про великолепие Лета.Что происходит летом в селе . Природные явления в поэзии Абая связаны с повседневной жизнью, жизнедеятельностью людей, действиями.
Поэт тесно связан с его действиями и его настроением
стихи, в том числе стихи, описывающие четыре сезона
мы понимаем. Это равнозначно лучшим образцам мировой поэзии Абая,
Одним из стихотворений, которые мы собираемся проанализировать и рассмотреть, является стихотворение «Лето».
мы можем видеть.
Ильяс Жансугуров высоко оценил художественное качество этой работы
Он писал: «Песня Абая ритмичная, музыка - звуковая структура
может вылиться. Одной из поэтических особенностей поэмы Абая является гармония стихотворения.
Жизне глаголов, чтобы показать движение, большое, как камень в овраге "[1, 195]
Существует прекрасный вид на летнюю природу и множество интересных явлений
умело описано. В песне «Лето», «Лето июльское», новый населенный пункт,
Есть целая картина жизни в деревне, которая переехала в Жайляу. Но здесь
Неумолимое действие, умение описывать движение просто поражает. Каждый перевод
Мы постарались проанализировать их достоинства и недостатки по сравнению с оригиналом.
1)Көне түркі жазулары (басқаша Орхон-Енесей жазулары) — б.з. V ғ. — б.з. Xғғ аралығындағы түркі тайпаларының тасқа қашап жазған жазбалары.
Орхон-Енисей ескерткіштері алғаш Орхон өзеніні бойынан (Екінші түркі қағандығы кезі) табылды, кейін Енисей өзенінің жоғарғы ағысында (Қырғыз қағандығы). Кейде руник жазбасы дейді, алман руналарынынан жанасым тауып (кейбір нышандар кескіні дәл келіп тұр, дауысты мағынасы да жақын). Азиялық түркі руналары соғды жазуының негізінде VIII ғ. бұрын жасалған деп есептеледі. Оның әліпбиінде 40-қа жуық графема бар. Көне түркі руника жазуы ерекшелігі - онда негізгі велярлық және палаталдық дауыссыздарға арналған бірнеше жұп дербес әріптер бар. Көне түркі руника жазуы жұмбағын 1893 жылы В. Томсен шешкен. Орхон ескерткіштерінің тұңғыш тәржімаларын 1894 жылы В.В. Радлов жасаған.
2)Тәңіршілдік (немесе Тенгризм, Тенгрианизм) — дәстүрлі түркілік дүниетаным бастауындағы монотеизмдік еркін ілімдік[1], метафизикалық сенім үлгісі болып, оны ежелгі заманда және ортағасырда Еуразия даласындағы көшпенділер, және кейбір осызамандық халықтар мен тұлғалар ұстанады. Тәңіршілдік сенімі көне түркі халықтарының, Ғұндардың, Болғарлардың, моңғолдардың, маньчжур және мадяр халықтарының ұлттық мәдениеті мен болмысына терең ықпал еткен тарихи сенім болды, Көктүрік қағанаты, Батыс Түрік қағанаты, Шығыс Түрік қағанаты, Дунай және Еділ Болғарлары, Моңғол империясы, Шығыс Түркия (Хазария) қатарлылардың мемлекеттік діні болды. ІХ ғ түркілердің әйгілі туындысы «Ырық бітік» кітабында "Тәңірі - Түрік Тәңірісі" (Түріктердің Құдайы) ретінде аталған.[2] Көптеген ғалымдардың пікірінше, империялық деңгейде Тәңіршілдік әсіресе ХІІ - ХІІІ ғасырларда монотеизмдік сенім/дін ретінде ұстанылған; қазіргі Тәңіршілдердің көбі оны монотеизмдік деп санайды.
это провелно
Объяснение:
это провелно