- дай алмай: Мә, Аян, сен бір жол теуіп кел, - деп шанамды бердім. Қуан- ганынан ол езуін жия алмай, ыржия күліп кеп, шанаға отырды да: Ал, кім менімен жарысады?! деп айқайлап, еніске карай улата жөнелді. Менен кейін оған шанасын Садық берді, онан кейін Есікбай берді, қысқасы Аян бәріміздің шанамызды бір-бір реттен сеуіп шықты. Ол қып-қызыл боп, қара терге түсе ентігіп, алабұртып, елден ерекше даурыға сөйлеп, сақылдап күлумен болды.
зроби на руском ілі українськом, тоді до