Асанқайғы желмая мініп желдіртіп, Сарыарқаны аралап жүргенде, әр жерге айтқан сындары мынау екен: Ұзын аққан Ертісті көргенде: «Мына шіркіннің баласы тойдым деп қарап отырмас, қарыным ашты деп жылап отырмас. Сиырдың мүйізі, доңыздың құлағы шығып тұрған жер»,— екен депті.
Түндікті өзенін көргенде: «Он екі қазылық Ой түндік, маңырап жатқан қой түндік. Қойдың құлағы тұтам шығып тұрған жер екен»,— деп тастап кетуге қимай, артына үш қараған екен. Сонан «Үш қара» атанған екен таудың аты.
Қызылтау деген жерге келгенде: «Тау-тасы кеш болғанда қой болып, ыңыранып жатады екен. Тоқты қысыр қалмайтын жер екен»,— депті.
Объяснение:
"Сорлы Ақбілек! Сен жыламай кім жыласын?Тас емшегін жібіткен, тар құрсағын кеңіткен, аруанадай анаңнан айырылдың.Келешектегі бақытты өміріңнің кілтіндей көріп, сары майдай сақтаған алтын қазынаңнан айырылдың.Ар-ұятың төгілді, адамшылығың жойылды.Жас нәуетек жүрегің соқпай жатып өрт болды.Жаңа шыққан жауқазын піспей жатып жоқ болды.Есіл ерке балалық - аяққа құйған астайын шолтаң етті-тоқталды.Жыла, жасың бұла. Жасыңмен қайғың жуылсын.Жасыңнан теңіз жиылсын. Теңізді дауыл толқынтсын.Құтырсын толқын, туласын Зарлатқан сені мұндарлар тұншықсын - суың да улансын.Қатын-қызы тұл қалып, сендей болып шуласын".
Ақбілекке қаратып айтылған осы арнау сөз түріндегі автордың лирикалық тағылымы оның өз кейіпкеріне жаны ашығандай, оған ниеттестік білдіргендей, оның қайғысына ортақтасқандай сөйлеп бір сәт өзі баяндап отырған оқиғаға тікелей аралас кетуі нақты түрде берілсе де, ешбір оғаш көрінбейді, қайта әсерлі болып шыққан.[1]