Мәдениет-бұл өте кең ұғым, оның түсінігін толық сипаттау үшін бірнеше бет жеткіліксіз.
Менің ойымша, мәдени адам-бұл мінез-құлықтың жалпы қабылданған ережелерін ұстанатын адам: сыпайы, ұқыпты, сезімтал, көмектесуге дайын. Сонымен қатар, мәдениетті қарым-қатынас жасай алмай, этикет нормаларын сақтамай елестету мүмкін емес.
Мәдениет ана сүтімен беріледі. Мен ата-анамды қатты құрметтеймін, өйткені олар маған өмір берді, мені адам ретінде қалыптастырды. Олар маған жақсылықты жаманнан, жомарттықтан, нәзіктіктен жанның нағыз байлығын ажырата білуге, сонымен қатар заттарға шынайы қарауға үйретті.
Мен сондай-ақ мені қарапайым, төзімді болуға, білімге деген құштарлығымды оятқан ұстаздарыма шексіз алғыс білдіремін. Олар жалған жалтыраудың артында нағыз адами құндылықты көруге үйретті.
Мәдениетті адамдар болу үшін көптеген қадамдарды жеңуіміз керек. Мұны өмір бойы үйрену керек.
Сондықтан мәдениет-бұл менің өмірімнің ажырамас бөлігі. Менің күнделікті өмірімде мәдениеттің осы көріністерінің арқасында мен әлі күнге дейін аз немесе жеткіліксіз білетін, өмірге деген қызығушылығы мол адам болып қала беретініме сенімдімін. Сондықтан, барлығына осы тұжырымдаманың бар екенін ұмытпауды және оны өз өміріне мүмкіндігінше белсенді түрде енгізуді тілеймін.
Объяснение:
Биылғы жылғы қызық оқиғалар
Биыл жазғы демалыс басталысымен мен ауылға кеткен болатынмын. Ондағы достарыммен талай қызықты бастан кештік. Солардың біреуін айта кетейін.
Күндердің бірінде біздің үйдің қой кезегі келіп, мені атам мен әжем қой бағуға жібереді. Мен жаныма досымды ертіп, біріміз атқа мініп, біріміз есекке мініп, бір отар қойды айдап кеттік. Жарты күн өтіп, түскі тамақты ішіп алған соң, досымның ұйқысы келіп, маған «кезектесіп ұйықтайық» деп, өзі жатып қалды. Мен біраз табиғатты тамашалап, қойларды бақылап отырғанымда қалай ұйықтап кеткенімді де білмеймін. Бір кезде оянсам, отар қойымыздың біреуі де жоқ. Досымды оятып, екеуміз не істерімізді білмей, әбден састық. Амал жоқ, ауылға қайта келуге тура келді. Не деп айтарымызды да білмейміз. Бір ауылдың қойы із түзсіз жоқ. «Енді қайттік?» деп еңсеміз түсіп келе жатқанда көрші үйдің қорасының алдында тұрған қойды көрдік. Не қуанарымызды, не жыларымызды білмей, қораға жақындап келсек, әлгі үйдің қойлары түгел орнында. Досым екеуміз аң - таңбыз. Бұл сонда қалай болғаны? Қойлардың өздері қайтып кетуі мүмкін емес. Сөйтсек, ауылда қалған достарымыз келісіп, осылай әзілдеспек болған екен! Мұны естігенде, әрине, алдымен достарымызға біраз ренжідік. Бірақ уақыт өте келе, бұл әзіл есте қаларлықтай оқиға болды.