Менің сүйікті спортшым.
Елімізде ауыз толтырып айтып, мақтанатындай спортшылар аз емес. Менің бір емес, екі бірдей сүйікті спортшым бар, олар әр түрлі спорт түрінің шеберлері болғанымен, барша қазақ халқы оларды мақтан тұтады.
Солардың ішінде ең алдымен Александр Винокуровты атап айтқым келеді. Ол - Қазақстанның және Астана Pro Team велокомандасының ең белгілі велошабандозы, «Vino» (Вино) деген атпен белгілі. 2012 жылғы Лондондағы XXX жазғы Олимпиада ойындарының чемпионы, Сидней Олимпиадасының вице чемпионы, әлем біріншілігінің қола жүлдегері, «Вуэльта» көпкүндігінің (2006 жыл) жеңімпазы. Оның есімі Қазақстанның спорт тарихына алтын әріппен жазылды десем, артық болмайды деп ойлаймын, себебі ол Қазақстаннан шыққан Олимпиада ойындарында алтын иеленген тұңғыш велошабандоз.
Еліміз Серік Сапиевті де мақтан тұтады. Ол - ең танымал боксшылардың бірі, олимпиада чемпионы, халықаралық спорт шебері, Қазақстанның бокс бойынша еңбек сіңірген спорт шебері. Оның есімі Қарағанды қаласында бокс орталығына берілген болатын.
Болашақта мен жоғарыда есімі аталып кеткен Серік Сапиев сияқты әлемге танымал спортшы болуды армандаймын. Бокс үйірмесіне аптасына үш рет барып, бар ынта - жігеріммен жаттығып жүрмін.
Қысқаша мазмұны:
Байшынар деген ағаш туралы.Ол 100 жыл өмір сүрсе де жапырақ жайып турады.Сол ағашқа кызығып Жуанқұл бастаған Дадабай,Қабасақал дейтін достары ағашты шауып тастайды.Ағашты кесіп жатқанын сол жердегі Кенжегүл деген əйел көріп оларды тоқтатады,бірақ бəрі кеш болады.Ағаш шауылғанына 100 жыл болса да кесілген ағаш орнынан жылаған,ыңырсыған дауыстар кетпейді.Талды кескен Жуанқұл 300 жыл бойы өлмейді. Оқиға соңында Жуанқұл Байшынарға карап,жылай кешірім сұрайды.