Асан қайғының тағы бір ныспысы – Асан Ата
Асан қайғының тағы бір ныспысы – Асан Ата, халық оны әулие тұтады, ерекше жаратылған жан деп есептейді. Алайда Асан бейнесін аңыз мұнары басқан. Оның өмірі жайында бізге жеткен деректер тым аз. Асанның нақты қай жылы, қай жерде өлгені белгісіз. Бір мәліметтерде Асан Ата қазіргі Өзбекстан жерінде, Жиделі Байсында дүние салды делінеді. Енді бір аңыздарға қарағанда, Асан Ұлытаудың басында қайтыпты. Ал Шоқан «Асанның зираты Ыстықкөлдің маңында тұр» деп жазады. Ақынның қанша жасағаны да мәлімсіз. Халық аңызында ол – көпті көрген көне. Бір аңызда Асан – 95 жасқа келген қарт, енді бір аңызда «оның жасы 120-да еді» делінеді. Халық әңгімелерінде дана, ақылгөй адамның қашан да тұғырдан таюға айналған ақ сақалды қария етіліп көрсетілгені мәлім, сондықтан мұндай деректерді нақты деп қабылдай беруге де болмайды. Алайда Асанның шынында да ұзақ жасағанын байқаймыз: Жәнібек, Керейлермен бірге Шуға келерден бұрын, Ұлұғ-Мұхамедтің құзырында жүрген кезінің өзінде ол – егде тартып қалған адам. Соған қарағанда, Асан қайғының өмір сүрген дәуірі – XV ғасырдың іші. Тарихи Асан туралы біздің білетініміз осымен шектеледі. Алайда тағы бір Асан бар. Ол – халық қиялы тудырған аңыздар мен әңгімелердің геройы Асан.
Объяснение:
Время - это жизнь. Мы дышим, спим, разговариваем... Любое движение, любой момент представляет из себя часть всего времени. Оно дается нам даром, на всю жизнь, поэтому мы так небрежны в обращении с ним.
Оно дает нам жизнь, лечит душевные раны, делает нас старше, опытнее и мудрее. Дает насладиться всеми моментами существования, а после - убивает. Оно скоротечно, поэтому его нельзя тратить на всякие глупости, если ты хочешь провести жизнь так, чтобы к ее концу можно было не бояться исчезнуть, думая при этом о том, что еще много чего не сделано. Время нужно ценить.
Некоторые люди в детстве мечтали поскорее вырасти, а сейчас, когда это случилось, они снова хотят вернуться в Нельзя торопить время, проявляя нетерпение: скорее бы закончить школу, потом вуз, скорее бы на пенсию, скорее бы на ... кладбище? Нужно стараться жить настоящим, не забегая вперед. Если сожалеть об утраченной молодости, негодовать о приближающейся старости - время будет идти в разы быстрее, приближая тебя тем самым к смерти. Безусловно, жизнь не хочется терять, особенно если толком и не начинал ее.
