Лове́ц снов (оджибве asabikeshiinh, неодушевлённая форма слова «паук», или более современный вариант bawaajige nagwaagan «силки для снов»[1]) — индейский амулет, защищающий спящего от злых духов и болезней. По преданиям[2], плохие сны запутываются в паутине, а хорошие проскальзывают сквозь отверстие в середине. Первое описание плетёного амулета индейцев Оджибве содержится в книге Иоганна Георга Коля “Китчи-Гами, жизнь среди оджибве Верхнего Озера”. В своей книге "Ловцы снов: легенды, наследие и артефакты" американский антрополог Кэт Оберхольцер указывает, что у различных племён оберег имел различную форму. У оджибве и кри южного побережья Залива Джеймса они имели круглую форму и рисунок паучьей сети, в то время как у кри северных территорий амулеты напоминали больше рыбацкую сеть. Тем не менее, и в том, и в другом случае задачей этих плетёных оберегов было “поймать” простуду, болезнь или злых духов.[3]
На протяжении долгого времени многие племена претендовали на авторство ловцов снов. Наиболее известными среди них были навахо, лакота сиу, гуроны, кри, мохоки, чироки, ирокезы и оджибве. В начале двухтысячных годов было достигнуто согласие в том, что изначальное авторство ловцов снов принадлежит племени оджибве.[4]
Ловец снов не только ловит неприятные, пугающие сны и злых духов, приходящих с ними, но и всё, что приносит несчастья, к примеру, простуду или неудачу.
Амулет представляет собой паутину из суровых ниток или оленьих жил, натянутых на круг из ивовой ветви. Часто в ловец вплетают несколько перьев, украшают бисером, раковинами или бусинами. Амулет вешается над изголовьем спящего. Такой амулет можно сделать своими руками или купить в сувенирной лавке.
Круглая форма обруча ловца снов напоминает священный круг (магическое колесо) — один из самых важных символов индейцев.
Перо, являющееся манифестацией сверхъестественной энергии Вселенной, символизирует путь, по которому должен следовать человек в пространстве сновидения. Считается, что каждый раз, когда снится хороший сон, ворсинки пера шевелятся по мере того, как сон пробирается по ним к спящему.[5]
Объяснение:
жайлау – жазғы қоныс. жайлауды суы мол, шөбі шүйгін, маса-сона, шыбын-шіркейі аз жерлерден таңдайды. қазақ елінің дәстүрлі жайлауы сарыарқа атырабы мен орманды, желді өлкелерде, қазақстанның солтүстік-батысында (мұғалжарда), солтүстік-шығысында (алтай, сауыр және тарбағатай өңірінде), оңтүстік-шығысында (жетісу алатауы, іле алатауы және тянь-шань тауының солтүстік атырабында), оңтүстігінде (қаратау өңірінде) болды. қазақстанның әр өңіріндегі жайлауды рулы ел, қала берді жеке ата ұрпақтары пайдаланған. халық қыстаудан көктеуге, көктеуден жайлауға, жайлаудан күзеуге көшіп отырды. жайлау мен қыстау малға тиімді, тіршілікке қолайлы, көшіп-қонуға ыңғайлы жерлерден таңдап алынды. мысалы, жетісу өлкесінде қыстау қаш көлінің оңтүстігіндегі құмды, қамысты аймақта орналасса, жайлаулардың көбі оның солтүстігіндегі таулы атырабында жатты. қазақстан жеріндегі жайлау мен қыстау арасының қашықтығы да әр түрлі болды. мысалы, көшпелі өмір сүрген адай – табын, шөмекей – шекті, бағаналы – руларының маңғыстау түбегінен мұғалжар тауларына, қызылқұмнан торғай даласына, шу өзенінің төмен алабынан ұлытау төңірегіне дейінгі көш жолдарының арақашықтығы 1000 км-ге дейін жететін. ал қазақстанның солтүстік бөлігіндегі жартылай көшпелі қауымның көш жолдары 10 – 20 км-ден 40 – 80 км-ге дейін болды. бұл төңіректегі жайлаулар құдықтар мен көлдердің айналасына орналасты. жетісудағы жайлаулар мен қыстаулардың арасы солтүстіктен оңтүстікке қарай 100 – 200 км-ге жететін. қазақстан жеріндегі жайлаулардың ға да, малға да ең қолайлысы – тау алаптары. солтүстіктегі жазық даладағы жайлауларда мал, негізінен, құдық суынан суарылатындықтан қол еңбегін көп қажет етеді. қазір де малшылар жазғы жайылымды жайлау ретінде пайдаланады, жайлауға көшеді. қой, түйе, сиыр жайлауға шығарылады
ертеде бір шал мен кемпір болыпты. кемпір бір күні қаймаққа нан илеп, оны майға қуырып бауырсақ пісіріпті. оны терезенің алдына суытып қойыпты.
бауырсақ суып тұрып тұрып, бір кезде домалай жөнеледі. домалап келіп терезе алдындағы орындыққа, орындықтан еденге, еденнен дәлізге, дәлізден аулаға, ауладан сыртқа, одан әрі, одан әрі домалай береді, домалай береді.
бір кезде оған қоян жолығып:
- бауырсақ, бауырсақ! мен сені жеймін! – дейді.
- қоян, сен мені жеме. мен саған өлең айтып беремін: «менің атым бауырсақ, бауырсақ! қаймаққа иленгем, майға пісірілгем, терезеде суығам. ұстатпай кеттім атама, ұстатпай кеттім әжеме. ұстатпаймын қоян саған да! ».
содан бауырсақ қара жолмен домалап кете барады. оған қасқыр кездесіп, оның да жегісі келеді.
бауырсақ өзінің әнін қасқырға айтып беріп, одан әрі домалай береді.

бір кезде аю жолығады:
- бауырсақ, бауырсақ! мен сені жеймін! – дейді ол.
- сендей майтабанға мені жеу қайда? ұстатпай кеттім атама, ұстатпай кеттім әжеме, қоян менен қасқырға ұстатпағам ендеше.
- ал сендей ұстатпаймын мүлде де!
сөйтіп домалай жөнеледі. аю тек көзімен шығарып салады.

бауырсақ домалағаннан домалап келе жатса оған түлкі жолығады:
- бауырсақ, бауырсақ, қайдан домалап барасың? - дейді ол.
- жолмен домалап барамын.
- бауырсақ, бауырсақ, маған өлең айтып берші
- содан бауырсақ: «менің атым бауырсақ, бауырсақ! қаймаққа иленгем, майға пісірілгем, терезеде суығам. ұстатпай кеттім атама, ұстатпай кеттім әжеме. ұстатпай кеттім қоян менен қасқырға. ұстатпай кеттім аюға, ұстатпаймын саған мүлде де! » деп өлеңін айтып береді.
түлкі оған:
- әнің өте жақсы екен. бірақ жөнді ести алмай тұрғаным. бауырсақ, сен менің тұмсығыма шық та, әніңді тағы бір рет қаттырақ айтшы, - дейді.
бауырсақ түлкінің тұмсығына домалап шығып алып бар даусымен әнін айтады. сол кезде түлкі ұстап алады.

- түлкі, сен мені жеп қайтесің! – дейді бауырсақ. жүр одан да біздікіне, атам мен әжеме барайық. олар сені тойғызады.
түлкі келіседі. жолшыбай өздерімен бірге қоян, қасқыр мен аюды ертіп алады. олар келсе әжесі көп қаусырма пісіріп қойыпты. қоянға орамжапырақ салған, қасқыр мен түлкіге ет салған, аюға таңқурай салған қаусырма тиеді. ал бауырсақ терезенің алдында өзінің әнін айтып отырады.
а поконкретнее? я попытаюсь как только пойму о чем ты