Ақын барша қазақ балаларының оқып ,білім алғанын қалады. Сол қиын қыстау заманада қазақ балаларын оқытпай жұмысқа салды, мал баққызды.
Ақынның қараңғы деп айтып отырғаны қара халықтың ішінен “мен қазақпын” деп айтатын адамдар аз да кем болды. Айтқысы келседе Кеңес үкіметі қарапайым халықты басып, не болмаса көзін құртып отырды. Білімді жастар аз еді, халық аш, тек тыныштықты қалап , қазақ халқы Кеңес үкіметінің қол астында тыныш қана, қатаң талаптарына көніп отыра берді. Осы өмірді қаранғылық демей, не дейміз? Осы өмірді бастан кешіп, қиындықты көрген , әрі оқыған ақын , “ неге көкке шықпасқа, неге азаттық алмасқа” деп өлең жолдары арқылы жеткізді. Ақын азат өмірге тірнектеп, өрмелеп жететінімізге сенді, және Алаш партиясымен азаттыққа біраз үлесін қосты.
Сол күрестің соңы ауруы қатты асқынып не бәрі 27 жеті жасында қайтыс болды.
