Егер де мен автордың орнында болсам, Құрмаштың көз жұмған жерінен бастап кішкене өзгерістер еңгізетін едім.
Көксерек өзін өсірген баланың өмірін үзгенін көріп, қайғыдан ешқайда кетпей сол жерде ұлып жатты. Оны естіп келген ауыл тұрғындары, көкжалға сап береді. Көксерек таяқ астында қалмас үшін қаша жөнеледі. Алайда баланың мазарына келіп сол жерде соңғы демі шыққынша қайғырып жатады деп жазар едім.
Бұл оқиғадағы көкжал мен баланың арасындағы байланысты тағыда атап өтер едім.
Объяснение:
бұл тек менің ойым
1)күй атасы Құрманғазы
2)домбыра,қобыз,
3)Күй — музыкалық жанр, қазақ халқының аспаптық пьесасы. Домбыра, қобыз, сыбызғыда шығарылып, тартылып келген.
4)куйлер-балбырауын,адай,Көрұғлы
күйшілер-құрманғазы, Дәулеткерей Тәттімбет,Жантөре.
5)Иә, күй – қосыла алмай шерменде боп өткен қос жүректің өкініш пен өксікке толы үздіккен үні, қайғы-қасіретке душар болса, зары мен мұңының, азаттық пен еркіндік (тәуелсіздік, егемендік емес) үшін қан кешіп, жан беріп, жан алысқан арпалысқа толы сәттерінің ең шебер, ең бір сырлы шежірешісі болып келген.Бұрынырақта Арал-Шалқар өңірінде ауылдағы ірілі-уақты той-томалақтарда, шал-шауқанның басы қосылып бір үйде мәслихат, мәжіліс құрып отырғанда солар ортаға ауылдың бір күйшісін алдыртып, күй тыңдайтын. Бұл аймақта екінің бірі дерлік не домбырамен ән салып, не күй тартатын. Сонда сол шалдардың ішіндегі ең бір әу деп ән салмайтыны, дың еткізіп домбыра тартпайтынының өзі (домбырада ойнайды емес) әлгі күйдің ырғағына беріліп, көзін тарс жұмып алып, анда-санда «беу, дүния-ай» деп қойып, енді бірде екпіндеткен, дауылдатқан, жауға қарсы аттандаған ереуіл күйлерге еліріп, отырған орнынан қопаңдап түрегеп кете жаздайтынын талай көргенбіз. Оның сырын енді ғана түсініп жүрміз. Сөйтсек, күй дегеніңіз қазақтың бүкіл тарихының шежіресі, жүрек лүпілінің жазбасы (кардиограммасы), жабырқаса мұңдасы, жадыраса сырласы екен ғой.
міне осы оқиғадан кейін күйдің адамның сырласы екеніне көзімізді жеткізе аламыз.
берген жауабым қажетіңе жараса куаныштымын