Менің ең жақын досым.
Дос адам жанының айнасы тәрізді. Себебі адам өзі қандай болса, дәл сондай өзі сияқты жанына жақын жанды іздейді. Ойы, арман - тілегі, мақсат, ең бастысы өмірдегі құндылығы бір адамдардың шынайы дос болып, өмір бойы араларынан қыл өтпейді.
Менің ең жақын досымның есімі – Аружан. Екеуміз ата – аналарымыз арқылы танысқан болатынбыз – біздің аналарымыз мектептен бері жақын құрбылар. Енді міне сол достықтары бүгінгі күнге шейін ұласып, өз балаларында жалғасын тапты. Біздің достығымыздың өзі он жылға жуық жалғасып келеді, Аружан екеуміз осы уақытқа дейін еш ренжісіп көрмеппіз, себебі менің құрбымның мінезі сабырлы, байсалды, бәрін ақылмен шешуге тырысады, ашуға жол бермейді. Бірақ бір ренжіген соң қатты ренжиді. Сондықтан мен оның көңілін қалдырмауға тырысамын.
"Дос тұтқанды қадірле" демекші, мен өз досымды бағалаймын, екеуміздің достығымызды мақтан тұтамын.
Аружан - оқу озаты әрі мектепте үлгілі, сыпайы оқушы.
Үйінде бауырларына қамқор, ата - анасына көмекші.
Өмірде осындай, Аружан сияқты досым бар мен бақыттымын. Өмірде дос таңдаудан жаңылмадым деп есептеймін. Достығымыз мәңгілік болып, біздің балаларымыз да өзіміз секілді жақын дос болсын деп тілеймін!
Первый раз полёт в Сочи на самолёте "Як-42" я помню до сих пор.
Было не страшно, так как мне говорили, что хуже на "Кукурузнике" лететь - все воздушные ямы ловит, а "Як-42" - лайнер современный (на тот момент) и главное набрать высоту, а там уже никаких ям не будет.
Место моё оказалось сзади около двигателя, но на этом самолёте он шумит не очень по сравнению с другими.
Выехали на взлётную полосу медленно, развернулись, остановились. Двигатель взревел и начал резко увеличивать обороты. И вот она, "торжественность момента": самолёт рванулся с места, как необузданный конь!
На взлётной полосе разогнались до такой скорости, что у меня в глазах зарябило - всё в иллюминаторе мелькало, ничего толком не разглядеть! Но при отрыве от ВПП она резко ушла вниз и мелькание сразу прекратилось.
А тут и первая воздушная яма попалась! При проваливании вниз я ухватился за спинку стоявшего спереди кресла, а оно - тоже вниз вместе со мной! После набора высоты ямы прекратились, но полёт был неинтересным - самолёт шёл над сплошной облачной пеленой.
Занимательное ощущение при повороте самолёта: не самолёт кренится в сторону поворота, а земля поднимается вверх!
При заходе на посадку удивила быстрота приземления: только что летели - и вот самолёт уже катится по земле! А когда пилот врубил обратную тягу, то меня прижало к креслу спереди - куда там тормозам на автобусе!
Пока это про самолет
«Ұл біткеннің бәрі қазанның
түп күйесіндей әкесіне тартып қара болды, қыз жағы өзіме тартып аққұбаша ажарлы
ШЫҚТЫ» деп отыратын еді, жарықтық. Әжем өзінің ұлдарына өңшең аққұбаша
аруларды айттыруға ынтық болған. Соның кесірінен менің әкем Момыш отыз үш
жасына дейін салт басты, сабау қамшылы жүріпті. Әжем оған: - Әй, қара құл, мен
құдайдан саған ай көрікті ақ перизат жолықтырғай деп тілеймін. Тым болмаса,
немерелерімді жиіркенбей сүйейін, - дейді екен. Анасының айтқанын ішінен ұнатпаса
да, әкем оның ырқына көнеді екен. Баласына қанша ұрсып, қатал болса да, әжем менің
әкемді жақсы көріп, мақтан тұтып: - Бұл қара құлдың түрі маған тартпаса да