қасиетті қазақ халқының салт-дәстүрлері өте көп. Соның ішінде қазіргі жастар біле бермейтіндеріне қысқаша тоқталсақ. Ұлдың төбе шашын ұзарта өсіріп, моншақ араластыра өріп қою. Оның аты – айдар. Бұл ғұрып негізінен, тіл – көзден сақтау үшін ер балаларға жасалады. Кенесарының інісі Наурызбай батырдың ұзын айдары болғаны тарихтан белгілі. Ақсарбас атау. Адамдар қауіп-қатерге ұшырағанында «Аллаһ Тағала мені осы қиындықтан құтқара гөр! Ақсарбас!» деп құдайы атайтын болған. Мұндай жағдайда «Ақсарбас!» деп үш рет айқайлаған. Сосын қауіп-қатерден аман қалғанында әлгі адам ауыл айма ғын шақырып құдайы берген. Ақсарбасқа шалынатын малдар: бозқасқа (қой), көкқасқа (жылқы), қызыл-қасқа (сиыр). Адам ақсар-бас атағанда қай малын айтса, соны құдайыға союға тиіс.
Ақ құйып шығару. Халқымызда: «Үйге кірген жыланға да ақ құйып шығарады» деген мәтел бар. Қазақтың ақ деп атайтыны: сүт, қымыз, шұбат, айран. Қалың өрт келіп қалғанында алдынан ақ шашады, үйге жылан кіріп кеткенінде басына сүт не айран құйып үйден шығарып барып өлтіреді. Бұл қазақтың үйіне келген жауына да жамандық жасамайтын ұлттық мінезінен шыққан әдет.
Ат тергеу. Ол – адамды сыйлауға арналған ізеттілік әдет-ғұрып. Ұлттық болмыс бойынша әйелдер атасына, қайнағасына, қайнысына, қайын-сіңілісіне атын атамау үшін қосымша ат қояды. Мұны ат тергеу деп атайды. Мұндайда қойылатын аттардың кейбірі мынандай: «Мырза қайнаға», «бай атам», «би аға», «тентегім», «еркежан», «шебер шешей», «ақ әже», «сырғалым», «шашбаулым». Жеңгелері қайныларына әзілдеп, бойлары тапал болса «сұңғақтым», жайбасар болса «жүйрігім» деп те ат қояды. Ер адамдар да өзінен үлкендерді Мәке, Сәке деп құрметтейді. Анттасу. Жаудан кек қайтару үшін, адамдар бір-біріне деген адалдықтан айнымау үшін, еларалық тату келісімді сақтау үшін ант айтатын салт-дәстүр бар. Халық антын бұзған адамды «Ант атқан» деп жек көріп, «Уа, айтылған ант, серттескен уәде, алысқан қол қайда?»» – деп, кінәласады.
Я учитель... Сколько раз повторяла эту фразу! Своим ли друзьям, знакомым или вовсе не знакомым людям в самых разных обстоятельствах. А сколько внутренних монологов, когда сомнения переполняли душу, начиналось именно этими словами. И понемногу все успокаивалось, находило свое объяснение, вставало на места. Да, я учитель и всегда хотела им быть. Я мечтала стать хорошим учителем, и потому вопрос о сути этой профессии для меня далеко не праздный.
Учитель по природе своей профессии - созидатель, Созидатель с большой буквы, ибо творит он Человека. Каким будет этот человек, что после себя оставит - таков и итог профессионального пути педагога. Уметь чувствовать ребенка, уважать его, уважать мнение детского коллектива, строить свою работу таким образом, чтобы дети не чувствовали над собой жесткого контроля и в то же время ощущали поддержку, - суть этической культуры учителя. Мне импонирует основная идея педагогики сотрудничества - идея гуманного отношения к ученику на основе сохранения его индивидуальной особенности. Всегда задумываешься о своих корнях. Хочется понять, почему ты стала такой, какой есть. Думаю, все дело в том мире, в котором я жила с детства- у меня в семье мама Учитель и тетя Учитель - в постоянных разговорах о школе. Понимаю, что учительство - это моё призванье. И я благодарна судьбе за те минуты, когда удается пробудить лучшие чувства в детях, когда после неудач ребенок обретает веру в себя.
Мен қазыр 9 сыныпта окып жүрмін Бізде талай пәндер бар ,бірақ маған Тарих пәні өте ұнайды, себебі Тарих деген ертегі секілді бір қызығып оқысан оқи бересін жәнеде көп қызық оқиғалар кездеседі соған қарамастан басқа піндердін ішінен тарих пәнін ерекшелендіретін ол оз отаныңның тарихы, қандай қиыншылықтарды бастан кешкенін байқайсын жәнеде туған жеріңде осыдан мың жылдар бұрын кім өмір сүргенін , өз ұлтыңның мәдениетін , салт - дәстүрін , ақын жазушылар мен ғұлама ғалымдармен танысасын . Әсіресе тарихта маған ұнайтыны ол Қазақ хандығының құрылу кезеңі сол жылдардағы жерімізге еге боп , елімізді біріктіріп сол жылдардан әлі осы жермізді , елімізді сақтап келеміз . Тарихын білмеген елдің болашағы да бұлыңғыр болады - демекші Тарихты оқиық
қасиетті қазақ халқының салт-дәстүрлері өте көп. Соның ішінде қазіргі жастар біле бермейтіндеріне қысқаша тоқталсақ. Ұлдың төбе шашын ұзарта өсіріп, моншақ араластыра өріп қою. Оның аты – айдар. Бұл ғұрып негізінен, тіл – көзден сақтау үшін ер балаларға жасалады. Кенесарының інісі Наурызбай батырдың ұзын айдары болғаны тарихтан белгілі. Ақсарбас атау. Адамдар қауіп-қатерге ұшырағанында «Аллаһ Тағала мені осы қиындықтан құтқара гөр! Ақсарбас!» деп құдайы атайтын болған. Мұндай жағдайда «Ақсарбас!» деп үш рет айқайлаған. Сосын қауіп-қатерден аман қалғанында әлгі адам ауыл айма ғын шақырып құдайы берген. Ақсарбасқа шалынатын малдар: бозқасқа (қой), көкқасқа (жылқы), қызыл-қасқа (сиыр). Адам ақсар-бас атағанда қай малын айтса, соны құдайыға союға тиіс.
Ақ құйып шығару. Халқымызда: «Үйге кірген жыланға да ақ құйып шығарады» деген мәтел бар. Қазақтың ақ деп атайтыны: сүт, қымыз, шұбат, айран. Қалың өрт келіп қалғанында алдынан ақ шашады, үйге жылан кіріп кеткенінде басына сүт не айран құйып үйден шығарып барып өлтіреді. Бұл қазақтың үйіне келген жауына да жамандық жасамайтын ұлттық мінезінен шыққан әдет.
Ат тергеу. Ол – адамды сыйлауға арналған ізеттілік әдет-ғұрып. Ұлттық болмыс бойынша әйелдер атасына, қайнағасына, қайнысына, қайын-сіңілісіне атын атамау үшін қосымша ат қояды. Мұны ат тергеу деп атайды. Мұндайда қойылатын аттардың кейбірі мынандай: «Мырза қайнаға», «бай атам», «би аға», «тентегім», «еркежан», «шебер шешей», «ақ әже», «сырғалым», «шашбаулым». Жеңгелері қайныларына әзілдеп, бойлары тапал болса «сұңғақтым», жайбасар болса «жүйрігім» деп те ат қояды. Ер адамдар да өзінен үлкендерді Мәке, Сәке деп құрметтейді. Анттасу. Жаудан кек қайтару үшін, адамдар бір-біріне деген адалдықтан айнымау үшін, еларалық тату келісімді сақтау үшін ант айтатын салт-дәстүр бар. Халық антын бұзған адамды «Ант атқан» деп жек көріп, «Уа, айтылған ант, серттескен уәде, алысқан қол қайда?»» – деп, кінәласады.
Объяснение:
вот