1) Ең үлкен кітапхана- Швейцарияда Сен-Галльда орналасқан.
Ал екінші орында Дублиннің Тринити-колледжінің Кітапханасы.
Йель университетінің сирек кездесетін кітаптармен көне қолжазбалар кітапханасы.
Джей Уокер —50000 кітап және музейлік деңгейдегі артефакттар бар.
Прага қаласында орналасқан Страговск монастырінің кітапханасы. Монастырьдің негізі 1149-жылы қаланған.
2) Ең үлкен кітапхана қайда орналасқан?
Екінші орында қандай кітапханасы ?
Йель университетінің сирек кездесетін кітаптармен көне қолжазбалар кітапханасы?
қай кітапханада 50000 кітап және музейлік деңгейдегі артефакттар бар?
Прага қаласында орналасқан Страговск монастырінің кітапханасын қай жылы салған?
3) Швейцариядағы Сен-Галль аббаттығының кітапханасы, Дублиннің Тринити-колледжінің Кітапханасы, Прага қаласында орналасқан Страговск монастырінің кітапханасы, Джей Уокер — америкалық ойлаптапқыш әрі кәсіпкер, Йель университетінің- бұл кітапханалар өз кітаптармен бай. Осы кітапханаларда сирек, бұрынғы жазылған кітаптар, қолмен жазылған кітаптар бар.
Объяснение:
Драма — көркем шындықты ерекше тәсілдерімен шиеленіскен тартыстар желісіне жинақтап, оқиғаға қатысатын кейіпкерлер сөзі мен іс-қимылы арқылы көрсететін сөз өнерінің күрделі тегі. Драмалық шығармаларда баяндау болмайды. Оқиға, яғни тартыс желісі репликалар (кейіпкер сөзі) арқылы дамиды. Автор кейіпкерлердің қимыл-қозғалысын білдіретін түсініктемелерді жақша ішіне бөлек жазып отырады. Оларды авторлық ремарка не ремарка деп атайды. Оқиғаның негізгі даму арнасы болып табылатын кейіпкерлер сөзі, яғни репликалар, көбінесе, диалог, кейде монолог түрінде болады. Қалай болғанда да репликалар шымыр, ондағы кейіпкер мүддесі мен құштарлығы, аласұрған сезім әлемі көрермендерді еліктіретіндей деңгейде құрылуы қажет. Олар өлең түрінде де, қара сөз түрінде де бола береді. Драмалық шығармалардың құрылымы ондағы оқиға мен тартыстардың даму қарқынына және ауқымына байланысты көріністерге, актілерге, бөлімдерге бөлінеді. Ал композициялық тұрғыдан Драмада оқиғаның (тартыстың) басталуы, шиеленісуі, шарықтау шегі, шешімін табуы болады. Кейбір шығармалар мұндай классик. үлгіден өзгеше, яғни бірден тартыстың шиеленіскен тұсынан басталуы мүмкін. Ежелгі грек трагедияларында сахналық шығармалардағы тартыс аяқталып, өз шешімін тапқан соң, міндетті түрде бас кейіпкердің азапты күйі көрсетілген. Мұны катарсис, яғни күйіне отырып күнәсінен арылу деп атаған. Сезім мен қайғы-қасіретке толы бас кейіпкер монологі көрермендерге қатты әсер еткен. Қазіргі заманғы драмаларда, әсіресе, қазақ драмаларында осы үрдіс қолданылып жүр;