Ата-аналар көмектесуі керек, өйткені біз бәріміз бір отбасының мүшесіміз және әрқайсысы оның әл-ауқатын жақсартуға өз үлесін қосуы керек. Ана - отбасы үшін ең көп күш салатын адам.
Анам маған жақсы киім сатып алуға, жазғы демалыстарға барып, мен оқыған бөлімдерге ақы төлеуге тырысады. Сондықтан оған үй жұмысында көмек қажет. Әдетте, анам өзі үшін тамақ дайындауға тырысады, өйткені ол біздің отбасымыздың кез келгеніне қарағанда әлдеқайда жақсы жасайды. Бірақ кейде оның жұмысына байланысты кешкі ас әзірлеуге уақыты болмайды. Сосын мен оның көмегіне жүгінемін, әпке-қарындас. Мен анамның арсеналынан бірдеңе қалай пісіруге болатынын білемін: қуырылған картоп, қара паста және тауық сорпасы. Мен оларға өте шыдамдымын. Кешкі ас оның келуіне дайын болса, анам әрқашан қуанады.
Сабақтан кейін біз әрқашан ыдыстарды жуып, үйдегі тазалықты сақтауға тырысамыз: заттарды сүртіп, орындарына қоямыз. Мен анама көмектескенді жақсы көремін, өйткені ол біз үшін көп нәрсені жасайды. Анама көмектесудегі басты міндетім - итпен жүру. Мен мұны тек қана істеймін. Күн сайын мен мектептің алдында мен Барканы саябаққа апарамын, онда біз он бес минут жүреміз, содан кейін күндіз және кешке қайтадан. Мен бұл жауапкершілікті өзіме алғым келгендіктен қабылдадым, анама оған қамқорлық жасау қиын болды.
Бір күні анам мені зоопаркке жұмысқа алды. Ол жерде қамқоршы болып жұмыс істейді. Мен күні бойы малды тамақтандыруға, суын өзгертуге және торларда тазартуға көмектестім. Бұл өте қызықты болды, маған мөрлер өте ұнады, олар көңілді және өте ақылды болды. Анам мені тағы да өзіммен бірге алып кетемін деп уәде берді.
Менің анам - ең жақсы, мен оған көмектесуге қуаныштымын, өйткені мен оның қарындасына көбірек уақыт қалуы үшін оның өмірін жеңілдеткім келеді. Барлық үй жұмыстары аяқталған кезде, біз кино көреміз, сөйлесеміз немесе бірге ойнаймыз.
Көкшетауға ат басын бұратын көптеген саяхатшылардың қызығушылығын оятатын әрине табиғаттың көз тартар сұлулығы. Соның ішінде Бурабайдағы «Оқжетпес» тасының жөні бөлек. Атауының өзі бір ерекше. Жыл сайын демалуға барып жүргенімізбен, сол «Оқжетпес» жартасының қалай біткені жайында біле бермейміз әрі мән де бермейміз. Ал аңыз былай дейді:
Бурабай дейтін елді-мекенде кезінде Оқжетпес атты баһадүр өмір сүрген. Оқжетпес туа салып күн сайын емес сағат сайын өсіп, жетіле берген. Тіпті бойы тоқтаусыз өскен. Бала күнінде далада ойын қуып жүрсе, қасындағы балалардың атқан садағы оның кеудесіне әрең жеткен. Бойы ұзын өзі батырдың тірі кезінде елден абыройы асқақ болады. Жаугершілік заман келіп, күн артынан күн өтіп жаумен шайқасады. Әр күн сайын жаудың бетін қайтарып, елін аман сақтап отырған. Жарақат алса жарасын сол көлдің бойында емдеп, Бурабайдың ауасымен тыныстаған. Дәл сондай күннің бірінде жауға қарсы соғысады. Соғыс ұзақ күндерге созылады. Жаудың беті қайтар емес. Тіпті жау санында есеп жоқ. Айларға созылған соғыстың салдарынан Оқжетпес шаршап, түнде тынығып жатқан кезінде жау тыңшылары сырын біліп, үстінен бас салады. Бірақ алып денелі батыр оған да көнбей орнынан сілкіне тұрып тағы соғысады. Тек ең ақырында әлі кетіп, ақыры демі бітті-ау деген кезде, Оқжетпес қатты дауысымен: « Уа, Тәңірім! Мен жау қолынан өлтіріп, ұятқа қалдырғанша тасқа айналдыр» десе керек, лезде аспан айналып жерге түскендей күй тұнып, Оқжетпес сол жерде жартасқа айналып кеткен.
Бұл аңыздың бір түрі ғана. Жалпы Бурабайдағы түрлі ескерткіштерге қатысты көптеген аңыздар бар. Аңыздың өзі ертегі емес, шындыққа жанасатын жанрдың түрі екенін ұмытпаңыз.