Знаменитейший из героев греческих мифов – Геракл, сын Алкмены и Зевса, принявшего на себя вид её мужа, Амфитриона. Геракла чтили все греческие племена, все страны греческого мира. Но дорийская военная аристократия называла его своим родоначальником, желала, чтоб он был героем, принадлежащим по преимуществу ей. Он – олицетворение человеческой силы. Мифы о Геракле имеют родство со сказаниями о богах света и солнца, и в нем проглядывают черты этих богов. Но в нем так много чисто человеческих свойств, что для греков он был идеалом человека, мужественно действующего по правилам практической нравственности. В цикле мифов о Геракле отражается ход развития греческих понятий о нравственности. Первоначально он, подобно олимпийским богам, был олицетворением материальной силы, но постепенно мифический Геракл сделался олицетворением чисто человеческой нравственности, человеком, который силою воли, силою работы над своим нравственным совершенствованием, борьбою против всего дурного и во внешнем мире и в собственной душе, становится достойным неба. В древнейших мифах о Геракле, тяжкие подвиги его были бедственною участью, которой подвергла его, олицетворяющего собою силу солнца, враждебная ему Гера, богиня нижней, туманной области атмосферы; но впоследствии трудный путь жизни является путем, который избрал он себе по собственной, свободной воле. В противоположность Парису, который предпочитает всему наслаждение любовью красавицы, «Геракл на распутье», по рассказу, написанному в V веке
Абай-аудармашы Барлыгымыз казактын улы акыны Абай жацлы билемиз. Алацда аркайсысымыз Абайдын бул омирде жалгыз болганын билмецмиз. Ол озине ози сиякты кози ашык, окуга деген ынтасы бар жанды издеди. Алайды оны казактын сахарасынан тарпаса да, орыс халкынан таба алды. Абацдын орыс достары коп болган, жане сол кисилердин аркасында Абай орыс адебиетимен, Пушкин,Крылов,Лермонтовпен таныс болды. Пушкиннын жазган енбектери. Абайга ерекше асер калдыргандыктан-олоны ози гана билип койгысы келген жок, баска казак жастары да, мына биздин де билгенимизди калап, казак тилине аударды.
Әдеби жанрлар (фр. genre - түр, тек, жанр) – ауызша және жазбаша шығармалардың көркем даму процесінде қалыптасады. Шығарма жанры дәстүрлі түрде мынадай негізгі белгісі бойынша анықталады - бір жанрдағы шығармаларды біріктіретін және айтарлықтай тұрақты, әрі тарихи қайталанатын сипаттағы мазмұнына, құрылысы мен түріне қарай.
Көркем шығарманы кеңінен танып білу жанрлар сериясын тудырады. Атап айтар болсақ, тарихи, отбасылық-тұрмыстық, детективтік, ғылыми-фантастикалық және т.б. келтіруге болады. Мұның барлығы көркем шығарманы кеңінен таңып білудің жемісі. Шығарманың танымдық мазмұны көбінесе романның, повестің және әңгіменің немесе пьеса мен көріністің, өлеңнің жеке немесе топтық портреттің жанрлық ерекшеліктерін айқындайды. Суреткердің идеялық-психологиялық бағалау ұстанымы апологиялық және сырттай объективті, ирониялық болуы мүмкін болғандықтан, бірқатар жанр түрлері туындайды. Оларға тоқталар болсақ, әдебиеттегі ода – баллада – эпиграмма – памфлет осының нәтижесі. Сонымен қатар, олардың әрқайсысында өнердің басқа түрлеріне қарағанда жанрлық мүшелену қатынасында өзгешелік бар, яғни өнердің түрі (мысалы, фольклорлық поэзия және әдебиет, поэзия және проза) мен тегіне (мысалы, әдебиеттегі эпос, лирика, драма) қарай бөлінісінде. Көркем шығарма дифференциясындағы олардың қарым-қатынасын зерделеу тұйыққа тірелуде. Өйткені, «Жанр», «Түр», «Тек», «Әр түрлілік» терминдері осыған байланысты нақты анықтамасын тапқан жоқ. Осының салдарынан, оларды қолданыста бірінің орнына бірін пайдалану жалғасуда.
