Мен таныған Абай.
Абай - ақын, ағартушы, жазба қазақ әдебиетінің, қазақ әдеби тілінің негізін қалаушы, философ, композитор, аудармашы, саяси қайраткер, либералды білімді исламға таяна отырып, орыс және еуропа мәдениетімен жақындасу арқылы қазақ мәдениетін жаңартуды көздеген реформатор. Абай ақындық шығармаларында қазақ халқының әлеуметтік, қоғамдық, моральдық мәселелерін арқау еткен. Абай Шығыс пен Батыс мәдениеті мен өркениетін жетік білген. Бірқатар әлем ойшылдарының еңбектерімен жақсы таныс болған. Болашақ ақынның дүниеге көзқарасының қалыптасуына оның озық ойлы орыс зиялы қауымының өкілдерімен араласуы орасан зор ықпал етті. Абай — ұлы ақын әрі ойшыл. Ол өз төңірегіндегі адамдардың, жақындары мен шәкірттерінің бойындағы өз халқына риясыз берілгендікті, оның мүдделерін қорғау қасиеттерін қолдап отырды. Ұлы ақын жас ұрпақты имандылыққа, адамгершілікке, ғылым-білім үйренуге шақырды. жастарды бес нәрседен — өсектен, өтіріктен, мақтаншақтықтан, еріншектіктен, бекер мал шашпақтықтан қашық болуға, бес асыл іске — талап етуге, еңбекті сүюге, терең ойлай білуге, қанағатшыл болуға, қайырымды рақымшылық жасауга шақырды.
Абай жастардың бойындағы кеселді кемістіктерді, арсыздық пен ұятсыздықты, дөрекі надандықты тәрбие және білім беру арқылы жоюға үндеді. Ақын ол үшін қазақ балаларын оқытатын мектептерді көптеп салуды жақтады.
Принцип «семи предков» — институт родственных связей[5]
По семейным обычаям воспитанием каждого сына занимались разные люди.
Старший сын отправлялся на воспитание бабушке и дедушке.
Младший сын оставался у родителей и впоследствии обязывался всей семье.
Средний сын становился воином. Он обучался фехтованию, стрельбе из лука и пр.
Казах считал своим «немере»(внуком) только того, кто рождался от сына.
Ребенок дочери назывался «жиеном».
Рождённого от «немере» (прямого внука) называли «шөбере» (правнук),
Рождённого от «шөбере» (правнук) называли — «шөпшеком» (праправнуком, что означает крохотный, маленький).
Сына «шопшека» (праправнука) было принято называть «немене»(непонятный)
потомство «немене» (непонятный) называлось «туажатом» (рождённый быть чужим).
«бесікке салу» — укладка новорожденного в люльку
«кыркынан шыгару», что дословно означает «выход из сорокодневного возраста»[6]
«тұсау кесу» — первые шаги ребёнка
В юрту, где ребёнок делал свой первый шаг, звали самого старого и уважаемого человека в ауле, чтобы он разрезал ножом специальные верёвки, опутывающие ножки ребёнка.
Атка отырғызу — это посадка на лошадь с передачей в руки плетки и копья
Создания родовых кладбищ — кладбища, захоронения на которых производятся по родовой, жузовой принадлежности.
Объяснение:
вот ллви