Время - это жизнь. Мы дышим, спим, разговариваем... Любое движение, любой момент представляет из себя часть всего времени. Оно дается нам даром, на всю жизнь, поэтому мы так небрежны в обращении с ним.
Оно дает нам жизнь, лечит душевные раны, делает нас старше, опытнее и мудрее. Дает насладиться всеми моментами существования, а после - убивает. Оно скоротечно, поэтому его нельзя тратить на всякие глупости, если ты хочешь провести жизнь так, чтобы к ее концу можно было не бояться исчезнуть, думая при этом о том, что еще много чего не сделано. Время нужно ценить.
Некоторые люди в детстве мечтали поскорее вырасти, а сейчас, когда это случилось, они снова хотят вернуться в Нельзя торопить время, проявляя нетерпение: скорее бы закончить школу, потом вуз, скорее бы на пенсию, скорее бы на ... кладбище? Нужно стараться жить настоящим, не забегая вперед. Если сожалеть об утраченной молодости, негодовать о приближающейся старости - время будет идти в разы быстрее, приближая тебя тем самым к смерти. Безусловно, жизнь не хочется терять, особенно если толком и не начинал ее.
Әже - баланың әкесінің, сондай-ақ, анасының шешесін атайтын, туыстық қатынасты білдіретін атау. Одан арғылары үлкен әже немесе ұлы әже деп аталады.[1]
Қазақ отбасындағы әже орны ерекше әрі қадірлі. Әже - отбасының ғана емес, әулеттің де ұйытқысы, ағайын- абысындардың бірлігін, татулығын сақтайтын сыйлы анасы, кейінгі жастардың, келіндердің тәрбиешісі әрі ақылгөйі Қазақ қоғамында әдетте жас отау иелерінің тұңғыш баласын әжесі бауырына салады. Бала ата-әженің кенжесі саналып, немерені әжесі тәрбиелеп, бағып-қағады. Әже мен немере арасындағы туыстық байланыс өте нәзік әрі берік. Балажан қазақ үшін ата мен әжеге жас сәби жай ғана ермек емес, тәрбиеленуші ерекше субъект. Тарихта күллі рулы елге ана болып саналған Айпара әже, Домалақ ене, Зере, Айғаным секілді әжелердің бейнесі аңыз-әңгімелерде, әдеби шығармаларда сомдалған.
Объяснение:
1893 жылы Қостанай облысы Жангелді ауданы Сары түбек ауылында дүниеге келген