Төрт түлік – мал: түйе, жылқы, қой, сиыр. Қазақ халқы осы төртеуін төрт түлік деп атаған. Ауыз әдебиетінде “төрт түлік малды құрадың” деген тіркес жиі кездеседі. Бұл дәулетіне сәулеті сай адамдарға арналып айтылған. Мысалы, “Байбөрі деген бар екен, Байбөрі малға бай екен, Төрт түлігі сай екен...” (“Алпамыс батыр” жырынан). Халық төрт түліктің әрқайсысының сақтаушы иесі бар деп ұғынып, оларды ойсылқара, қамбар ата, шопан ата, зеңгі баба деп атаған. Төрт түлікті кейде жұп (аша, айыр) тұяқ, тақ (тік) тұяқ деп те атайды. Қазақ төрт түліктің ішінде түйе малын байлық ретінде де, көлік ретінде де, азық ретінде де қатты қастерлеген. “Нар жолында жүк қалмас” деген мәтел осының айғағы. “Ат – ердің қанаты”, “Мінсең – көлік, жесең – ет” деп жылқы малын да аса жоғары бағалаған. Сондай-ақ қой мен ешкі, сиыр малының да өзіне тән ерекше қасиеттері болатынын ұмытпаған.
Қазақ тарихының ежелгі кезеңдерінен бастап,ұлы қазақ отбасында жауынгер,Отан қорғаушы және отбасының асыраушысы дегенді білдіреді.Отбасылық әдет-ғұрып бойынша әр ұлды тәрбиелеумен әр түрлі адамдар айналысқан.
Старший жеткізілді тәрбиесіне әжесі мен атасы.
Кіші ұлы ата-анасымен қалды, содан кейін бүкіл отбасына көмектесуге уәде берді.
Орта Ұлы жауынгер болды. Ол семсерлесуді, садақ атуды және т. б. үйренді.
Қазақ ұлынан туған адамды ғана өзінің немересі деп санады.
Қызының баласы "жиен" деп аталды.
"Немереден" туған (тікелей немересі) "шөбере" (шөбере),
"Шөбереден" (шөбере) туғандарды — "шөпшек" (шөпшек, бұл ұсақ, кішкентай дегенді білдіреді) деп атаған.
"Шопшектің" (шөбересі) ұлы "немене"(түсініксіз)
"немене" (түсініксіз) ұрпағы "туажат" (бөтен болу үшін туылған) деп аталды.
Сондықтан ұлдың болуы қазақ халқы үшін бақыт болды.Ол кезде қазақ халқы аз болған, сондықтан руды жалғастырушының дүниеге келуі жақсы белгі болған деп есептеу керек
по русски
Объяснение: ок?