Елімізде ауыз толтырып айтып, мақтанатындай спортшылар аз емес. Солардың ішінде ең алдымен Александр Винокуровты атап айтып келеді. Ол - Қазақстанның және Астана Pro Team велокомандасының ең белгілі велошабандозы, «Vino» (Вино) деген атпен белгілі. 2012 жылғы Лондондағы XXX жазғы Олимпиада ойындарының чемпионы, Сидней Олимпиадасының вице чемпионы, әлем біріншілігінің қола жүлдегері, «Вуэльта» көпкүндігінің (2006 жыл) жеңімпазы. Оның есімі Қазақстанның спорт тарихына алтын әріппен жазылды десем, артық болмайды деп ойлаймын, себебі ол Қазақстаннан шыққан Олимпиада ойындарында алтын иеленген тұңғыш велошабандоз.
Еліміз Серік Сапиевті де мақтан тұтады. Ол ең танымал боксшылардың бірі, олимпиада чемпионы, халықаралық спорт шебері, Қазақстанның бокс бойынша еңбек сіңірген спорт шебері. Оның есімі Қарағанды қаласында бокс орталығына берілген болатын.
Бұл ретте Илья Ильинді атамай кету мүмкін емес. Қазақстанның есімін бірнеше дүркін әлемге танытқан әйгілі спортшы. Ол - Қазақстандық зілтемірші (ауыр атлет). Қазақстандық тұңғыш олимпиада ойындарының екі дүркін чемпионы (2008, 2012), әлемнің төрт дүркін чемпионы (2005, 2006, 2011, 2014) және Қазақстан чемпионы. Қазақстанның еңбек сіңірген спорт шебері.
Әрине, спортшылар тізімі осымен шектелмейді, бірақ өзім осы тұлғаларды ерекше мақтан тұтамын.
Бір күні әкесі қайтыс болды.Әкесі баласына барлық байлығын мұра ретінде қалдырды.
Бала ақшасын қалай болса солай жаратқан.Ақшасы бір күні тауысылыпты,бала кедей болып қалды.
Баланың үсті басы жыртық-жыртық болып қайыр сұрап кетті,бірақ ешкім оған бір тиында бермеген.
Ол шаршап ұйықтап қалды,түсінде бір періште сен өте жалқаусың,жұмыс жасамасаң күнің одан да жаман болады деген.Он уставший прилег спать,во сне приснился ангел и сказал что он ленивый,и если будет дальше так жить, то его жизнь совсем станет плоxой. Бала түнімен күнімен жұмыс жасап ,табыс тауып өзінің арманына жетіп,өте бай болып кетті.Мальчик работал с утра до вечера ,заработал деньги,достиг своей цели и стал очень богатым.