Қазақтың дәстүрлі қару-жарақтары – соғыс құралдары мен киім-кешектері. Көшпелілік өмір салтын 20 ғасырдың басына дейін сақтап келген қазақтарда қару-жарақтың өзіндік этникалық сипаты қалыптасты. Қазақтың дәстүрлі қару-жарақтары ат үстінде соғыс жүргізуге сәйкестендіріліп жасалған, олар шұғыл қимылға ыңғайлы, жеңілдігімен ерекшеленді. Ол қазақ халқын құраған ру-тайпалардың әскери өнері негізінде қалыптасты және тарихи себептерден көрші халықтардың ықпалымен жетілдіріліп отырды. Қару-жарақтар екі үлкен топқа бөлінген: 1) шабуыл құралдары – қару; 2) қорғаныс жабдықтары – жарақ. Шабуыл қаруларына ер қаруы саналатын бес қару жатады (қ. Бес қару). Оған қоса қосалқы қарулар: қанжар, пышақ, селебе кіреді. Қорғаныс жарақтарына денеге киіліп кеудені қорғайтын сауыттар, шарайна, дулыға, қол-аяқты қорғайтын қосымша жарақтар (жеңсе, балтырлық, т.б.) жатады. [1]
Бірде әл-Фараби Бағдат қаласы әмірінің сарайына барып,Ол жерде ғалымдар,әкімдер,өнерпаздар көп жиналғанын көрді.Әл-Фараби елеусіз бір шетке барып отыра қалады да,өзі жасаған домбырасымен бір көңілді күй тартады.Күйді естіген адамдар қуанып қалды..Әл-Фараби басқа бір қайғылы күй тартса,әлгі адамдар қамығып жылай бастайды.Сосын ол бір баяу күйді тартқанда сарайда отырғандар түгел ұйықтап қалыпты.Әл-Фараби "Бұл күйлерді тартқан әл-Фараби" деп қағазға жазыпты да,сарайдан шығып кетіпті.Әмір оны қанша іздесе де,таба алмапты.
