отын байқаған Шерхан Мұртаза оны Алматыға жетелеп әкеп, дуылдаған қаламгерлер қауымының қалың ортасына салды да жіберді. өмірінің соңына дейін ол журналистика мен жазушылықты қатар алып жүрді.
1974-1983 жылдары Оралхан Бөкей «Жұлдыз» журналының проза бөлімінің меңгерушісі, 1983-1991 жылдары «Қазақ әдебиеті» газетінде редактордың орынбасары, 1991-1993 жылдары бас редакторы болды.
Оралхан Бөкей 1993 жылы 17 мамырда Үндістан жерінде, Делиде қайтыс болды.