Мың құбылып тұрса-дағы бар маңы,
Адамзатты алға бастар Ар заңы!
Мір оғындай Момышұлы Бауыржан –
Туа біткен туралықтың тарланы.
Әрбір сөзі жас ұрпаққа – тағылым,
Бойға жиған ақылы мен сабырын,
Өмір бойы шындық үшін күресіп,
Жалғандықтың тіліп түскен тамырын!
Жауынгерді айналдырып құрышқа,
Тайсалмастан кірген талай ұрысқа.
Ұрпағына үлгі болған ғұмырын
Ұқсатамын жарқылдаған қылышқа!
Жүру үшін тура жолдан бұрылмай,
Ар мен Намыс бірге туған ұғымдай.
Біздер үшін рухы биік Бауыржан
Батырлық пен Ақиқаттың туындай!
Ұшқыр ойды от-қайраққа жаныған,
Туған елді өз үйім деп таныған,
Жалындаған жастар керек еліме
Батыр баба қасиеті дарыған!
Среди бескрайних казахских степей в своей юрте жили были Аксакал со своею Апой. Был тот аксакал знатный чабан, пас тысячное стадо баранов. Вернее баранов пасли двенадцать сыновей Аксакала, да сорок внуков, а Аксакал в юрте сидел, на домбре играл, в общем - руководил процессом.
Замесила как то раз Апа тесто и сготовила баурсак. Поставила его на дасторхан остывать, а сама села с Аксакалом кумыс пить. Спрыгнул баурсак с дастархана и покатился себе в степь, распевая длинную казахскую песенку.
Ой – бай, шайтан! Воскликнул Аксакал, но догонять баурсак не стал, лень ему под кумысом было за баурсаками гоняться . А баурсак не далеко укатился – застрял в колючих зарослях джингиля (верблюжей колючки), где и зачерствел окончательно под жарким казахским солнышком.
Мораль сей сказки такова: Ежели хороший казахский батыр за один присест съедает целого барана и выпивает бурдюк кумыса, нахрена ему баурсак? От мучного вообще полнеют.