Обратимся к увлекательной истории Шелкового пути, пролегающего по территории современного Казахстана.
На территории Казахстана Великий шелковый путь брал свое начало у границ Китая. Купцы Поднебесной везли через казахские степи на Запад, в Европу, шелк, оружие, лекарственные препараты, рис, а также экзотические для того времени товары, например, слоновьи бивни. Степные правители предлагали свои услуги по обеспечению безопасности торговых караванов, взамен требуя некоторую долю товара или звонкую монету. Так появились оброки, или, по-современному, налоги и таможенные платежи.
Основная трасса Великого шелкового пути по территории Казахстана пролегала через юг страны, от границы Китая торговые караваны двигались через города Сайрам, Ясы, Отрар, Тараз далее в Центральную Азию, Персию, на Кавказ и оттуда в Европу. Все эти города обязаны своим появлением именно торговцам, которые, преодолевая громадные казахские степи, устраивали остановки, превращавшиеся в караван-сараи, а те в свою очередь — в поселения, которые со временем разрастались в города.
В основном трасса Шелкового пути в этом регионе пролегала через Семиречье и Южный Казахстан. Первое оживление этого участка происходит во второй половине VI в., когда Семиречье и Южный Казахстан вошли в состав Тюркского каганата — огромной кочевой империи, простиравшейся от Кореи до Черного моря. В конце VI века каганат распался на две части: Восточно-Тюркский и Западно-Тюркский. Центром Западно-Тюркского каганата становится Семиречье со столицей в городе Суябе. В Семиречье возникает целый ряд новых городов, а на юге Казахстана усиливается рост тех городов, которые оказались на самой трассе Шелкового пути или были связаны с ним торговыми отношениями. Наиболее крупными из них были Суяб, Тараз и Испиджаб.
Шелковый путь через Семиречье и Южный Казахстан функционировал вплоть до XIV века, до тех пор, пока междоусобицы и войны не разрушили города. Последнее оживление приходится на середину XIII века, когда по нему двигались торговые и дипломатические посольства в Каракорум — столицу Монгольской империи.
Құлақтан кіріп, бойды алар
Әсем әнмен тәтті күй.
Көңілге түрлі ой салар
Әнді сүйсең, менше сүй, - деп дана Абай қазақтың ән мен күй құдіретін осылай жырлаған. Себебі, қазақтың әні мен күйі – халқымыздың көне заманнан бері қалыптасқан асыл қазынасы, ұлттың бекзат болмысы, жүрек сыздатқан сағынышы, көңілдің нәзік қылын шертер сезімі, мұң-шері, қызық қуанышы.
Қазақ халқының рухани жәдігерліктерінің ішінде мақтаныш етер бай мұрасының бірі – дәстүрлі әндер. Музыка зерттеушілерінің айтуына қарағанда, халқымызда 5 мыңнан аса күй, 12 мыңға жуық ән бар көрінеді. Бұл - қазақ әншілік өнердің сан ғасырлық даму тарихының бар екендігін бірден бір айғағы.
Киелі қара домбыра мен қарт қобыз сүйемелдеуімен айтылатын дәстүрлі ән өнері кемел құрылымымен, кең диапазон, күрделі ырғақ-иірімдерімен ерекшеленеді. Талай ғасыр сүзгісінен өтіп бүгінге жеткен дәстүрлі ән өнерінде әуендік, орындаушылық, құрылымдық өзгешеліктері мен кең тараған мекеніне байланысты шартты түрде бірнеше мектеп қалыптасты. Олар – Арқа, Батыс, Сыр және Жетісу мектептері.
Бағдарламаға дәстүрлі ән мектептерінің өкілдері Рамазан Стамғазиев, Ұлжан Байбосынова, Ардақ Исатаева, Нұрболат Исаев, Нұрсұлтан Елемесов, Зульфия Баймұрзаева қатысып, өз ойларын білдіріп, өнерлерін ортаға салады.
сексеуілді от жағуға, самаурынға шәй қоюға пайдаланады. сексеуіл құмды жерде өсетін, шөлге өте шыдамды өсімдік. оны құм басып қалу қаупі бар аймақтарға құмды тоқтатуға пайдаланады