Менің сүйікті спортшым
Елімізде ауыз толтырып айтып, мақтанатындай спортшылар аз емес. Менің бір емес, екі бірдей сүйікті спортшым бар, олар әр түрлі спорт түрінің шеберлері болғанымен, барша қазақ халқы оларды мақтан тұтады.
Солардың ішінде ең алдымен Александр Винокуровты атап айтқым келеді. Ол - Қазақстанның және Астана Pro Team велокомандасының ең белгілі велошабандозы, «Vino» (Вино) деген атпен белгілі. 2012 жылғы Лондондағы XXX жазғы Олимпиада ойындарының чемпионы, Сидней Олимпиадасының вице чемпионы, әлем біріншілігінің қола жүлдегері, «Вуэльта» көпкүндігінің (2006 жыл) жеңімпазы. Оның есімі Қазақстанның спорт тарихына алтын әріппен жазылды десем, артық болмайды деп ойлаймын, себебі ол Қазақстаннан шыққан Олимпиада ойындарында алтын иеленген тұңғыш велошабандоз.
Еліміз Серік Сапиевті де мақтан тұтады. Ол - ең танымал боксшылардың бірі, олимпиада чемпионы, халықаралық спорт шебері, Қазақстанның бокс бойынша еңбек сіңірген спорт шебері. Оның есімі Қарағанды қаласында бокс орталығына берілген болатын.
Болашақта мен жоғарыда есімі аталып кеткен Серік Сапиев сияқты әлемге танымал спортшы болуды армандаймын. Бокс үйірмесіне аптасына үш рет барып, бар ынта - жігеріммен жаттығып жүрмін.
Казах может зарезать последнего барана, остаться без средств к существованию, но традиции гостеприимства соблюсти. С таким трепетным благоговением относились всегда в Казахстане к гостю.
Закон гостеприимства: нельзя ничего жалеть, все для гостя. И только после того как гость отдохнет и поест, ему можно задавать вопросы – кто он и откуда. В наши дни городские казахи вряд ли пустят незнакомого человека в дом, однако в аулах, особенно на юге и западе Казахстана традицию "божьего гостя" свято соблюдают.
Раньше гостя при въезде в аул обычно привечала старая уважаемая женщина. Она подавала ему пиалу с чем-нибудь белым (айран, кумыс, просто молоко). Таким образом, гостю желали "ақ жол" – белой (счастливой и удачной) дороги.
на казахском не нашла зато на русском