Өлсе өлер табиғат, адам өлмес, Ол бірақ қайтып келіп, ойнап-күлмес. “Мені” мен “менікінің” айрылғанын “Өлді” деп ат қойыпты өңкей білмес. Көп адам дүниеге бой алдырған, Бой алдырып, аяғын көп шалдырған. Өлді деуге сия ма, ойлаңдаршы, Өлмейтұғын артына сөз қалдырған? Кім жүрер тіршілікте көңіл бөлмей, Бақи қоймас фәнидің мінін көрмей, Міні қайда екенін біле алмассың, Терең ойдың телміріп соңына ермей. Дүниеге дос ақиретке бірдей болмас, Екеуі тап бірдей орныға алмас. Дүниеге ынтық, махшарға амалсыздың Иманын түгел деуге аузым бармас.
Тараз – қазақстан қалаларының ішіндегі ең ежелгілерінің бірі, тіпті ол vі ғасырдың деректерінде кездеседі. 568 жылы талас өзені жағасындағы қалада түрік қағаны дизабула өзінің керемет ставкасында византия елшісі земархты қабылдаған. бұл туралы в.бартольдтың «орта азияға ғылыми мақсатпен сапардың есебі» кітабында жазылған. 629 жылы сюань-цзян тараз (ежелгі аты – далосы) қаласының цзяньцюаннан батысқа қарай 140-150 ли қашықтықта тұратынын және оның шеңберінің 8-9 ли екендігін айтады. қалада әртүрлі елдерден келген көпес-саудагерлер мен хусилардың (согдийлықтардың) тұратыны және олардың
Қай мәтін айтып жібер өзім іздим