Кез келген ел өзінің келешегін өскелең ұрпағымен байланыстырады. Әр ұрпақтың пешенесіне жазылған заман ағымы, кезең тынысы болады. ХХІ ғасыр бүгінгі ұрпаққа, яғни біздерге бұйырған бақыт деп ойлаймын. Ата-бабаларымыз болашақ ұрпақ үшін ақтық демі қалғанша күресіп, бізге егемендік алып берді. Қазақ даласы ата-бабаларымыз ғасырлар бойы арман еткен және сол жолда зор құрбандықтарға душар болып, өз тәуелсіздігін жеңіп алды. Ендігі болашақ жастардың қолында деп өлеңдетіп, жырлап жазған ақын аға-апаларымыздың өлеңдерінен де көруге болады.
Арқауы ерен ерлік дастанының,
Қайраты елге әйгі жастарының.
Желбіреп көк байрағы тұрған шақта,
Жұлдызы жарқырайды аспанының.
Халық, ел жастарға сенеді. Ал ол сенімді бүгінгі жастар қалай ақтауда? Әрине, бес саусақ бірдей емес, олай болса жастардың барлығына кінә тағуға болмайды. Десе де бүгінгі жастарға рухани байлық, таза ой, терең білім, адамгершілік, адалдық, қайрат, қала берсе, денсаулығымыз да жетіспейтін секілді. Біз бір қоғамның азғындау жолында тұрған сияқтымыз. Ойланып көрейікші, бізді қазіргі уақытты не қызықтырады?Елбасымыздың Халыққа Жолдауында ХХІ ғасыр білім ғасыры делінген. Олай болса, елімізді өркендету үшін білімді жастар керек, жақсы оқып, жан-жақты білім мен ғылым алуымыз керек. Ел ертеңі – біздердің, келер ұрпақтың қолында деп айтып та, жазып та жатыр. Елімізді көркейту, оны өзімізден кейінгі ұрпаққа жеткізу-біздің борышымыз деп білем. Ал осы дұрыс жолдан тайып, нашақорлық пен маскүнемдікке салынып жүрген жасөспірімдердің саны өсуде. Неге денсаулығымызды, жанымызды таза ұстап, талғамымыздың биіктігін білдіріп, салауатты өмір сүрмеске? Бұған не кедергі, кім кінәлі? Бұған әр адамның өзі кінәлі. Өйткені біз келешегімізді ешқашанда қабылдағымыз келмейді. Пайғамбарымыздың хадистерінің бірінде: Ішімдікпен достастым дегенше, адамгершілікпен қоштастым дейтін ұлағатты сөзі бар. Бүгінгі батыстық әдеттерден арыла алмай жүрген жастар адамгершілікпен баяғыда қоштасқан. Ондайлар өздері өмір сүрген қоғамды қайтып көктетеді? Елінің қамын қашан ойлайды? Оны қалай қорғамақ? Осының бәрін ойлағанда қоғамды түсініп болмайсын.
Ел боламын десен, бесігіңді түзе,-дегендей, еңсесін енді ғана көтеріп келе жатқан біздің еліміз үшін дарынды, білімді, жігерлі ұрпақтардың орны бөлек қой. Ал барлық жігер, қайрат, еліміздің болашағы тек жастардың қолында.Елбасымыздың Халыққа Жолдауында: Біздің ұрпақ алдында бабалар қол жеткізген игілікті сақтау, қайта қалпына келтірілген мемлекетімізді нығайту және дүниежүзілік қауымдастық талаптарына сай жаңа сапалық деңгейге көтерілу міндеті тұр,-деп , жастарға зор сенім мен үміт артып отыр. Сол сенімді ақтап, болашағымызды жарқын қылайық.
Объяснение:
Марат Қабанбай (1948 жылдың 22 наурызы, Зайсан ауданы, Шығыс Қазақстан облысы - 2000 жылдың 26 сәуірі, Алматы қаласы) - балалар жазушысы, публисцист.
ҚазМУ-дің журналистика факультетін бітірген (1975). 1966—1968 жылдары аудандық «Достық» газетінде корректор, әдеби қызметкер, бөлім меңгерушісі, 1987—1994 жылдары шығармашылық жұмыста, 1995 — 1997 жылдары «Ана тілі» газеті редакторының орынбасары, 1999 жылдан өмірінің соңына дейін «Солдат» газетінің бас редакторы болды.
Шығармаларының дені балалар мен жасөспірімдерге арналған. Негізгі тақырыбы: заман келбеті, жастардың өмір-тіршілігі; идеясы: адамды сүю. «Бақбақ басы толған күн» (1975), «Арыстан, мен, виоленчель және қасапхана» (1977), «Жиһанкез Тити» (1982), «Пысық болдым, мінеки» (1983), «Қала мен қыз бала» (1984), «Қазақ, қайда барасың?» (1995), «Сурет салғым келмейді» (1995) аттыповес-тер мен әңгімелер топтамалары, «Көркем дәм» (1977), «Айшылық алыс жол» (1987) романдары жарық көрді. Шығармалары орыс тілінде «Арыстан, я, виоленчель» (1980, М., ), «Вот он я — бывалый» (1986, М.,), «Горький вкус» (1989), «Эхо» (1991) деген атпен басылып шықты. Жекелеген туындылары украин, молдован, латын, неміс тілдеріне аударылған.[1]
Объяснение:
Мукагали Макатаев – казахский писатель, поэт и переводчик . Автор множества произведений, пополнивших фонд национальной литературы. Перевел на казахский язык «Божественную комедию» Данте. Существенная часть его произведений была издана после смерти.
Мукагали Макатаев родился 9 февраля 1931 г. в селе Карасаз в Алматинской области. Полное имя писателя Мухаметкали. Он был старшим из трех детей. Отец поэта Сулеймен за год до Великой Отечественной войны стал председателем колхоза. Он ушел на фронт, когда Мукагали Макатаеву было 10 лет. Отец погиб на войне, а мальчик остался за главного в семье.
В подростковом возрасте Мукагали Макатаев начал серьезно увлекаться поэзией. Его вдохновляли книги Абая Кунанбаева, Мухтара Ауэзова, Габита Мусрепова, Сакена Сейфуллина. Самостоятельно выучив русский язык, увлекался чтением поэзии А. Пушкина, С. Есенина, А. Блока. Он также интересовался творчеством Шекспира, И. Гете, В. Гюго, А. Дюма, Дж.Байрона, Т. Драйзера, Стендаля, Дж. Лондона и О. Бальзака.
В 1948 г. Мукагали Макатаев окончил школу-интернат в Нарынколе. Потом он работал секретарем аулсовета, был заведующим красной юрты, трудился в комсомольских органах и районной газете. В том же году стали публиковаться его первые произведения. В 1949 г. он женился на Лашын Алимжановой. У пары появились шестеро детей.
Мукагали Макатаев поступил на филологический факультет КазГУ, затем в институт иностранных языков. Позднее вновь обучался в КазГУ на юридическом факультете. Все это время он продолжал писать стихи, которые часто публиковались в различных изданиях.
В 1954-1962 г. работал диктором на Казахском радио и учителем в школе. В 1962 г. вместе с семьей переехал в Алматы. В 1962-1972 г. трудился в газетах «Социалистік Қазақстан», «Қазақ әдебиеті», а также журналах «Мәдениет және тұрмыс» и «Жұлдыз».
Известность пришла к нему после публикации поэмы «Аппассионата» в издании «Социалистiқ Қазақстан» в 1962 г. Затем в свет вышли поэмы «Ильич» (1964 г.) и «Мавр» (1970 г.), посвященные В. Ленину и К. Марксу. Также был издан первый сборник сочинений Мукагали Макатаева.
В 1972-1973 г. поэт был литературным консультантом Союза писателей Казахстана. В 1973 г. он поступил в Литературный институт имени М. Горького в Москве. На первом году оставил учебу по семейным обстоятельствам.
В марте 1976 г. писатель скончался в возрасте 45 лет из-за проблем с сердцем. Долгое время он боролся с недугом, однако не переставал усердно работать. В «Еще каких-то двадцать лет» он просит у жизни отсрочки для своего творчества.
До 1976 г. в свет вышли восемь сборников Мукагали Макатаева - «Приветствую вас, друзья!» (1966 г.), «Ласточка моя» (1968 г.), «Сердце мое» (1972 г.), «Когда лебеди спят» (1974 г.), и другие.
Мукагали Макатаев, как выяснилось, не успел издать и половины своих творений. Известно, что он написал более тысячи стихотворений, а также рассказов, повестей и поэм («Горный орел», «Беглец», «Раимбек! Раимбек», «Дарига» и другие) и пьес («Прощай, любовь»). Он также писал статьи по вопросам современной казахской поэзии. В 1979 г. была издана его книга «Жизнь - озеро», в 1981 г. - «Зов души», а в 1984 г. - «Шолпан». Многие стихи поэта были положены на музыку.
Мукагали Макатаев также занимался переводами зарубежных писателей и поэтов. Он перевел на казахский «Божественную комедию» Данте, сонеты Шекспира, сочинения Уитмена, произведения восточных поэтов, а также русских поэтов-современников.
В 2000 г. за сборник «Аманат» Мукагали Макатаев был посмертно удостоен Государственной премии РК в области литературы, искусства и архитектуры. В 2002 г. ему был установлен бронзовый памятник в сквере на углу улиц Макатаева (старое название – Пастера) и Желтокса