ответ:Менің атым –Қожа» повесі – Бердібек Соқпақбаевтың артына өшпес із қалдырған шығарма. Ол – балалар әдебиетінің үлкен бір белесі. Бұл шығармада Қадыров Қожа, яғни, «қара көженің» іс-әрекеті, мінез-құлқының қалыптасуы, арман-тілегі, басқалармен қарым-қатынасы суреттеледі. Жанарға ғашық болуы, Сұлтанмен достығы, Жантаспен жауласуы – бәрі-бәрі шын өмірден алынған хикая.
Қожаның балалық қылықтары оқырмандарға күлкі сыйлайды. Оның өкініші адамдардың көңіліне қаяу түсіреді. Балдәурен шақтың қызығы мен шыжығына куә етіп, тәрбие тәлімін береді. Жеңіл сөзбен түсінікті тілмен жазылған повесть.
Қара көже қандай сотқар болса да соңында адам болып қалыптасқаны қуантады. Бұл туындыны әр а кезінде оқып, білуі парыз деп есептеймін. Себебі, қайта оралмайтын шақты қызықты етіп өткізуге үлгі береді. Қожаныкіндей балалық шақты өткізу әр адамның маңдайына жазылмаған. Қожаның балалық шағы – тәтті дәуреннің төресі.
Объяснение:
На территории Казахстана получила распространение самобытная музыкальная культура. Её основу составили импровизационно-эпические произведения тюркских народов, исполняемые сказителем под аккомпанемент народных инструментов: двухструнной домбры, кобыза, сыбызгы, дауылпаза. Примечательной особенностью были соревнования, устраиваемые между музыкантами. К XV—XVIII векам возникает разделение казахской музыки на песни и инструментальный жанр кюй, формируются характерные ритмические и тональные особенности. В XIX веке образуется профессиональная музыкальная традиция, которую представляют, с одной стороны, кюйши — исполнители кюев, с другой — сал-сери, особое явление в казахском обществе[3]. Первые описания казахской музыки дают восточные исследователи, актуальным произведением до сих пор остаётся «Великая книга музыки» Аль-Фараби. В XIX веке казахская музыка становится объектом интереса представителей европейской культуры: к ней обращаются музыканты и искусствоведы как соседней России, так и других стран.