Абайдың тоғызыншы қара сөзінде, өзінің қазақ екенін, бірақта сол қазақты жақсы көретіндігін, не жек көретіндігін білмегенін жазған. Жақсы көрсем жақтар едім және жақсы нәрселерін көрер едім, ал жек көрсем араласпай, сөйлеспей “не қылды? не болды?” демей жата берер едім, яки Қазақтардың ортасынан көшіп кетер едім деген. ( Қазақты не мақтарын, не даттарын білмей тұрғандай. Осы кезде мына мақал еске түседі: Жамандайын десем жалғызым, “Жамандамайын десем жалмауызым”) Оларды жөндеуге тырыспаймын, үмітім де жоқ делінген.
Өзінің тірі бола тұра, ішінің өліп қалғанын айтқан. ( Менің ойымша, Қазақты түзетуге, яки көмек беруге қауқары н/е күші деймін бе, билігі дейін бе жетпеген сияқты. )
Өзінің қайратты күнінде, қазақты тастап кетпек түгіл, жақсы көріп, үміттеніпті. Әбден Қазақтан күдерін үзіп, өзге жаққа кеткісі келгенде, әлі қашып, қауқары сөніп қалған екен.
Бірақ-та, басқа жерге кетіп қызық көргенше, осылай артыма қарап “ әттеген-ай, сондай қызықтарым қалды-ау” деп өкініште болмай, өлгеніне қуанғандай.
Демалыс күніне де таяп жеттік.. Біз ата-анамызбен табиғат аяасына баратын болып шештік.Анам тамақ пен сусындарды дайындады,мен әкеммен кәуап дайындадым.Біз тез жиналып,жүріп кеттік. Біз табиғат аясына келдік,әкем өзен жағасынан орын іздеді. Анам азық-түліктерді орналастырды.Әкем кәуапты пісірді, ал мен ол кезде балықшылықпен айналыстым.Мен біраз балық аулап, ал әкем балықтарды қуырды.Барлығы дайын болды.Тамақтарды жедік,барлығы өте дәмді болды.Таза жел соғып тұр. Мен табиғат аясынан керемет әсер алдым, содан соң біз ата-анаммен үйге қайттық.
Абайдың тоғызыншы қара сөзінде, өзінің қазақ екенін, бірақта сол қазақты жақсы көретіндігін, не жек көретіндігін білмегенін жазған. Жақсы көрсем жақтар едім және жақсы нәрселерін көрер едім, ал жек көрсем араласпай, сөйлеспей “не қылды? не болды?” демей жата берер едім, яки Қазақтардың ортасынан көшіп кетер едім деген. ( Қазақты не мақтарын, не даттарын білмей тұрғандай. Осы кезде мына мақал еске түседі: Жамандайын десем жалғызым, “Жамандамайын десем жалмауызым”) Оларды жөндеуге тырыспаймын, үмітім де жоқ делінген.
Өзінің тірі бола тұра, ішінің өліп қалғанын айтқан. ( Менің ойымша, Қазақты түзетуге, яки көмек беруге қауқары н/е күші деймін бе, билігі дейін бе жетпеген сияқты. )
Өзінің қайратты күнінде, қазақты тастап кетпек түгіл, жақсы көріп, үміттеніпті. Әбден Қазақтан күдерін үзіп, өзге жаққа кеткісі келгенде, әлі қашып, қауқары сөніп қалған екен.
Бірақ-та, басқа жерге кетіп қызық көргенше, осылай артыма қарап “ әттеген-ай, сондай қызықтарым қалды-ау” деп өкініште болмай, өлгеніне қуанғандай.