Біздің әрқайсымыз қай жерде болса да адамдарға жақсылық жасай алады. Басқа адамға қауіпті жерде жол жүруге, баласы бар әйелді немесе мүгедек әйелді кезекке жіберуге, қиын уақытта көмек қолын беруге, қайғыны бөлуге көмектесу — бір адам басқа адамға көмектесе алатын және көмектесуі тиіс барлық жағдайларды санамауға болмайды. Бастысы — өтуге емес, отступив, құдықтарына жіберуге көз жаққа қашан сенімен бірге көлікте егде адам немесе мұқтаж твоей. Әрбір, тіпті шағын ісіңіз, ең алдымен өз жаныңда жағымды сезім қалдырады. Өкінішке орай, біз адамның осы тамаша сапасы туралы сирек айтамыз. Бұқаралық ақпарат құралдары да бізді осы мәселемен ауырмайды. Және бекер. Бүгінгі күні біз "оралған", "тік" адамдардың басым көпшілігі "лохтар", олардың анықтамалары бойынша, яғни сезіп, жанасатын, көмектесуге ұмтылатын, "өмір сүре алмайтын", "ақша жасай алмайтын" адамдардың барлығы мен бәрінен асып кетуінің куәсі болып табыламыз. Мұндай бай киім, бірақ бос жан. Міне, ол немесе ол: Әдемі киім, сұлулық бар, Түнгі және күн дискотекасында. Вихилятись сән бар Сен кім? Қайдан? Мен кім? Біздің туған өлкеміз қандай? Орман шабу саған не, Таза суды улану, Рудың ата-бабаларын қорлау керек пе? Сочиняя бұл шығарма вспомнила туралы жағдайда, ол оқиға менімен беру. Қазір көріп отырғанымыздай, шетелдік парк ұшады және жас ағаштар өскен жерде ғана қонады. Барлық поломали, испортили. Ағаш арасында кішкентай шырша да болды. Мен оған келіп, " олар сені қалай!"Шешіп отырып, басы үлкен торабы, вынула сучок, колол шыршаны, отвела жағына екі бұтағы, зажали. Деді: "Өмір Сүр!" Бір аптадан кейін құтқарылған ауылға қайта қарауға келді. Мен қараймын: жасыл киімде шырша тұр, бұтақтарды еркін лақтырдым. Осындай көңілді, бақытты, Мен де күлімсірегім келді.
Жүсіпбек Аймауытов (1889-1931жж.) Сегіз қырлы бір сырлы дарын. Жан-жақты өнер иесі, сегіз қырлы бір сырлы дарын, романшы, драматург, ақын, аудармашы, зерттеуші Жүсіпбек Аймауытов 1889 жылы (кей деректерде 1890 жылы) қазіргі Павлодар облысы, Баянауыл ауданы, Қызылтау атырабында туған. Әкесі Аймауыт кедей болғанымен, арғы аталары Дәндебай мен Қуан текті, дәулетті, атақ-абырой біткен, ел арасындағы білікті кісілер.
Жас күнінен Жүсіпбек бірге туған бауырлары Ахмет, Жақыпбек секілді арабша хат тану, оқу үстіне, ағаш шеберлігі, темір ұсталығы өнерін қатар үйренеді. Он бес-он алты жасында өзі ұмтылып, үй ішінің рұқсатынсыз Павлодарға қашып барып, орысша-қазақша екі сыныпты мектепке түседі, бір жағынан бала оқытып, қаражат таба жүріп, оқуын 1914 жылы бітіреді де, Семейдегі оқытушылар семинариясына түседі, оны 1918 жылы аяқтайды. Қазақстан Кеңестерінің құрылтайына делегат, Оқу коммисариатының коллегия мүшесі болу, «Қазақ тілі» газетін өңдеу, «Ақ жол» газетінде істеу, Шымкенттегі педагогикалық техникумының директорлығы – міне мұның бәрі Жүсіпбек Аймауытовтың жаңа өмірді орнықтыру жолындағы күрес жолын, өмір белестерін көрсетеді. 1929 жылы басталған зобалаң кезінде қармаққа ілінген Жүсіпбек Аймауытов 1931 жылы атылған.
Астан-кестең ауыр, бірақ ерекше қуатты да қызық, әлеуметтік төңкерістер, ұлы өзгерістер заманында өмір сүрген Жүсіпбек Аймауытов өзінің осы қысқа ғұмырында артына аса бай, бағалы әдеби, ғылыми мұра қалдырып үлгірді. Ол, В. Шекспир, В. Гюго, Г. Мопассан , А.С.Пушкин, Н.В. Гоголь, Л.Н.Толстой шығармаларын, бірқатар ғылыми еңбектерді аударды, педагогика, психология, методика, тәрбие туралы зерттеулер тудырды; әдеби, эстетика, сын саласына араласты: сан қилы проблемалық мақалалар жазды. Сол сияқты «Күнікейдің жазығы», «Ақбілек» романдары, сан алуан пьесалары – күрделі таланттың қазақ әдебиеті тарихындағы өлмейтін орны бар шығармалар.
