Әже - баланың әкесінің, сондай-ақ, анасының шешесін атайтын, туыстық қатынасты білдіретін атау. Одан арғылары үлкен әже немесе ұлы әже деп аталады.[1]
Қазақ отбасындағы әже орны ерекше әрі қадірлі. Әже - отбасының ғана емес, әулеттің де ұйытқысы, ағайын- абысындардың бірлігін, татулығын сақтайтын сыйлы анасы, кейінгі жастардың, келіндердің тәрбиешісі әрі ақылгөйі Қазақ қоғамында әдетте жас отау иелерінің тұңғыш баласын әжесі бауырына салады. Бала ата-әженің кенжесі саналып, немерені әжесі тәрбиелеп, бағып-қағады. Әже мен немере арасындағы туыстық байланыс өте нәзік әрі берік. Балажан қазақ үшін ата мен әжеге жас сәби жай ғана ермек емес, тәрбиеленуші ерекше субъект. Тарихта күллі рулы елге ана болып саналған Айпара әже, Домалақ ене, Зере, Айғаным секілді әжелердің бейнесі аңыз-әңгімелерде, әдеби шығармаларда сомдалған.
Əрбір мектептін өзіндік мектеп формасы болады. Ал оны қатан турде сақтау қажет. Мектеп формасын киіп, оны таза устап, форманы сақтасан улгілі оқушылардын қатарына қосыласын. Қазіргі танда оқушылардын біраз бөлігі мектеп формасын сақтауды жөн көрмесе, енді бірі форманы тап-тұйнақтай етіп сақтап журеді. Мектеп формасын сақтап, тəртіпке бағыну оқушынын тəртібі мен санасынын жоғары денгейде екендігін көрсетеді деуге болады. Қазірден бастап мектеп формасын сақтамай тəртіпке бағынбаған оқушы кейін өскенде занға да, жумысындағы тəртіпке де бағынбайды. Сондықтан оқушы мектеп кезінен бастап форманы сақтауды, тəртіпті бұзбауды уйренуі керек. Мектеп формасы əрбір оқушының сəнін келтіріп, ерекше өң беріп турады.